woensdag 25 november 2009

pecuniam non olet

Vanaf 2012 zal Wayne Rooney 190.000 Euro per week verdienen.
Dat betekent dat hij op minder dan anderhalf uur tijd meer verdient dan ik op een maand. En dat ik, bij gelijk loon, meer dan twee jaar moet werken om dat bijeen te krabben. Een flinke schijtbeurt van tien minuten levert hem niet enkel een gevoel van opluchting, maar ook genoeg centjes voor een Playstation 3.
Begin 2013 heeft dit zwijn 10 miljoen Euro op zijn rekening. Zo'n 3 miljoen minder dan wat Ronaldo (de magere) nu al verdient. Poor Wayne.

dinsdag 24 november 2009

I don't like to move it

Het ziet er naar uit dat ik voor de tweede keer dit jaar van bureau ga verhuizen. En wel binnenkort. Voor mij en en mijn vege lijf: geen enkel probleem. Alleen moeten er 5 grote kasten vol boekhouding mee. En daar heb ik geen zin op. Een half jaar geleden heb ik die hele santeboetiek nog zitten inpakken en uitpakken (de stofwolk waart hier nog ergens rond). Allez, waarschijnlijk kom ik in het nieuwe gebouw terecht, op een mooi plekje, tot daar ergens een dienst fors uitbreidt en mij als vreemde eend wegforceert. Dat ze verdomme wel snel beslissen hoe en wanneer, want de drukste dagen van het jaar staan er aan te komen.

Ha, voila, volgende week. Olé.

donderdag 19 november 2009

Stomme Fransen

Gisteren het beklijvende slot van Frankrijk-Ierland gezien op TF1. Er lijken steeds vijf of zes verschillende Fransen te brullen in die micro. Ze klonken verward. Er ging geen enkele creativiteit uit van hun ploeg. Het middenveld leek opgetrokken uit stugge verdedigers die enkel een passje breed konden geven. Vooraan was enkel Anelka in beweging en achteraan kregen ze de bal met moeite ontzet. De Ieren daarentegen brachten mooie driehoekjes, uitgemeten passes en vooral veel duelkracht. Elke tweede bal was van hen. In het laatste half uur zag ik hen drie huizenhoge kansen de nek om
wringen. De anders zo daadkrachtige Keane ging te veel voor perfectie in het zicht van de keeper. Verlengingen dus!

Daarin claimde Anelka zo goed als meteen een strafschop na een interventie van Given. 'Dikke zever', achtte de ref correct, maar hij vergat hem geel te geven in het aanzicht van de tienduizenden Fransen. Keane, gekend voor zijn Sonck-achtige goals, vergat wat later om door te lopen op een scherpe voorzet en kwam zo niet tuseen de krasselende verdedigers uit.

En dan, een vrije trap op het middenveld voor de Fransen. De Ierse defensie schuift net op tijd op, zodat twee Fransen buitenspel komen te staan. Moeilijk te zien, maar toch. Een hevig aan het shirt trekkende Fransman kopt door en vindt Henry op de achterlijn. Die houdt de bal eerst binnen met zijn arm, begeleidt die dan nog lichtjes met de hand en geeft voor naar de vrijstaande Gallas. Ongelooflijk...

Zó door en door rot voetbal spelen en toch winnen. Van de Duitsers gaat tenminste altijd nog een zekere degelijkheid uit als ze eens op hun typische manier winnen. Frankrijk scoorde in twee wedstrijden twee fortuinlijke goals en mag naar het WK. Ik hoop -tegen beter weten in, maar dat is nu eenmaal hopen- dat niemand deze farse vergeet, eens aangekomen in Zuid-Afrika. Dat ze de Ieren maar wat eer aandoen door het daar te gaan winnen. Op een deftige manier. Oh, ja, een pluim voor doelman Lloris, de enige Fransoos die niet als een bang konijn op de plein stond.

P.S. Als ik de ongelofelijke torso's van de Franse eerste elf zag, vroeg me af of ze niet beter zouden staan op het WK turnen. Fitter dan topfit, elke mogelijke fysieke optimaliteit aanwezig, en toch niet normaal op een bal kunnen stampen. Iniesta en co bewezen dat het kan zonder die krachtpatserij. Maar bon, da's weer een ander verhaal.

dinsdag 10 november 2009

rant 2 the hills

Om toch wat positief ingesteld te blijven: nog enkele groepen die een hevig kloppende ader op mijn voorhoofd doen verschijnen (en die voorlopig aan mijn toorn ontsnapten):

Keane: op de rug van de Coldplay-muilezel kregen deze kwezels mainstream populariteit. Elk nieuw nummer lijkt verdacht on-nieuw. Hun grote troef is dat ze tegen geen enkele scheen stampen. Echte conformistische poprock die veel te salonfähig is naar mijn goesting. Ik wil muziek horen die al eens fluimend hoest in het gezicht van mensen met smetvrees.

Anouk: dat kweekt maar, dat kweelt maar. Muzikaal volledig oninteressant! Ze merkte blijkbaar onlangs dat de wandelende wattenstaaf (met tetten) Amy Winehouse veel succes oogste met haar muziek. Ergo: de nieuwe Anouk singles klinken zeer Amy. En zo schreeuwen, dat takkewijf...

Razorlight: of hoe een groep een Live-ke doet. De mannen hadden goeie nummers (In the morning enz.), en besluiten plots Ed Kowalczyk (insert consonants where needed) achterna te gaan. Zijnde: heel hard beginnen wenen (the Dólphins cry !? Fucking wenende vis!?). Jammer.

Dizzee Rascal: Bonkers vond ik al rotslecht van seconde één, nu volgen de obligatoire neten en vlooien die meereizen op die succesvacht. Nochtans vond ik hem in den beginne echt speciale dingen maken (I luv you, enz.). Maar daar zat het grote geld niet, natuurlijk.

Had ik Mika al genoemd? Ik denk het wel, maar je kan niet zeker genoeg zijn. De klet.

Muse: Radiohead-Light, Zornik-Ultra. Onvervalste stadionrock die dus niet thuishoort op de radio. Hun nieuwe nummers lijken zelfs steeds meer op Zornik, hetgeen een schrikbarende evolutie is. Zou in mijn appreciatie stijgen, mochten ze gewoon al wat stouter zijn.

On the brighter note: ja, er is nog muziek die mijn hoogeigenste ik goedvindt (met dt, jawel!).

Monsters of Folk: M. Ward en de zanger van My Morning Jacket (fuck wikipedia) amuseren zich duidelijk in deze 'supergroep'. Een heel afwisselend album, waarvan telkens een ander nummer een paar dagen in mijn schedel blijft plakken.

Editors: met hun tweede cd kregen ze veel airplay te pakken (en mij niet), met hun nieuwe In this Light and on this Evening proberen ze gelukkig wat diepgang te brengen (met echte synthetizeuren). Een paar zeer straffe nummers (voorlopige favoriet: Bricks and Mortar)

Kings of Convenience: Erlend Öye en zijn maat maken knalzachte muziek. Hun nieuwe (Declaration of Dependence) duldde opnieuw weinig weerstand van mij.

The Flaming Lips: At War with the Mystics was nogal poppy en 'gemakkelijk'. In Embryonics (de nieuwe) is Wayne Coyne duidelijk minder goed gezind. Zeer choleriek cd'tje, met als knaller Powerless (Wat een onrustwekkende solo!)

Voor de rest zit ik met een weerbarstige knie. Is dat geen mooie afsluiter?

dinsdag 3 november 2009

zondedag

Ik ben kapot. Amper uitgeziekt en amper uitgeslapen (een hele ochtend een complete bucht-luster omhoog zitten hangen), trok ik naar het verre Hasselt naar Sinner's Day.
Het leek een bijeenkomst van mensen geboren tussen '65 en '75. Kalend, uitzakkend, vaak doorleefd, kwamen ze hun jeugd nog eens herbeleven. Voor velen zal het eerder uit nostalgie geweest zijn, dan dat ze echt fan waren van een van de groepen.

Hoedanook, als jonge snaak heb ik me er toch goed geamuseerd. De Belgische oer-new wavers van The Neon Judgement kregen een schamel half uurtje om het publiek op te warmen. Zoals het New Wavers betaamt werd er amper bewogen, maar toch met veel appreciatie geluisterd. En dikke hits zoals The Fashion Party en TV Treated laten natuurlijk niemand onbetuigd. Koele kikkers, die gasten.

Vervolgens bewogen we ons richting drankbonnetjes. Een saaie trip van 45 minuten die gelijke tred hield met het middelmatige optreden van een zekere Lydia Lunch. Ja, verder niks over te zeggen.

Terwijl de eerste broodnodige pintjes onze kelen binnenklutsten, was het de beurt aan de Bollock Brothers. Hun zanger was gekleed in wat leek op een kingsize ruitjes-pijama en zijn tranerige oogjes onthulden dat hij ook al een pintje op had. Niet dat het er toe deed. Ze brachten een soort punk met de nodige zelfspot. Ze kregen dan ook vlot de zaal mee met hun Harley David, Son of a Bitch en de cover van Beats of Love. Er ontstond wat ambiance, zowaar.

De volgende oude gloriën, Gang of Four, vond ik nogal schreeuwerig. Pas op het einde had ik door waarvan ik ze moest kennen: I love a man in a uniform, een nummer dat naar eigen zeggen ooit geband was in de UK. Mwa, het is gewoon een goed hitje van een anders middelmatige groep.

Een snert-DJ later was het de beurt aan Anne Clarke. Zoals verwacht probeerde ze eerst haar onbekende werk te slijten (walls of sound met haar typische scansie). Afsluiten deed ze gelukkig met de klassiekers Sleeper in Metropolis en een knallend Our Darkness. Waarvoor dank.


Het hardst heb ik gelachen met Gary Numan. Deze eighties-veteraan had zich blijkbaar een nieuwe stijl aangemeten en wou hiermee uitpakken. Op zich was zijn NIN-achtige muziek zeker niet slecht (veel luider werd het die avond niet), maar origineel kon je het niet noemen. Tot slot had hij gelukkig een toemaatje voor de veteranen in de zaal met een goeie harde versie van Are Friends Electric. Zoals Luc Janssen zei: 'zijn muziek is bestand tegen de tijd, zijn mascara echter niet'. (of iets dergelijks)

Nog een insignificante DJ later betrad The Human League het podium. Als bezitter van een Best Of van de man en vrouwen, dacht ik er wat van te kennen. En of! Van de hele set kende ik als zesentwintigjarig broekventje op één na alle nummers. Hun enthousiasme leek niet aangetast door de jaren, integendeel. En krakers zoals The Lebanon, Being Boiled en The Sound of the Crowd werken sowieso.

Ik werd zo stilaan moe en hees (naweeën van een griep), en toch moest en zou ik Front 242 zien. Pronkend met mijn T-shirt (een kleinood dat zo'n honderd andere mensen aanhadden) aanzag ik hen voor de tweede keer dit jaar. Ik wijt het aan de vermoeidheid, maar ik vond hen minder overtuigend als op Bruksellive. Er is natuurlijk geen shock-effect op zo'n oude rakkers-event. Hun aflsuiter, Headhunter, blijft gewoon een knoert van een hit.

Moe, voldaan, en schijnbaar een pak jonger droop ik hoestend af naar het verre Meise.
Wie gaan ze volgend jaar boeken? New Order? DAF? Liaisons Dangereuses? Bauhaus? The Cure?? We zullen zien.