zondag 24 november 2013

Loko wint voor het eerst sinds... sinds... ...

23/11/2013
Lokomotiv Centrum – Dynamo Wijndaal

Boris
Ronald Hans Jeroen Wim (Mathi)
Arnout Davy Bram Jo (Knälli)
Corre (Jeroen 2) Miche

Zomaar een novemberavond. Loko treedt voor de elfde keer aan dit seizoen, met het degaradatiespook al lang niet meer een schim in de verte, eerder een lastige vriend die zichzelf te pas en te onpas uitnodigt. Dagelijks. Tegenstander voor partij 11 van het seizoen was Dynamo Wijndaal, een ploeg die het dit jaar ook niet al te best doet, zich toch een kleine 10 punten boven ons vertoeft, en die ons eerder al enkele kletterende pandoeringen heeft uitgedeeld. Kortom alle voortekenen van de overwinning waren er.

Bram haalde na net geen drie seconden onnodig de defibrilator boven door nogal onoordeelkundig de bal terug te spelen op Boris. Gelukkig was Dynamo’s zwarte parel ook nog niet op zijn qui-vive en gleed hij op overtuigende wijze onderuit. Iedereen meteen bij de les, en zowaar: Loko begon zich te manifesteren als een redelijk goed idee. Achterin werd goed gesproken, we toonden ons genezen van het overhaaste acteren van de laatste weken. Kwam daar nog bij dat een van de Dynamo’s zich vroegtijdig blesseerde (aan zijn been en dankzij het exploot van des tuinders vriend, de mol): hun laatste wissel meteen opgebruikt. Loko toonde enkele combinaties die ons toendertijd in tweede hebben gebracht, gewiekst en onbevangen infiltreerden we diep op de helft van de tegenstander. Zo glipte Corre door de buitenspelval en kon hij alleen op doel af. Hun doelman, aimabel als een ontstoken aambei, zat er nog met een hand tussen, maar Corre kon in de rebound binnentikken. De doelman kreeg daarna amper geel na een kanonnade van verwensingen aan het adres van de scheids. Goed, 1-0 voor, wat nu gedaan? Niet echt het wekelijkse scenario. Dynamo brak enkele keren scherp uit, en nog geen tien minuten na de opener stonden de bordjes alweer gelijk. Een lage voorzet vanop rechts vond zich een weg door een bos van Loko-benen, waarop hun spits Boris kansloos liet. Aangeslagen waren we allerminst (tegengoals genoeg verwerkt dit jaar). Jo werd goed in de loop aangespeeld op links, achtte de rest van het te overbruggen terrein nogal overdadig en liet zich gepast en foutief tackelen. Tot eenieders verbazing kreeg de man geeneens een kaart. Op slag van rust kwam Loko nog goed weg toen een Dynamoër vrij kon aanleggen en de paal trof.

Er was een tweede helft. Dankzij de goedwillige délégué van Dynamo, die liever de wedstrijd gespeeld zag dan ze te laten staken voor de invallende duisternis. Knälli kwam in de plaats van Jo, en even later vervingen Mathi en Jeroen 2 Wim en Corre. Loko bleef een goede organisatie behouden tegen een Dynamo dat duidelijk al betere tijden gekend heeft. Na 5 minuten werd werd Knälli mooi vrijgezet op links. Hij kon alleen op doel, de keeper zat er nog met een hand tussen, maar gelukkig was Miche gevolgd om binnen te tikken. En gelukkig voor Dynamo vond de ref ter plekke een nieuwe regel uit die stelt dat het offside is als de bal vooruit gespeeld wordt. Er volgde veel middenveldspel, een troep eenhoorns kwam salto’s maken in de middencirkel (geen idee, ket, ik was gaan douchen). Kortom, het gelijkspel werd zorgvuldig in stand gehouden, zij het dat Loko steeds gevaarlijker werd op de uitbraak. Na een afgeslagen aanval werd voorstopper Jeroen op rechts aangespeeld. Die vond goed Miche op de linkerflank. Die zag dat de keeper in niemandsland stond en vloerde hem met iets knaps tussen een stifter en een lob. Loko zowaar uitzicht op 3 punten! In de slotfase kon Arnout nog alleen op doel af, maar hij werd overduidelijk foutief van de sokken gelopen door een Wijndaler. De ref toonde zich alweer innovatief op vlak van regelgeving en floot niet eens voor een fout. Veel vijven, zessen, zevenenhalven later haalde Loko eindelijk en voor het eerst dit seizoen de eindmeet met 3 punten!

En dat deed fucking deugd. Na vele matchen waar we niet beschaamd moesten zijn met een punt (of zelfs drie), dan eindelijk de eerste winst binnen! Laat het een lanceerplatform zijn voor de rest van het seizoen, voor een heroïsche remonte zoals zelden beschreven. Volgend weekend genieten we een weekje rust en op 7/12 zijn we terug op post op het hellend vlak van Vaillant. Vol gas! Vroaaar!

1-0: Corre (assist?)
2-1: Miche (Jeroen)

dinsdag 31 juli 2012

Hooivork: check! Toorts: check!

En de nieuwste volkswoede is alweer losgebarsten.
Michelle Martin komt vervroegd vrij. Een dame die flink wat op haar kerfstok heeft.
Of in gerechtelijke termen: 'had, onder voorwaarden'. Want ze is door de rechtbank geschikt verklaard voor vervroegde vrijlating. Ik neem hierbij aan dat ze niet over een nacht ijs gegaan zijn. Zoals ze dat voor iedere burger doen die iets mispeutert. Iedere burger, die bij mijn weten evenveel rechten heeft als de burger naast hem of haar.

Waarom dan die ontsteltenis? Moet het gerecht dan een soort omgekeerde Big Brother tv-show worden waarbij het publiek beslist wie in het huis moet blijven? Gebaseerd op 'eikes, die heeft echt een bandietensmoel, die mag niet vrij'. Zelfde met die uitgeprocedeerde asielzoekers. De meest mediagenieke mag blijven? Aslam eet graag friet met stoofvlees en zingt mee met Clouseau; dan is die toch 100% geïntegreerd! Hisham eet toch iets liever couscous en brult mee met Omar Souleyman. Wie zal het halen? Het gerecht toont zich helaas ook niet altijd rechtlijnig. Scott blijft, Parwais mag naar huis. Of wat ervan overblijft. Alletwee niet al te rechtlijnig geweest bij hun asielaanvraag, maar wat verwacht je van zo'n gevluchte tiener? Dat die invullen dat de constante dreiging in hun thuisland nog wel meevalt? Dat de moordenaar van hun ouders hen nu wel gerust zou laten? Er zitten fouten in het apparaat, maar het apparaat moet wel instaan voor een ondergrens, iets arbitrairs zoals bvb 82% geïntegreerd is genoeg om te blijven.

Waar wil ik naartoe... Spaar uw impulsieve meningen over grote begrippen als vrijheid, straf en nationaliteit. Kauw er enkele keren op en proef of ze niet van smaak veranderen. En keer het simpelweg eens om. Je krijgt een klapband en rijdt per ongeluk twee kinderen dood. Je was geen volledig onbesproken persoon. De oudjes uit de buurt, de collega's van drie verdiepingen lager: ze maken allen openbaar je proces in de krant en op tv. Wie wil je dat je vonnis velt? De menigte die met toorts en hooivork voor je deur staat? Of het gerechtsapparaat, dat met al zijn gebreken toch vooropstelt om een objectief oordeel te vellen?

Nee, vergeet alles wat ik gezegd heb. Post 'ze moesten ze ophangen' op faecesbook en zie de likes, de stoere vonnissen van één klik, binnenstromen. Ja! Zie je, ik heb gelijk, want ik heb 4 likes gekregen.

maandag 30 juli 2012

thanks for opening the racist door for me

Interesseert het de mensen na een bepaalde leeftijd niet meer om nuance te leggen?
Racistische praat verkopen (alles met 'praat verkopen' klinkt al niet bijster intelligent) lijkt een nationale sport. Ik beoefen ze soms als amateur, gewoon omdat ik een sterkere pointe kan maken dan veel van dat gespuis. Ik zie dagelijks heel infantiele racistische mail binnenkomen, en ik word er moe van. Ergens begint het met een VB'er met te veel tijd en te weinig inspiratie die een hoop clichés bijeengooit, de meest spittante dingen in het vetjes zet, soms zelfs een animatie van het net plukt, en dan pats: mailen naar iedereen. Ouderen/dommeren krijgen de mail binnen, lezen de hele zooi halfjes, merken dat het is om te lachen met Moslims (met daarin voor hen gekende termen als Ramadan of Imam of profiteren). Goed bevonden, want het bevestigd mijn eigen cliché-kennis. Pats: doorsturen! Geef mij dan maar een hilarische kettingbrief (Bill gates moet mij nog 700 euro voor mijn 'werk'!)

Ik zie het van een vorm van goedkoop macho-gedrag, zoals schelden omdat 'jouw' elf overbetaalde voetballers toch zo veel beter zijn dan die van een ander. Racisme als volkssport, waaraan je moet meedoen om niet achterop te geraken. Het is alomtegenwoordig. Het maakt een discussie over de problemen met de allochtone medemens quasi onmogelijk omdat de hele kwestie per direct afglijdt naar zwart tegen wit. En o wee als je probeert te nuanceren. Dat ben je als die sukkel die zegt dat hij voor twee ploegen supportert.

vrijdag 27 juli 2012

profileringsslang

Slang, zoals in straattaal, niet het reptiel dat we niet graag in het vliegtuig tegenkomen.

Sommige profielen op datingsites zijn zo voorspelbaar. De volgende quotes heb ik tig keren tegengekomen.

- Standaardvraag : 'Drie dingen die ik belangrijk vind:' Antwoord: 'eerlijkheid, trouw, oprechtheid'. Werkelijk tientallen keren dit trio tegenkomen. Je moet geen Sherlock Holmes zijn om te merken dat deze dames al iets te vaak bedrogen zijn. Ik zou zeggen: zoek u een hond.

- 'Ik kan niet zonder mijn hondje'. Ah, zo'n vrouw moet ik mij hebben. Een die maniakaal haar keffer overal in betrekt.

- Erger nog als ze verschillende honden, katten, vogels heeft en niet zonder kan. Schrap al uw verre reizen.

- Bezige bijen. 'Werk, vrienden en hobbies zijn heel belangrijk voor me. Druk, druk, druk'. En waar past die 'ambitieuze, humoristische man' in dat plaatje? Deze gaan sowieso heel kieskeurig zijn tot hun biologische klok klikt zoals in 'The Tell-tale Hart'.

- 'In het begin ben ik wat verlegen, maar daarna kom ik wel los'. Contactgestoorde huismus.

Update

Jawel, het is al een jaar geleden dat ik me heb laten verleiden tot het gebruik van datingsites. Katrien, Jo (meisje!), Vanessa, Marijke, Nanne, Johanna, Daisy: niks

Enkele deskundige bemerkingen:

- 'Hij moet gevoel voor humor hebben'.
De grootste dooddoener in profielen, naast het overbodige 'ik hou van reizen', is dat ze zoekt naar een man die haar kan doen lachen. Probeer maar eens op een eerste date grappig over te komen als je de nuances en gevoeligheden van de persoon tegenover je niet kent. Bijna onmogelijk. Dan verval je in situatiehumor of grappen over jezelf (zelden succesvol, heb ik gemerkt, het detecteren van ironie is geen gemeengoed).

- Defense!
Perfect begrijpbaar: meisjes tonen een zekere angst om alleen met een nobele onbekende man op stap te gaan. Dat zorgt voor een terughoudendheid bij de eerste ontmoeting. Vreemd is dat sommigen die terughoudendhied blijkbaar niet kunnen lossen. Het blijft toch een date, geen relatie-sollicitatiegesprek. Schrik dan niet op van enkele schuchtere verbale toenaderingspogingen, de welgemikte grappen om een barstje in dat pantser te krijgen.

- Me, myself and I
'Blijf gewoon jezelf' is bullshit. 'Jezelf' is geen afgesloten systeem. Zit tegenover u iemand die geen lor geïnteresseerd is in sport, dan ga je je sportieve prestaties niet extra in de verf zetten. Is ze zot van pianoconcerto's, dan toon je je sowieso meer dan normaal geïnteresseerd, ook al kan het je harige reet roesten. Anders kan je na een kwartier naar huis met jezelf.

- Verwachtingen
Van de zeven waren er twee die ik nog wel eens wou ontmoeten. Helaas was dat niet wederzijds. Van de anderen vraag ik me af wat ze in hemelsnaam verwachten in een jongen. Dat moet in de meeste gevallen gewoon een simpelton zijn dat wat initiatief neemt op het juiste moment, als de biologische klok duidelijk hoorbaar aan het tikken is. Soms vermoed ik zelfs dat ze helemaal niet op zoek zijn, maar dat ze naar hun omgeving willen laten uitschijnen dat ze toch hun best doen. Ok, maar laat mij gerust: ik zoek wél iemand.

- Mooi
Call me sexist, maar een meisje moet in de eerste plaats mooi genoeg zijn. Ik ben dan geen Brad Pitt, ik ben ook geen Emiel Goelen (hoe zou het zijn met...). Als een meisje dan opdaagt, in lompen gekleed, amper verzorgd, dan is de lol er voor mij af. Van de zeven was er slechts één die je elegant zou kunnen noemen. Elegantie is het sleutelwoord. Een beetje trots, vijf minuten relatieke moed om het oog van die klungel tegenover u wat te gunnen. Daarom niet per se een decolleté waar je een fiets tussen kunt parkeren. Doe gewoon iets, toon u vrouwelijk! Laat die huichelachtige Vlaamse schroom vallen. Sommigen deden merkelijk hun best om er goed voor te komen, maar verrieden door hun vreemde stijl dat ze zich hoogst uitzonderlijk opkleden, laat staan schminken. Want dat is voor slettebakken, zeker?

- Zelfvertrouwen
Vlak na de zoveelste flauwe date voel ik me niet al te gelukkig, om een understatement te gebruiken. Maar dan bekruipt me steeds sneller het gevoel: ooit ga ik hiermee lachen. Ergens loopt dat meisje elegant te wezen, ik moet ze alleen nog vinden. Geduld, geduld, geduld, geduld, geduld,...

Correct

Pfioe, lang geleden.

Gisteren de reportage 'Femme de la Rue' van Sofie Peeters gezien. Niet te geloven wat zo'n meisje allemaal naar haar hoofd (of iets lagere lichaamsdelen) geslingerd krijgt. Er is duidelijk een probleem en het is goed dat dit eens aangekaart wordt. Wat me opviel is de sterke defensieve houding van zowel de reportagemaker als de presentatrice van Ter Zake. De angst was immers zeer groot om geassocieerd te worden met rascisme. 'Van de twintig allochtonen die ik passeer is er uiteindelijk maar één die iets roept'. Het gaat slechts om bepaalde straten, op bepaalde momenten van de dag. 'Het gaat telkens om mensen van allochtone afkomst', zegt Peeters, om dan even later al wat terug te krabbelen met een '9 van de 10 keer'.

Is de angst voor een rascistische conotatie dan zo groot? Een welingelichte mens weet ondertussen ook wel dat veel van die jongeren kansarm zijn, dat ze op straat rondhangen omdat weinig alternatief is en dat er amper sociale controle is (getuige de reacties van de ouderen op Peeters' vragen). Maar het gaat wel steeds over mensen van allochtone afkomst. Noem een kat een kat. De angst om problemen bij naam te noemen werkt volgens mij alleen maar het geringschatten van de situatie in de hand. Je kan geen juiste diagnose stellen als je de zieke zelfs niet durft aan te kijken.

donderdag 31 maart 2011

talk talk

koetjes
kalfjes
embryo's
de geile blik van de stier
en gras, veel gras

Praatjes maken, het blijft een aparte discipline. Hoe komt een mens erop om geïnteresseerd te lijken? Puur omdat dit sociaal gewin oplevert. En dit wetende dat de grootste reutelaar van de hoop op die manier denkt dat hij terdege interessant is. Ahh, zwijg dan toch gewoon.