Om toch wat positief ingesteld te blijven: nog enkele groepen die een hevig kloppende ader op mijn voorhoofd doen verschijnen (en die voorlopig aan mijn toorn ontsnapten):
Keane: op de rug van de Coldplay-muilezel kregen deze kwezels mainstream populariteit. Elk nieuw nummer lijkt verdacht on-nieuw. Hun grote troef is dat ze tegen geen enkele scheen stampen. Echte conformistische poprock die veel te salonfähig is naar mijn goesting. Ik wil muziek horen die al eens fluimend hoest in het gezicht van mensen met smetvrees.
Anouk: dat kweekt maar, dat kweelt maar. Muzikaal volledig oninteressant! Ze merkte blijkbaar onlangs dat de wandelende wattenstaaf (met tetten) Amy Winehouse veel succes oogste met haar muziek. Ergo: de nieuwe Anouk singles klinken zeer Amy. En zo schreeuwen, dat takkewijf...
Razorlight: of hoe een groep een Live-ke doet. De mannen hadden goeie nummers (In the morning enz.), en besluiten plots Ed Kowalczyk (insert consonants where needed) achterna te gaan. Zijnde: heel hard beginnen wenen (the Dólphins cry !? Fucking wenende vis!?). Jammer.
Dizzee Rascal: Bonkers vond ik al rotslecht van seconde één, nu volgen de obligatoire neten en vlooien die meereizen op die succesvacht. Nochtans vond ik hem in den beginne echt speciale dingen maken (I luv you, enz.). Maar daar zat het grote geld niet, natuurlijk.
Had ik Mika al genoemd? Ik denk het wel, maar je kan niet zeker genoeg zijn. De klet.
Muse: Radiohead-Light, Zornik-Ultra. Onvervalste stadionrock die dus niet thuishoort op de radio. Hun nieuwe nummers lijken zelfs steeds meer op Zornik, hetgeen een schrikbarende evolutie is. Zou in mijn appreciatie stijgen, mochten ze gewoon al wat stouter zijn.
On the brighter note: ja, er is nog muziek die mijn hoogeigenste ik goedvindt (met dt, jawel!).
Monsters of Folk: M. Ward en de zanger van My Morning Jacket (fuck wikipedia) amuseren zich duidelijk in deze 'supergroep'. Een heel afwisselend album, waarvan telkens een ander nummer een paar dagen in mijn schedel blijft plakken.
Editors: met hun tweede cd kregen ze veel airplay te pakken (en mij niet), met hun nieuwe In this Light and on this Evening proberen ze gelukkig wat diepgang te brengen (met echte synthetizeuren). Een paar zeer straffe nummers (voorlopige favoriet: Bricks and Mortar)
Kings of Convenience: Erlend Öye en zijn maat maken knalzachte muziek. Hun nieuwe (Declaration of Dependence) duldde opnieuw weinig weerstand van mij.
The Flaming Lips: At War with the Mystics was nogal poppy en 'gemakkelijk'. In Embryonics (de nieuwe) is Wayne Coyne duidelijk minder goed gezind. Zeer choleriek cd'tje, met als knaller Powerless (Wat een onrustwekkende solo!)
Voor de rest zit ik met een weerbarstige knie. Is dat geen mooie afsluiter?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Hey man luister volgende keer nekeer naar de cd "Number Of The Beast" van Iron Maiden met hun fantastisch nummer rant 2 the hills op,dan hoef je zich niet meer te ergeren aan al dienen pop-shit die ze de mensen de laatsen tijd door hun strot duwen of zet gewoon je radio af.
Een reactie posten