Geert's got a new face

een zondagje Werchter, dat kan er altijd in.

Nog net op tijd toegekomen (met den Hans) om het einde van Sweet Coffee mee te pikken. Ik ken dit Belgisch groepje vooral van hun eerste cd: zachte, loungerige muziek, genre Start Believing, complementair met deze zomerse hitte. Niets van: toen we arriveerden in de Marquee, schakelden ze net over naar een soort goeiekope Milk Inc-achtige ambiancemuziek, begeleid door een schreeuwerige volksmenner. Bah!

Bon, dan maar even schaduw opzoeken en wat later naar Shameboy gaan kijken. Een soort sympathieke Belgische techno-achtige groep (met een paar hits). Ze hadden meteen de hele tent mee, maar al snel vond ik het monotoon worden. Ze hebben gewoon te veel gelijkaardige nummers. 't Is Officieel: 'boenkmuziek' kan mij echt niet meer boeien. Nog voor het einde trokken we richting hoofdpodium. Ivens en Katrien sloten zich aan.

Daar maakte Vampire Weekend hun opwachting. 'Upper West Side Soweto', zo horen ze te klinken. Een soort blijmoedige blanke pop/rockgroep uit Brooklyn met een Afrikaans tintje. Soit, ik had hun twee cd's, dus ik was benieuwd. Wel, ze hadden mij meteen beet. Ze begonnen met hun nieuwste hit Holiday en kregen de wei op hun hand. Jammer dat ze nog niet geneog materiaal hebben om echt een uur ambiance te maken, maar met ondertussen 5 radiohits bleef toch iedereen geïnteresseerd. Cousins bijvoorbeeld klink live een pak leuker dan op de radio. Toch was het zeer aangenaam onder die brandende middagzon.

Bier! Frieten! Ja! Even rusten en luisteren naar Alice in Chains, een onvervalste grunge-groep die de vroege jaren 90 deed terugkeren. Ik ken ze enkel van No Excuses, een zalige lome grungeplaat die heel de wei tot kalmte maande. De rest van de nummers waren net iets harder en voor mij compleet onbekend, maar toch heb ik me niet verveeld.

John Paul Jones, Dave Grohl, Josh Homme. Zware namen en dan nog in één groep: Them Crooked Vultures. Loeihard, zeer virtuoos, dreigend,... Voor mij net iets te technisch om echt plezier aan te beleven. De spelvreugde van die mannen op't podium maakt wel veel goed. Soit, volgende!

Arcade Fire! Eindelijk kreeg ik ze te zien. Ik heb hun 2 CD's en een EP, en de nieuwe CD beloofd een goeie te worden, getuige de single We Used to Wait. Zoals te verwachten lieten ze enkele nieuwe nummers op het publiek los. Zo raakt het volkeen beetje de draad kwijt. Natuurlijk waren de hits: No Cars Go, Intervention en een knalversie van Rebellion (Lies). En ze speelden enkele van mijn favoriete albumtracks (vreemd: amper iets van hun tweede cd en niks van hun eerste EP). Om dan plots te beseffen dat hun uur gedaan was. Straf, dat uur leek veel korter!

Nog even bijtanken voor de apotheose: Pearl Jam. Den Eddy Vadder zag er gevaarlijk uit en hij toonde veel goesting. Alles wat ze speelden was zeer hard. Ze begonnen met Do the Evolution, misschien meer bekend van de clip, maar ook gewoon een supernummer. Enkele nieuwe nummers, zoals The Fixer, kregen veel meeval, maar bij Even Flow was het hek helemaal van de dam. Ze maakten er een ongelofelijk sterk jamsessie van. Eddy en de zijnen deden wat ze wilden, en met Alive was natuurlijk iedereen tevreden. Als klap op de vuurpijl mocht Dave Grohl nog komen meedoen op het finale nummer, ook al een bom van een schijf (mij wel onbekend). Zonder twijfel het optreden met de hoogste energiewaarde. Ruig en goed!

En dan naar huis. Een uur op de parking staan aanschuiven. Who cares...

righeira

Ik wil liggen aan een zwembad, wat boekskes lezen en stomweg in slaap vallen. Voor al de rest is het te warm. 's Avonds onnozel gaan doen en ergens 's nachts uitgeput in slaap vallen. En de dag erna: hetzelfde. En dat tot ik het beu wordt. Niet omdat de kalender plots zegt dat het maandag is.

Pfff.