van slag aan de slag

Nogal onverhoopt eigenlijk, kreeg ik alsnog een telefoontje. Contractvoorstel !? Hoezee! Hele werkdagen heb ik intussen bijeengedroomd. Van stress, over volharding tot de mooie collega's, alles is de revue gepasseerd. Dit idealistische beeld zal ongetwijfeld snel vervagen. Zodanig was ik van dat telefoontje van de wijs, dat ik met mezelf geen blijf meer wist. Dus trok ik mijn rode loopschoentjes aan en zette het op een lopen. 8 kilometer later wist ik plots wel met mezelf een blijf: de zetel. Nu, daags nadien, tsjok ik rond als een bejaarde, met een zere heup, vloekend op het werkloze tuig. Ze moeste godverdoeme beschomd zaan!