einde

En floep. Fallout is gedaan. Ik dacht even de main quest te volgen en blijkbaar liep die al op zijn eind. Het eindgevecht in het spoor van de grote robot is best cool. Alleen jammer dat ik de helft van de kaart niet eens bezocht heb. En ik had maar net level 19.

Tja, nu kan het normale leven terug van start.

the saaie saga continues

Fallout, Level 16! Ik schiet nu perfect gaatjes in zowat alles en geen slot/terminal is mij nog te moeilijk. Supermutant Fawkes is mijn muilezel/laser-gatling-wielding-maniac nu ik uit het Enclave-nest ontsnapt ben. Ik word zo stilaan heilig verklaard! Laatst gaf een madam mij squirl-on-a-stick, uit pure sympathie. Nu ga ik even de hoofd-quest links laten en mij wat speciale wapens gaan zoeken (ik wil een Dartgun!).
Wat een verslaving...

Ahhh. Het wordt een vredige Kerst.

blurb

Aah! Fuck Fanta! Da's de eerste keer in maanden dat ik een fanta drink en mijn maag staat op springen. Zuurboeren met hopen!

yeah

Hahahaaa! Het zaalvoetbal deed deugd. Zowaar tweemaal gescoord en dus van tel geweest in de 4-3 overwinning. De eerste was een pareltje dat ik de eerstkomende jaren niet zal herhalen, de tweede (en beslissende!) was een lichte blunder van de keeper. Dan op naar the brothers workshop om Katan te spelen en ook dat dik gewonnnen.

Het mag al eens meezitten, newaar?

Niks over Fallout, zowaar...

maandagavondvullend...

Weer 4 uur zitten spelen gisteren. Op Fallout. Zo zijn het lange dagen...
Mijn karma vlamt gewoon door het plafond, zo'n heilige ben ik intussen. Des te verrast zullen ze zijn als ik iets mispeuter. Nu nog little Timmy (de kerel wiens pa vrij dood is) naar de stad brengen bij zijn tante en ik ben officieel der Überwuss.

't is een spel

Zaterdag was afmattend. 's Ochtend de kerstshoppers te lijf gegaan door per se in de Nieuwstraat een kerstcadeau te gaan halen. 's Middags deelgenomen aan een snookertornooi en schandelijk niet eens de finale gehaald. Des avonds dan maar tot 6 a.m. gaan gamen op Loko's (en Hans') Game Galore. Zeer geslaagd avondje, ondanks het weinige volk in het begin (who cares...)!

Dat laatste hield in:

- Als een komplete gek Chimeras te lijf gaan in Resistance I, met als trouwste wapen de kolf van mijn geweer. Pure fun met z'n tweeën! Na zo'n drie uur was ik wel zotgedraaid.

- Amper de tweede ronde gehaald in het Windjammers-tornooi (fucking cool frisbeeën, voor de niet-kenners). Alweer op mijn (en ieders) nemesis Domi gestoten en kansloos in 2 sets tenonder gegaan.

-Een Mortal Kombat-tornooi ineengeflanst. Veel te nipt van Koen, Arnout (fuck! blocking disabled !?)en Miche ('ik kan dat spel ni') gewonnen. De finale was tegen alle verwachting tegen Hans, die Mati in bewang had gehouden. Het werd een routineklus met Cyrax, hehe: netje + easy combo en granaten om de blockers uit hun tent te lokken.

- Pong. Veel Pong. Elke match is een kortstondige explosie van stress, frustratie en eventueel ongekende blijdschap. The game to end all games, ja.

- Met een kompleet korrelige stem nog 2 nummers 'gezongen' op Singstar, net voor zessen. De Spice Girls hebben nog nooit zo Rock 'n Roll geklonken

Gevolg: des zondags was ik aan de dooie kant. Toch nog een paar uur Fallout gespeeld... Ik heb intussen level 8 bereikt en knal al iets vlotter iedereen af. Ook 'ant-sight' gekregen (PER +1, beter bestand tegen vuur) omdat ik de metro vuurmier-vrij heb gekregen. Althans een stuk metro: dat netwerk is extreem groot. Nu ga ik voor de mannen van de radio achter een nieuwe antenne, waarschijnlijk midden in een nest mutantjes. Te bereiken via de metro... Oh, ik knalde ook een Behemoth af. Fucking vier raketten op moeten knallen (oké, één was er naast).

Productief weekend, me dunkt.

SOS Piet

Straks ben ik Piet, niet Bob. De sint is mijn pa.
Klinkt allemaal heel vaag...

Fallout! Ik kan er blijkbaar niet over zwijgen. Gisteren werd ik onaangenaam verrast in de supermarkt. Compleet overladen met medicatie en co, komt er toch wel verse lading raiders binnen. Vanonder mijn zware rugzak heb ik ze opvallend vlot neergekogeld. Vervolgens ben ik met het vergaarde gerief mieren gaan afknallen in hun eigen nest. Which is nice. Ik hoop dat de hoofdmier niet te absurd sterk zal zijn.

Voorts... Mijn neus komt er stilaan bovenop. De truuk was blijkbaar: negeren. En fakken. Aargh! Door een computerfout op een ander heb ik de héle dag fout gewerkt. Ik heb goesting meer voor vandaag...

Brugge heeft trouwens weer getoond dat het niet planché durft te gaan. Eens ze de overhand hebben, sluipt er altijd terughoudendheid in de ploeg. Tot op zekere hoogte is dat aan te raden, maar naar het einde van de match was te zien dat ze het zelf niet meer wisten.

neusleut

Waargh! Ik kan kiezen tussen volslagen vertopping en een zeer tintelende, gedeeltelijke opening na gebruik van spray. Momenteel opteer ik voor de gesloten variant. Onmogelijk dus om een slok te drinken zonder in ademnood te komen.

Mja.

Fallout kruipt in de kleren, trouwens. Ik droomde dat ik opdrachten volbracht en al doende Nederlands leerde. Handig. Het vechten (in het spel, niet in de droom), gaat niet echt super. Of mijn wapen is gewoon te pussy, geen idee. Die vuile vuurmieren hebben mij gebraden. Voorts heb ik een opdracht volbracht: 'Zeg Timmy dat zijn pa dood is'. Fijn.

En dan is er voetbal. Standard was akelig goed gisteren. Zo naturel, zo rustig en toch zo snel en precies. Ik hoop dat ze iedereen houden in januari. Sebiet bibberen bij Valencia-Brugge. Gaan ze weer kloefkappen op 1 goed kwartier na? Want zo spelen ze al te vaak de laatste tijd. Daar komt maar geen lijn in die prestaties. Ik wijt het aan het centrale middenveld: Noch Geraerts, noch Leko lijken een vaste plaats af te kunnen dwingen. Clement of Simaeys daar achter, geen probleem, maar zet ze ook niet allebei.

Pff. Hoe meer ik typ, hoe minder ik aan mijn neus denk. Kak!

Sinus en co

Nog een uurtje Fallout gespeeld gisteren. Heel fijnzinnig een supermarkt binnengeslopen om vervolgens heel stompzinnig 6 raiders af te schieten. Level up! De AI van die rakkers is best goed. Terwijl de ene herlaadt, komt de andere op u af. Zelf had ik dikke moeite om mijn aanval te timen en om buiten schot te blijven.

Swat, ik vond een pak wapens, boef, drugs, drank,... Mijn eerste opdracht is zowaar binnen! Nu ergens een locker huren om mijn grief in te steken. Jaja, ik raak nog verslaafd aan dat spel.

Voorts gaan voetballen in de fucking bijtende kou. Pas helemaal op het einde van de training had ik het gevoel opgewarmd te zijn. Daags nadien is mijn valling niet bepaald uitgeziekt.

Mag het iets meer zijn?

Fallout 3, een redelijk dikke hype. Mijn broer wou mij per se een computerspel kopen, zodus ging ik vol voor de hype.

Ik heb er nu 2 avonden op gespeeld. De wereld is gigantisch, de opties zijn belachelijk wijds, de keuzes, de tweaks, goed of slecht karma,... Ik ben er nog lang niet uit wat ik wil doen. Dat is het mooie aan het spel, maar voor eeuwige twijfelaars als ondergetekende is het een marteling. Pik ik die 300 bottlecaps of hang ik de eeuwig brave ziel uit? Pikken dus en mij een rocketlauncher gekocht. Een kapotte, blijkt, die ik voor 400 caps kan laten repareren. Ugh, zo zal alles zijn begankenis kennen, vrees ik.

De actie zelf is puik ineengestoken. Of ge knalt met uw richtkruis gaatjes in de mutanten, of ge drukt 'V' en er verschijnt een heel pallet opties, te doorboren ledematen, volgordes,... Mooi gedaan en alles wordt in slowmo-filmpje uitgevoerd (zie uzelf er van dichtbij schandelijk twee keer naast schieten...)

Die Pip-boy, zeg maar uw menu, is ook ultra-uitgebreid. Hier komt het RPG-erige pas echt boven. Iets van een 20 eigenschappen die je kan verbeteren, invloed van chemicaliën, verslavingen, radiatiegraad, conditie van uw wapen, kreupelheid van uw lijf, ne radio,... Help! Dit is allemaal nogal veel. Zeker om te kiezen waarin ge u wilt verbeteren: spreid ik mijn ability points evenredig rond of word ik bvb. een domme spierbundel van jewelste.

Nee, ik ga nog lang mogen prutsen. Het is dus duidelijk meer een rpg dan dat het een fps is (oh, half life...) Wat ik wel teleurstellend vond was de interactie van uw personage met de omgeving. Ge staat dus nog altijd te patineren achter een dom drempeltje waar ge dan op moet springen. Sheesh! Na al die jaren had ik wel iets flashier verwacht.

dju

nee, dit suckt. Wat ik nu doe op het werk is afstompend met de grote A. Time for a change!

Verjaring

En ik verjaar. Zo'n 26e heeft weinig luister, zeker omdat ik nogal ziek ben. Pinten trakteren zonder zelf mee te drinken is nogal dwaas, dus ik zit me af te vragen of ik mensen zal ronselen of niet. Als cadeau had ik dan ook graag een nieuw keelgat gekregen (en een nieuw voorwiel, en snoep!).

Ik zit dus terug alleen op het bureau. Mijn contacten met de oude collega's zullen stilaan verwateren. Het beste is dat ze mij vandaag al vergeten waren: niemand vertelde me dat ze gingen gaan eten! Ha, zo kon ik effe de zieligaard uithangen.

Pff. Ziek zijn en zeveren, het is geen winnende combinatie.

Jassen! Ik dacht dat ik mijn 2 jassen kwijt was, en wel op 2 verschillende café's. Al heel de week trek ik zonder naar het werk. Tot ik vandaag toch maar eens steels in de kast keek. Daar hingen ze allebei...

Rare tijden.

Medieval 2 is echt wel een kraker. Ik ga er echter nog een minpunt aan geven: zo veel! Ten tijde van Shogun Total War was er nog een overzicht. Zelfs al zat je in de ene uithoek, na een korte periode stond je wel in contact met de rest. Nu zit ik al meer dan 50 beurten bezig en heb ik geen flauw benul van wat zich in het oosten afspeelt. Shogun was complex, maar overzichtelijk. Medieval 2 is een hele wereld op zich. Ik denk dat ik het nog ettelijke keren zal moeten spelen om de kneepjes ervan te kennen (en dan nog). Hoeveel steden maak ik in vergelijking met kastelen. Wat zijn de voordelen? Hoe maak ik mijn merchants fucking resistent tegen buitenlanders? Welke gebouwen zijn echt de moeite niet waard? En die gildes... Ha, ik heb weer zin om te spelen. Nu ik toch ziek ben vanavond...

Muziek! Ik heb een kolossale boon voor TV on the Radio . Hoe meer ik die platen hoor, hoe begrijpelijker en smakelijker ik ze vind. Zeker Return to cookie Mountain. Ik had eerst schrik van die muziek. Verder zou ik me willen verdiepen in metal. Gewoon, omdat daar zo'n energie van uit gaat en omdat ik er bar weinig van ken.

Hmm. Jazz op StuBru... Arty!

Ik nies, dus ik bestaatchoem

Ja, een volle maand niets gedropt op dit blogding. Daarom een korte samenvatting van mijn realiteit. Ik ben van dienst gewisseld op het werk. Weer van quasi nul beginnen. Maar bon, ik zal mijn plan wel trekken.

Ik zit al weken te sukkelen met mijn lies. Na de match tegen Dynamo Wijndaal had ik een klein beetje last. 'Rusten dus', was mijn gedachte, en zo geschiedde. Al 3 weken heb ik geen meter meer gelopen en mijn lies doet enkel meer pijn. In die mate dat ik vermoed dat er ergens een knoop in ligt. Ik vermoed ook dat het zeulen op den bouw (zus' huis) niet echt bevorderlijk was.

Ik heb ook mijn kamer gerestyled. Niet dat ik ze klaar heb gemaakt voor een nog langduriger verblijf ofzo, maar het was gewoon sterk nodig. Manga in alle hoeken, ouwe cursussen, bucht, lege CD's en vooral kilo's stof. Hele baarden kwamen van achter de kast. Nu is mijn bureau weg en heb ik plaats om in een zetel te zitten... Kwestie van dat gat in te vullen.

Nog nieuws? Ja, ik heb de 1e Bloemkwis gewonnen, met kornuiten Mati en Spek (en Carl B.). Zaterdag heb ik mijn wiel stukgereden. En ik vind mijn twee jassen niet meer terug.

Oh, en als ik dan toch mag niks doen, dan zit ik liefst uren op Medievil Total War II bezig. Wat een beest van een spel. Zo geniaal dat ik me zal beperken tot de minpunten: Al die vijandige merchants, priests, diplomats,... die de k aart afschuimen zorgen voor een pak vertraging tussen de beurten. Tweede minpunt: verslavend.

Putain, zo weinig tijd...

Ah! Over AVG, de anti-virusgrap die ik ook gebruik. Ik heb er toevallig geen last van gehad (niet op pc bezig geweest, hehe). Ik raad die dan aan mijn zus en nonkel aanraadde. Nu, die van mijn zus is gecrasht. Een computer'kennende' kennis vond er niets beter op dan alles behalve de data te wissen. Fijn. Geen office meer, niks drivers,... In't vervolg gaat ze mij bellen.

Ljublijananas

Dus ik heb ne kerel uitgemaakt ('LOSER!'(sic)) in den El Dorado omdat hij maar ne medium spaghetti vroeg. Mijn weekends worden avontuurlijker met de week, me dunkt. Humbeek wordt voor mij de plaats waar zielen nog simpel mogen zijn, discussies ordinair en pinten obligatoir. En dit alles zonder enige minachting bedoeld.

Verder trek ik dit weekend waarschijnlijk naar Slovenië. Nu, woensdag, ligt er nog zo goed als niks vast, behalve dan dat we voorlopig maar met twee meer zijn. Tja, ik maak me niet druk, dat komt wel in orde.

Verder heb ik nog niet gedacht. Na het weekend zal opnieuw een werkweek volgen. Daarna terug een weekend. En wie weet daarna terug een werkweek. En dan naar alle waarschijnlijkheid terug een weekend.

proporties

Ik werk een hele ochtend aan betalingen, een hoop zooi die me langs alle kanten toegeworpen wordt. Samen goed voor circa 6 miljoen euro. De opdracht wordt doorgestuurd na goedkeuring. Even later krijg ik een kwade blik toegeworpen van iemand als blijkt dat ik welgeteld 2 euro te veel heb betaald.
Sheesh.

Fuck Liverpool (en gelijk álle Engelsen)

Het is weer gelukt. Een schitterende match van Standard is herleid tot een stom statistiekje, iets wat binnen een jaar door elke fake-voetbalkenner vergeten is.

En maar zuipen gisteren. Zo Standard briljant speelde, zo dwarrelden de pinten binnen. Het logische gevolg is dat ik nu een wrak ben, met de flatulatiekracht van een losgebroken stier, zich van vapeur tot vapeur slepend. Dit wrak heeft de hele -en ik herhaal- de hele voormiddag als een bezetene betalingen zitten regelen, nagekeken op dubbele, lastige telefoons aangenomen, bucht zitten uitpluizen,... Niks wordt er vandaag betaald. Fijn.

Autoradio! Ja, volgende vrijdag heb ik ne nieuwe. Nen Blaupunkt, me dunkt. Vol snufjes zoals... dinges! Bluetooth voor de gsm, USB en Ipod aansluiting (niet dat ik een heb),ne zapper zowaar. Best kostelijk, maar soit. Ik ga niet blijven sukkelen met cd'kes die constant haperen. Nu nog een dikke USB-stick kopen en de leut kan beginnen. Boxen enzo intresseren mij niet; ik ben maar een halve johnny.

werk

Werk verknoeit dagen. De enigse dag dat ge naar de winkel kunt is nu zaterdag, een dag waarop ge liefst niet in de buurt van winkels komt. Hele drommen bejaarden liggen immers in de berm te stinken tot het zaterdagmiddag is. Dan komen ze hun traagheid botvieren op de werkmens. Hun boodschappenlijsten zijn slechts schijn. Ze kennen toch hun hele lijst van buiten. Ze lezen het alleen om ons nog extra te kloten. 'Gij wanordelijk jong gespuis, gij. Ge zijt weer met u geld aan't smijten, hé manneke.'

Huh? Neen, dit is niet grappig. Zonet naar 'Mock he week' gekeken (op de U-buis) en me alweer kapotgelachen. Aldus, elke poging tot humor komt nu op mezelf zeer belegen over. Het is als... iets grappigs proberen te zeggen na de mop van het jaar. Ja, zo grappig dus.

Ewel, ik koop mij een console. En ne computer. En nen autoradio. Een maandloon of 2 er klakkeloos doorjagen...

We zullen zien.

Pelle, de veroveraarbanaan

Dus, ik kan zo slecht uit het niets verhaaltjes verzinnen. De gedaanteverwisseling, wat een prachtboek. Gregor Samsa werd die ochtend wakker en merkte dat hij veranderd was in een reuzachtige kever. Ik zal ook eens een verhaal beginnen:

Als een falikant verlangen, te horen aan mijn darmgezangen. Het is echt te warm om iets te doen. Voor mij is typen nu een zware inspanning, aldus (huxley) stop ik met typen. Steak houden, nogal lastig. Ik at nog steak bearnaise deze middag. Alleen kut dat de frieten hier zo rot zijn. Ik heb even lopen zweven, zitten geven, staan beven, om het even, even maar, over een andere boeg te gooien. Ritme uit een tekst halen is blijkbaar doenbaar, voorwaar. Ik zeg u, marsipulami, laat u niet koeioneren. Dat moet toch van het Frans komen, nl. 'couillon'? Laat u niet kloten dus. Of tot kloot omvormen. Laat u niet in't zak zetten, dus. Allen scrotale verwijzingen. Niks met koeien te maken. Zo, ik heb nog iets bijgeleerd vandaag. Onbewust, en compleet ongegrond.

Ahh, summer is music quiz op Stubru.
Aerosmith
PJ Harvey
...and 16 days
nut bush city limits

Alles juist. Rete-easy voor iemand zo geniaal als ik. In het stomweg onthouden van artiesten en nummers. Zo nutteloos, maar kom, het is wel handig. Ik zou moeten meedoen in feite...

Schijtewarm is het.

de wekeend

in a town of chimpansees I was a monkey.

Het weekend was lang. Which was nice. Des vrijdags recht van het werk gaan zwelgen, frieten boefen, op naar Brussel, shakers leegkappen, half in slaap stuiken, toch nog ontnuchterd naar huis geraken, des zaterdags 's middags in een oven wakker worden.

Nee, echt. Mijn open venster weerkaatst 's ochtends de zon knal op mijn lijf. Dan wat gepruts, en hop, naar Bruksellive, fantastische Black Box Revelation gezien,ook een geniale Daanman, te veel bier en te gratis, hopsa niet zo nuchter naar huis.

Des zondags evenzeer in een oven wakker, rondgelummeld e, gaan lopen, mijn levende ziel uitgezwoten, bbq bij zus thuis, veel te veel witte wijn, goe zat naar huis gereden.

Vandaag vrij veelvuldig voorkomende vapeurs.

Nog een half uur en het is drink nar aanleiding van een succesvolle afsluiting. Mijn lever probeert zich tegevergeefs te herstellen. Bah, vanavond loop ik het er af.

Saai, ja

de pijp uit zonder lijk

voetbal... jaja, altijd leuk. Ik zit vol spanning voor het volgende seizoen. Nieuwe tegenstanders, nieuwe velden, oude scheidsrechters,... En het sjotten zelf. Zal ik weer schrik hebben om te koppen? Zal ik weer traag zijn op de eerste (en ook in de latere) meters? No doubt about it. Al de rest moet wel lukken. Een beetje lopen af en toe. 't Is echt wel kalm vandaag. Net of heel het land ligt te luieren in de zon, de voetjes verwarmend aan vreugdevuren van vlammende facturen.Zonet eens de gang op gegaan voor een dwaze vraag te gaan stellen. Kwestie van de beentjes te strkken en eens een goeie scheet te laten. Kom ik toch wel dé lekkerste brok van heel D eme en omstreken tegen. Gelukkig was die scheet een gang eerder. Maar bon, niet dat ik contact zocht. Dat zou pas wereldschokkend zijn. Een andere keer misschien is immers mijn motto.

Hmmm. Saai. Ik haat het om niks te doen als mensen rondom mij bezig zijn. Een vorm van katholiek-arbeidsethos-schuldgevoel waar ik helaas niet aan ontsnap. Dus ram ik maar op mijn toetsenbord in de hoop ooit deze blog vol te krijgen.

Ah, werk.

de keeper uit Ieper

Ik heb koppijn. Waarom eigenlijk? Te beginnen met het feit dat ik een hoofd bezit en dat daar nogal veel synapsen samenkomen. Als er nog maar een paar van die rakkers een slechte dag hebben, dan is het al om zeep. Er zijn natuurlijk processen die die dingen in de hand werken. Zoals daar zijn: een half katertje, stress, loeiharde airco en te veel plat water. Misschien is er nog iets bacterieel-ziektekiemerig dat zich manifesteert, maar daar geloof ik niet in. Bacteriën zijn immers uitvindsels van de katholieke kerk. Los daarvan; ik voel me voor de rest wel topfit. Tweemaal op drie dagen ben ik gaan joggen. De blaren op mijn sinistere voet zijn daar het velloze bewijs van. Niet dat ik een aan verschroeiend tempo loop. Het is een lichte draf die ik best een uur kan volhouden, ware het niet dat tegen dan mijn voeten naar de haaien zijn.

O, geniaal, 'Tour de France' van Kraftwerk op de radio. Een moeilijk te vatten nummer, dat echter beter wordt met elke luisterbeurt, als wijn voor de oren. Zeker niet mijn favo-Kraftwerknummer, daarvoor zijn Vitamin en vooral We are the Robots te subliem.

Tetten. Ik was even afgeleid door tetten. Wat een schreeuwerige dingen. Zo de aandacht opzuigen als een turbo-nilfisk. Mochten er geen tetten zijn, zouden mijn ogen veel minder wendbaar zijn. Als een rund zou ik voor mij uitstaren,zij het enkel als er ook een accuut gebrek aan konten zou zijn. Ik heb soms het gevoel dat in de omgeving van tetten mijn ogen een eigen willetje krijgen.
Soit. Ik ben mijn draad kwijt.

'Wat een gelul', zei de apoteker.

Duvel drinken omdat ge toch niet lang gaat blijven is nog steeds geen goed idee. En neen, afsluiten met een pintje om toch wat te compenseren slaat nergens op. En het moet niet gezegd dat ik langer ben gebleven dan vooropgesteld. Niet dat een specifiek uur op het oog had. Allerminst eigenlijk. Net door Duvel te drinken dacht ik mijn uitspattingen te beperken tot maximum 1uur 's nachts. Werk, uweetwel. Wel, eigenlijk is het al bij al goed gelukt: maar een uur extra time. Die betaal ik nu wel cash door hier met een zulte kop te zitten, op wat een orkaan van darmtwisten moet zijn. De obligatoire fles water haalt natuurlijk geen zier uit, evenals de tas verlept negerzweet, de grauwe emulsie die hier voor koffie moet doorgaan. Neen, ik heb er zelfs nog meer dorst van gekregen. In die mate dat ik vermoed dat een pintje misschien wel de oplossing kan bieden. Bier ist die Endlösung! Klinkt al een pak sinisterder. 'Sinister' is trouwens Latijn voor 'links'. Dexter en sinister dus. Toen al was rechts om een of andere reden beter. 'Dexterity' is dus eigenlijk 'rechtsheid'.

Nee, het is extreem kalm op het werk vandaag. Dit getypt zijnde, krijg ik net een pak werk binnen. Meesterlijk.

Start to shot

Voetbal!

Het was pokkelang geleden. Mijn conditie is nog nooit zo ondermaats geweest. Ok, het was zeer warm, enz., maar het was echt zielig. Een kort loopje naar de bal was al genoeg om een zweetbad te ontketenen. Na het matchke had ik zelfs stekende koppijn. Vandaag heb ik nog te kampen met een stram enkelligament en een rare teennagel.

Terug een beetje gaan joggen? Best...

Verder?

Niks speciaals. Echt, compleet niks speciaals. Er is een vracht jobstudentjes op het werk gearriveerd, maar daarover later meer. Ik zou ze willen behandelen zoals de interns uit 'The Life Aquatic'.

allez, ket

Koopt u eens ne dikke server, Ehsal. Al 2 uur ligt die onnozele site plat. Ik wil mijnen uitslag, gedomme!

En, ja, de Russen er dus dik uit. Er valt echt geen lijn te trekken op dat onnozel EK.

Pissig ben ik, bijna letterlijk, van al 30 keer tevergeefs die site geopend te hebben.

Edit: Jawel, een 14. Via via gevonden, want op de resultatenpagina stond een foutmelding.

Hip hoi, hip hoi!

dostluk!

Oei, die Turken waren in vorm. En de Duitsers waren kortweg schabouwlijk slecht.

Oh, vanavond zullen de Russen met hun T-34's, Mig 29's, Su-37's en een paar opgelapte Stalinorgels de Roodrokken vernietigen. Jammer dat Kolodin, de man van de SS-20's, geschorst is. Een echte Belanov, die kerel. Oh, clichés, wat zou ik zonder zijn? Als een vis op het droge, als een schildpad op zijn rug, als een walvis op zijn buik, als een spijker op een varken,...

Russia

traag

hmm. Neen, zever komt en gaat en is in se niet vatbaar. Het gedijt in plaatsen waar het niet mag zijn, het onkruid der conversatie, de welgemikte pissebloem die ondanks zijn onnodigheid perfect in het geheel past. Maar ik zie niet in gehelen.

Tiens, de Safin is den Djokovic aan't afmaken. Er is echt geen houden meer aan de Russen. Gisteren nog zag ik een Russische vlag op het Atomium. Zijn ze Brussel al aan 't veroveren? Niet slecht. Lukoil is sinds kort ook in ons land en biedt 13% korting op hunne naft.

Ik kan amper wachten op de eerste Chinese fastfoodketens, of Russische actiefilms. Ja! Death to America. Nee, dat nu ook weer niet. Anders zou ik geniale satire mislopen zoals The Daily Show en het steeds fantastischer wordende Colbert Report.

Neen, steek houdt het niet, maar het vult wel.

Sebiet: Deutschland, jawohl! Die 2 Turken en ne paardekop zijn gewoon te kansloos. Mijn gokgeld is trouwens op. Mijn laatste 18 euro staat integraal op de eindoverwinning van de Russen.

Jee wizz. Oh,hamburgers.

vlug

dus ik heb mij toch ingeschreven voor de barbecue van 'Het Gevaar'. Ik zal dan maar gaan vlees zwelgen. Niet te veel drinken, morgen werken...

Verschrikkelijk, ik lijk wel uitgezeverd. Woe. aargh. Donderslag, modderkwab, galgenaas en kunstgebit !

En zeer snelle aaneenreiging van stomme, dwaze gedachten, een stream of consciousness à la James Joyce's Ulysses. (Alsof ik oooit dat kutboek gelezen heb! Dit is pure kwissers-prietpraat). Maar nee, zeg ik dan. waarom altijd 'maar nee'. Is er dan geen betere, spitsvondigere overgang. Hmm, lege CD's voor mijn zus, nieuwe t-shirt aandoen, geld afhalen voor de derde keer op een week, nice , nice...

Ik zen weg. mijn handen plakken van 't zweet op de laptop.stop.

Den Duits

Over den Duits. Waarom die belachelijke anti-Duitse gevoelens ?! Wat hebben die kerels de laatste 50 jaar nog misdaan? Tokyo Hotel buiten beschouwing gelaten.

Niks speciaal dus. Ik ben nu niet speciaal pro-Duits, maar als ik al die onnozelaars hoor jakkeren, ha, dan ben ik nog Duitser dan mijn gewicht in sauerkraut.

Trouwens, Duitsers en muziek: het kan weldegelijk. Kraftwerk! The Notwist! DAF!Digitalism! Dj Hell! Rheingold! Kraftwerk!

Voor vanavond ben ik nog onbeslist. Een draw misschien? Ik vind het gewoon te louche om te gokken. Als het echt moet, zal het op Italië zijn.

Betaling

Ik zit nu op de betalingen. Fijne factuurtjes van soms wel een half miljoen moet ik ingeven zodat die betaald kunnen worden. Nice. Niet echt een positie om flaters te begaan. 'Dingen onder de 10.000 euro zijn in feite niet zo belangrijk', hoorde ik. Nice. Zou ik 9999 euro op de Russen wedden... Temping. Suits me, sir, ooh!

Oh, Wimpuls, you put the 'bet' in betaling.

Voor enige werk-watchdog : ik doe dat dus niet, hé.

Hedenavond 10 eurongs op den Duits.

gok-affaires, the sequel

neuh voor Zweuden, hoera voor de Russen! Ik blijf nu dansen op de 50 euro-grens. Gisteren ging ik van wanhoop naar blijdschap naar wanhoop bij de remonte van de Turken. Ik had immers op een gelijkspel gewed. Aniwho was ik sowieso pro Turkije. Vandaag had ik dubbel prijs met zowel winst voor den Duits als Hrvatska. Den Duits bracht wel niks extra op, maar toch. Voor morgen voorspelt mijn pendel een draw voor Ita vs. Fra en winst voor de Roemenen. In geval van beiden kas ik 150 euro, in geval van niks : -30. Voor de rest was mijn dag veel te ont-spannend om er iets over te vertellen.

ge zijt ne mutu!

Als vermaard fout pronostikeerder is het niet aan te raden (understatement van de dag), maar kom: ik heb dertig eurootjes ingezet op Unibet. Als een lemming mijn lot tegemoet, dus.

De uitslagen moeten gelukkig niet exact kloppen. Dat debacle van Rusland-Spanje kostte me dus 10 euro, maar met Zweden-Griekenland was ik juist : 5 Eur werd 12! Klassiek voorbeeld van een pussy-inzet: zet dan liever niks in! Van de resterende 15 euro hield ik 5 op reserve en zette ik 10 op winst van Turkije tegen de Zwitsers. Eindresultaat : van 30 naar 52 euro!! Blijkbaar lukt het beter als er iets op het spel staat...

Gisteren dan maar met mijn 20 eur winst gespeeld: Roemenië en Nederland zouden winnen én in geval van beide werd een extra (pussy-)5-euro der 70. Stomme Mutu!

Al bij al : 2 euro winst thx to the (briljante!) Kezen.

Straks zal ik juichen als Zweuden en Rusland winnen, zeker als ze dat alletwee doen.

btw, op is op (zeg ik nu). Veel te plezant...

geen haruspex

pronostikeren is niet echt mijn sterkste kant. Op de voorlopig 6 matchen van het EK tot nu toe heb ik geen enkele uitslag juist. Wel al de volle 2 correcte puntenverdelingen. Voor straks nog de pure gok Spanje-Rusland: 0-2. Waarom? De Russen zitten boordevol vertrouwen, ondanks het verlies van Progrebnyak en de schorsing van Arshavin. De rest van die ploeg is ook goed. Spanje heeft met Aragones een weirdo als trainer die aan zijn laatste campagne bezig is. Xavi Alonso en Fabregas zitten stomweg op de bank. Nee, 0-2 ja. Zoniet, doe ik nooit meer een pronostiek.

Mocht u willen wedden op het feit of ik die belofte zal houden, wed dan maar op 'nee'. Ikzelf zal, om in de sfeer te blijven, 'ja' zeggen en mij schromelijk vergissen.

Uitsmijter

Die 2e review is er nooit van gekomen. Foals is maar zozo, terwijl MGMT nog best meevalt als 'Flaming Lips'-achtigen. Waarom is iedereen zo lyrisch over Foals. Ze doen een goeie poging om zot en punk te zijn à la Mano Negra, maar ik mis de vettigheid. De vettigheid! Proteïnen, koolhydraten en glucosen met hopen, maar geen ranzige zwoerd. Vet is en blijft een ingrediënt waar elke mens behoefte aan heeft. Het is als een zonvakantie zonder zweten in de auto, een voetbalmatch zonder botsingen. Als een diamant waar te veel aan geslepen is. Als een metafoor te ver.

Ok, enkele grote lichten hebben besloten om het boekhoudprogramma te updaten, drie kwartier voor de werkdag gedaan is. Ja, dan kan ik nu niet veel meer doen. En om te zeveren ben ik effe te uitgeblust.

Schitterend sfeertje wel op het werk. Zever leeft hier in symbiose met arbeidsethiek.

Mja, waar is die kul die ik hier in januari kwam spuien. Ze heeft haar weg gevonden naar de werkvloer. Geen acute zever-tromboses meer die ik leegbloed op dit blogje. Voorlopig.

Mijn ogen zijn uitgedroogd. Airco heeft zo die kwalijkee reputatie. Ik zuip hier liters water en nog schrapen mijn oogleden over mijn ogen.

Bezigheidstherapie tijdens het verschrikkelijke gejekker op de vrije radio. Nee, mevrouw Leemans, ik leen niet bij vriendinnen tegen woekerintresten. Neen, Armand Schreurs, uwen beemster verdient zelfs geen plaats tussen mijn tenen. En een radioprogramma is voor mij meer dan het afgaan van de gimmicks van de dag, gespijsd met verschrikkelijk voorspelbare kwinkslagen. Ook bevat dat programma geen easy opmerkingen over vrouwen, Hollanders, Duitsers,... 'De Funky Roadshow' is trouwens geen hippe naam voor eender welk programma... 'Een eigen huis een plek onder de zon en altijd iemand in de buurt...' Hmm.

Straks nog eens de cd van Het Leugenpaleis opzetten, zie.

Waarschijnlijk niet, nee.

Vanmiddag at ik een uitsmijter! Ik was diep teleurgesteld. Ik stelde me bij dit gerecht een dampend spiegelei op een soort croque monsieur voor. Neen, het ei was gepocheerd en koud en lag kou te lijden op de nog koudere ópen boterham met kaas en hesp. Maak dat goedje warm en ik boef mij een breuk.

Jong geweld, oud gedaan.

Ik heb me net een paar nieuwe CD's laten aanmeten. De eerste 2 zitten alvast strak genoeg. Tijd om er een woordje over te spreken. De eerste schijf was voor naar het werk, de tweede voor de bevrijdende tocht naar huis.

Datarock - Datarock Datarock

Ik vertrok redelijk onverschillig richting werk, maar toch dat tikkeltje nerveus omdat ik ocharme tien minuten te laat was. Die nervositeit werd snel ingewisseld voor vervreemding. Datarock, een Noors bandje stak in. 'Wat is dit?', hijs ik me de A-12 op. Het lijkt wel even het begin van iets van de Silversun Pickups te zijn. Het evolueert naar een 'No Cars Go'-achtig tekstje. Fijn zo, wat nu? Een belachelijk simpel synth-ritme krijgt steun van een sappige baslijn en funky drums. De tekst is alweer schitterend dwaas. Zeker het slot in achteruit is belachelijk catchy. Nee, dit kan zo niet verder. Of... 'Computer Camp Love' heeft met voorsprong de sulligste tekst van het nog jonge millennium. Welkom, grijns op mijn gezicht. Het snoepje is amper weggesmolten en daar komt de singel ('Fa-fa-fa')aan. Die lieve, goede Singel. Alweer een zeer funky bas-, drum- en gitaarsoep, zo catchy als een flosh op het molentje voor pakweg Lange Peter. Een rechttoe rechtaan nummer, denk je, tot er een geniaal geplaatst Tiroler-brugje tussen sluipt. Welkom, lach op mijn gezicht. De plaat kabbelt verder terwijl ik me in Wilrijk langs 8 verkeerslichten werk. 'Princess' (you have the ass of a prince, you have the prince of an ass) heeft iets Das Pop-stomerig, ca va dus. 'Sex me up' (and I'll sex you down...) en 'Nightflight to Uranus' (ugh, de titels...) wegen iets te licht. Wat jammer nu ik eindelijk terug kon doorrijden. 'Maybelline' is gelukkig terug speciaal, iets tussen triphop en funk, met onheilspellende gefluister (Maybe she's not worth it). 'Laurie', lofzang voor zangeres Laurie Anderson, is een fijne uitboller. Ken het mens wel niet... De echt goeie jus is nu wel uit het album. Ook de afsluiter is wel ok, maar zal bij volgende luisterbeurten onherroepelijk sneuvelen. Maar ik neem het ze niet kwalijk. Zelden ben ik zo goedgemutst op het werk beland. En voor wie nog denkt dat Scandinaafjes vast zitten in óf esoterisch Ijslands gezwets,´óf deathrockende trollen : think again. Think Datarock.

The Whip - X Marks Destination

Terugrijdende stak ik nog een portie jong geweld in mijn sleuf. The Whip is een groepje Mancunians die nog maar 2 jaar bezig zijn. Het eerste nummer 'Trash' lijkt een beetje last te hebben van het beginnerschap. Ik vond het nogal generisch vuilnis à la Body Rockers' 'I like the way you move'. Enkele keren voelde ik al de drang om verder te zappen. Naar 'Frustration', waaruit duidelijk zou blijken dat ze al van Joy Division gehoord hebben (en zeker van het nummer 'Atmosphere'). Als Cure-fan kan zo'n poging wel eens appreciëren, maar kom: volgende. 'Fire' lijkt ook iets te doorsnee te starten, maar de aloude truuk van de vele registers wordt met verve toegepast. Lijkt wat op 'Fast Track' van 'Superdiscount'. 'Save my soul' is ook net dat tikkeltje te braaf om echt door te vlammen. Een Tom Vek-vette bas samen met een Postal Service-tekstje, zeg maar. Ik zie geen flikken, en toch hoor ik 'Sirens'. Gelukkig dat ik er zelf om kan lachen. Zalige, melige pop-synth nummer met de New Waverige hoge synthjes op de achtergrond 'The only truth I know is in the palm of your hands'. Voor de tweede keer vandaag overvalt mij een 'Wat is dit?'. Net nu ik weer stilsta aan de lichten in Wilrijk, komt een kanonbal van electro uit mijn speakertjes gevlamd. 'Divebomb' komt per Stuca geworpen en lijkt wel 'Crispy Bacon' van Laurent Garnier en 'Back to Nature' van Fad Gadget door elkaar. Amehoela. Amper bekomen, krijg ik nog eens 'Blackout' (lijkt wat op LCD Soundsystem naar het einde) in mijn tronie gespiest. Sowieso steeds coole synth-geluiden, laat dat geweten zijn. 'Muzzle #1' is meer radioproof materiaal, maar verzuipt voor mij dan weer in de normaliteit. De twee afsluiters zijn gelukkig weer top in de lekker-naïeve-synth categorie, met een voorkeur voor 'Sister Siam' met diens LCD-trekjes.

Fijn om te beginnen, me dunkt. Morgen rijg ik Foals met 'Antidotes' en MGMT met 'Oracular Spectacular' aan mijn verwijs-degen. Nog een geluk dat er gewerkt moet worden.

aargh

Eh, manne, in 2 splitsen zie ik nog zitten, maar in 4 zal niet gaan.

Ik doe nu boekhouding op 2 diensten tegelijk. Komt daar nog eens lekker bij een opdracht om een 300tal kutfacturen te kutkopiëren. En wandelt er natuurlijk om de 5 tellen iemand binnen met een vraag (of gewoon nog meer werk).

Ik stop ermee voor vandaag. Iedereen is trouwens als door...

hahahahhahaar

Karel woelde nogmaals door zijn haar en dacht: 'Toch wel eens tijd dat ik naar de kapper ga.' Niets weerhield zijn denken ervan om omgezet te worden in een doen. Zo nam hij zijn gsm en belde naar kapsalon François.
'Met kapsalon François, goeiemiddag.'
'Goeiemiddag François,' sprak Karel en zijn haren klitten in elkaar van angst, 'mijn haren zijn te lang. Ik neem aan dat u mij kunt helpen om deze situatie te verhelpen.'
'Helpen verhelpen is mijn stiel, meneer,' sprak François integer, 'zeker als daar haar bij te pas komt. Komt u gerust langs om uw probleem uit de doeken te doen.'
'Ik wil niet vrijpostig lijken, maar wat kan het u eigenlijk schelen? Krijgt u niet dagelijks van deze telefoontjes. Het moet zo stilaan uw kouwe kleren niet meer raken, al dat haar. Op dit eigenste moment zou ik in uw plaats mijn tanden stukknarsen voor die zoveelste bellende pummel die zijn haar niet in bedwang kan houden.'
'Welnee, meneer, zulke vragen stemmen niet tot extreme onderlinge wrijving van mijn kiezen. Integendeel, ik zie het als mijn roeping om elke vraag naar haarsteun te beantwoorden. Het zou me zelfs ernstig teleurstellen als u nu door schroom overvallen zou inhaken. Slapeloze nachten, meneer, dat geef ik u op een briefje.'
'Mijn excuses, François, mijn inlevingsvermogen is blijkbaar toch niet wat het geweest is. Ik herinner me nog goed hoe ik me eens inleefde in een tandarts. Dat lukte toen probleemloos. De man in kwestie was zelfs alle gevoel van identiteit kwijt. U weet hoe dat gaat.'
'Om eerlijk te zijn, weet ik dat niet, meneer. Kunt u mij daarover verdere uitleg verschaffen...'
'...terwijl u mijn haarproblemen onder de loep neemt?', onderbrak Karel. 'Ha, ik mag dan wel mijn inlevingsvermogen verloren hebben, iemand de woorden uit de mond nemen kan ik nog steeds als...'
'... de beste?', waagde ook François zijn kans.
'Zo goed nu ook weer niet,' zei Karel,'zeg maar zoals de gemiddelde tandarts.'
'Alle lof dan voor uw inlevingsvermogen, meneer.'
'Ach, het was verre van een gemiddelde tandarts, François. Spaar dus uw lof voor iemand die het wel verdient.' Karel was weer zijn ootmoedige zelf.
'Kunt u mij zo iemand aanraden, meneer?'
'Wat dacht u van uw moeder?', opperde Karel meteen.
'Tot op heden niet veel, nu ik er zo aan denk.' François was duidelijk van zijn melk.
'Dat komt nog wel. Met de jaren.' suste Karel.'Maar ik zou sowieso nooit al mijn lof aan één persoon geven. Er is altijd wel iemand anders die ook wat lof kan gebruiken. Je maakt fouten, François.'
'Verschoning, meneer,' prevelde die, 'ik ben maar een simpele kapper. U moet verstaan dat zulke concepten mijn kappershoofd ver te boven gaan.'
'Is het van die aard dat je nu met pruilende lip terugdenkt aan al die gemiste kansen in het onderwijs, en dat je vervloekt dat je met Nancy en Cindy de danscafé's onveilig maakte in plaats van eens een boek open te slaan zoals het een normaal mens betaamt?'
'Ja, meneer, dat komt aardig dicht in de buurt. Hoe wist u dat van Nancy en...'
'Ha', stiet Karel zelfverzekerd uit terwijl hij inhaakte,'dat lijkt me wel voldoende inleving voor een stiel als de deze.'
Hij nam trots de keukenschaar ter hand en zette het op een knippen. 'Trouwens, zo lang is mijn haar nu ook weer niet', dacht Karel voldaan en hij knipte in zijn oor.

Muhuhuhuhuziek

Altijd gevaarlijk om lyrisch te doen over uw favoriete muziek. En toch zal ik mij eraan wagen!

Die branie, die moed! Vooral omdat ik mezelf ervan verdenk een uitstekende muzieksmaak te bezitten. Een zeer gevaarlijk uitgangspunt voor een betoog, maar kom, zolang ik het mezelf wijs kan maken, ben ik tevreden.

Reden voor mijn overmoed is waarschijnlijk omdat ik ervan overtuigd ben dat ik al zo veel meer gehoord heb dan de gemiddelde aardbewandelaar. Dat is, zo merk ik steeds vaker, een pertinent foute gedachte. In zulke gevallen bekruipt mij een stomme reflex. Ik voel mij bestolen en blij tegelijk. Blijdschap om de smaakdeling, misnoegen om het verlies van mijn 'unieke positie'. Nog idioter is de reflex als iemand een zelfde groep goed vindt, maar dan wel al de foute nummers. Dan spookt door mijn hoofd dat ik met die persoon nooit op de zelfde golflengte zal zitten. Alsof ik een soort breinosmose misloop. Ik weet echter niet of die gevoeligheid bij anderen even sterk is. Het valt ook moeilijk af te meten. Als iemand me gemeend zegt dat 'The cure' een bende zeikers zijn, tja, wat valt er dan nog te zeggen? Of 'Arcade Fire' een nest geitenwollensokken. Hohoo, zelfs imaginair doet het mij koken.



Maar bon, er lopen nogal wat ondergestoffeerde mensen rond. Die luitjes die genoegen nemen met wat de pop hen biedt. Ik zou gek worden. Echt, letterlijk gek. Voor mij moet muziek iets levends zijn, iets ongerust. De maker van de muziek moet van die aard zijn, dat hij/zij fysiek ongemak voelt als hij/zij geen muziek kan maken. En dat mag zich vertalen in die muziek. Een 'lust for life', zeg maar, die verder gaat dan 'I love you, don't leave me. ' Of de zogenaamde 'vrouwen met ballen' die een ridicule, bijna macho geldingsdrang hebben (zoals daar zijn: 99% van al wat R&B zingt.) Of mijn vrienden, de emoes, die strak geproducet vals zingen onder een dikke laag kalk en zwartsel. Of de Bob Sinclars van deze wereld; ik drink nog liever een glas versgeperst puberzwerenpus dan naar die eikel zijn nieuwste snertplaat te luisteren. Of het genre 'ik neem een loop van een seventies disco-hitje en herhaal dit tot de muren beginnen te bloeden'. Of Vlaamsche pseudo-rockers die met een flauw doorslagje van (alwéér) Coldplay menig bakvishart doen sneller slaan. Als ze dan nog eens zingen zoals een grieperige eend en de vreemde voornaam 'Ozark' hebben... Of de zoveelste, van de Youtube-gerukte Engelse burgertrut die authentiek over wilt komen door in een lokaal koeterwaals te zingen. Idem voor Belgische dialectrockers. Of de naar bakvis ruikende rockchicks die zo geloofwaardig zijn als een café op Mars. Of de immer herrijzende boys- en girlbands die opgeplamuurd en wel hun verloren jeugd trachten goed te maken. Of de groepjes die menen dat een enkele akoestische gitaar garant staat voor emotie. Of de oude Madonna-taart die met haar sloten poen zich de nieuwste stijl laat aanmeten en vervolgens alle radio's overspoelt. Of de verlepte rockbands van weleer die qua hipheid kunen concurreren met een hakenkruis.

Nee, geef mij maar zotte apen die een instrument vastpakken en erop los proberen.

Conclusie : het is duidelijk gemakkelijker mij te ergeren aan kutmuziek dan uit leggen waarom ik iets goed vind.

Een toemaatje voor de talloze fans: een cool clipje (het enige eigenlijk) van Boards of Canada

Ja, ik leef nog.

Ik zit nu officieel ende wars van enig gehuichel aan 25 bladzijden pure thesisheid.

Hmm, laat ik daar op een maand tijd nog zo'n 30 bladzijden aan toevoegen, en dat komt ruimschoots in orde. Ik moet nog beschrijven: de economische relatie op allerlei niveaus en een stuk over waarom ze elkaar in de toekomst niet/wel zullen afkunnen. (En nog de bullshit van bronnen, layout, samenvattingen, ...)

Ha, de metamorfose tot thuisblijvend toonbeeld van vlijt is zo goed als rond. Nu nog vermijden dat zatte uitspattingen zoals met Pasen er voor zorgen dat ik 's anderdaags dood ben. Nu vrijdag gaan 'dineren' bij mijn broer...

Op dit moment is het middag op het werk. Ik heb 5 minuutjes 'foert' gezegd. Ik kan immers van het krieken van de dag tot het neerploffen van de avond bezig zitten aan hele hordes facturen met opstapelingsdrang.

Ik kom dra nog wel eens buiten, pakweg met de kampioenenviering. Dan zal ik een lofrede schrijven met traanklierbevorderende effecten.

Bond met ballen

Ha, het is effectief gebeurd. Manastir is buitengesmeten. Dit geeft alsnog hoop aan de Cristal Boys om op te gaan als beste tweede.

Ik hoorde uit goede bron (Carl) dat we 3-0 van IOT wonnen. Schitterend. Fucking kak dat ik er niet bij kon zijn.

Soit, da komt hier in orde, ik voel het.

tees is kut

Kutthesis!

wimproved...

Hohoo, die drukte. Al een week niks kunnen/willen posten omdat ik zowaar gevulde dagen heb. Des daags op het werk gezellige drukte, des avonds nog wat klooien aan Herr Thesis.



En nu is het weekend. Elke vezel in mij roept om luiheid. Misschien had ik geen volkoren brood mogen eten. Oh, de humor.



Nee, serieus, ik heb terug goede moed voor dat T-ding. Alleen is de drempel om te hervallen in de luiheid zo laag. Neem nu de combo 'moe thuiskomen'-'PC-beuheid'-'niet goed weten waar naartoe met de rest van uw thesis'. Om het in PS-termen uit te drukken, zo simpel als X,X,X.



Anderzijds... Het nieuwe ritme doet mij wel effe deugd. Geen midweekse zatte uitspattingen, geen vrijdags vroegtijdig zatkomen,... Als ik nu eens niets doe, doe ik het in de van losbandigheid gespeende omgeving, genaamd: thuis.



Saai is het wel. Enkel voor Lokomotiv maak ik gaarne uitzonderingen. Het is een pak motiverender om naar een match toe te werken, wetende dat ik mij niet schuldig moet voelen voor enig tijdverlies. Want daar draait het om: schuldgevoel. De grootste kwaal van de Van Schels, een ware erfelijke ziekte. Het is een sluimerende ziekte die opduikt op de momenten dat ge u het best amuseert. Ik heb er steeds minder last van, ware het niet voor Herr Thesis. Zou ik die tien manga gaan halen (ik zit een kleine een maand achter)? Nee, ik moet doorwerken. Zou ik vanavond eens op de lappen gaan? Neen, want anders komt er morgen niks van. Filmke zien? Kwiske doen? Total War? Nee!



Ha, zo zielig is het nu ook weer niet, maar ik kan ben gewoon een slecht multitasker. Of ik doe geen kloten, of ik werk. Ik kan niet met een gerust gemoed niks doen als ik weet dat ik eigenlijk wel iets moet doen. Ik kan mij in zulke situaties dan ook ongelofelijk opwinden over elk detail dat mij afleidt. Soit, de oplossing is simpel: die thesis afmaken. Die thesis, die! Ah, de weldadige gemoedsrust die mij dan te wachten staat! New and wimproved.



Of nu ik toch aan het afdwalen ben: voetbal!



Mraah! Ik wil kampioen worden. Die asshats van Cristal Boys vragen gewoon om geneukt te worden. Ik denk niet dat enkel wij in onze reeks met die gedachte zitten. Sterker nog, verschillende tegenstanders die tegen ons verloren, wensten ons het beste in onze strijd om de titel.



Anderzijds snap ik wel dat ze uit eerste weg wilden. Deze week nog stond in Het Nieuwsblad (regionaal) dat de match Manastir-Valliant op een knokpartij was uitgedraaid. Manastir kon kampioen worden bij winst. Dat leek lang te zullen gebeuren, maar in de laatste tien minuten scoorde Valliant de gelijkmaker. Gevolg? De Brusselse heethoofden van Manastir (ook hun supporters) gingen over de rooie en na affluiten moest Valliant het op een lopen zetten (VROAAARRR!?). Verschillende spelers kregen klop en enkelen moesten zelfs naar het ziekenhuis. En dat was niet de eerste keer dit jaar. Als het zo voortgaat, wil niemand nog naar eerste. Ons bondje moet maar eens kordaat zijn en die wankers gewoon buitensmijten. Dan promoveren we zeker...



*dan heb ik nu een stukje over onze ploeg weggelaten. De whiner in mij kwam boven. Niet onterecht, maar soit.

de 3 teneuren

Mario Soccer is geschift. Mijn duim puilt er van uit. Ik was dan ook steeds number one masher. Het spel draait vooral om preventief zijn met de tackles. Liefst zelfs nog buiten beeld. Balbezit is compleet overbodig en zelfs ronduit gevaarlijk. Het spel heeft ook een lage toetredingsdrempel. Iedereen die ooit al een kaske heeft vastgehad, is er zo mee vertrokken: Y,Y,Y,Y,Y,Y,Y,Y,Y,Y. Ik deed soms meewarig over het spel dat zoveel volk trekt op Game Galores. Mja, het is eigenlijk wel geniaal. Maar om het zoals Carl 4 à 5 uur aan een stuk te spelen... Thumbs up voor zijn duimen.

Iets anders? Ja, ik ben Wimflex aan het worden. Vanaf volgende week switch ik wekelijks tussen diensten. Ik zal allerhande boekhouders in nood ondersteunen. Geraak je achter op je betalingen? Vreest niet: Wimflex to the rescue! Staat uw snor in brand? Wimflex to the rescue! Ik ben zo flexibel dat ik me kan uitstrekken over een vierkante kilometer. Met wat wodka kan ik zelfs mijn ruggegraat doen smelten en aldus alle gewenste vormen aannemen (zij het slapend).

Nog iets? Ja, ik heb Herman zijne pas gevonden... Ik had al alles uitgekamd, mijn jassen, sportzak, ja zelfs mijn portefeuille. Ik dacht dat ik safe zat, maar er bleef iets knagen. Dan vind ik hem toch áchter mijn rijbewijs. Een plek waar ik nooit kom. Kakkerij. Ik zal hem eens nen bak betalen. Iets Duits zou cool zijn.

Is't nu nog niet gedaan? Toch wel.

Titel

Olé. We kunnen dus kampioen worden. De gedachte op zich is zalig. Het is ook een extra motivatie om te volgende wedstrijden serieus op te vatten. En ja, natuurlijk zorgt het voor extra druk. Nul + een beetje druk kan toch geen kwaad. 't Is niet dat we nu als de dood moeten zijn voor Gildenteam. Hetgeen ons nog kan kloten is de verschillende afwezigheden. Joris met zijn verrekking, Schaekers en Verbelen die eens niet kunnen. Maar bon, tot nu toe hebben we bewezen dat onze kern breed genoeg is.

Ik zou echt wel graag eens kampioen spelen. Dat is mij nog nooit overkomen. Nooit! Zelfs niet bij de duivelkes. Laat staan bij de Warriors. Kampioen langs achter ben ik al vaker geweest, maar dat klinkt niet zo goed. Natuurlijk wil ik het ook doen om de Cristal Boys te kloten. Ik denk dat elke ploeg in onze reeks eens flink met hen zal lachen als ze het niet halen.

IOT is helaas nog een groot mysterie. Ze zijn elk jaar heel sterk, maar elk jaar hebben we er kansen tegen. Vorig jaar tegen hen 1 op 6, het jaar daarvoor ook (denk ik). Ik zeg het maar, omdat statistieken nu eenmaal bucht zijn. Wat we weten is dat ze quasi onze stijl van voetbal spelen, met een zeer goede organisatie en een paar spelers die het verschil kunnen maken. Tegen de Cristal Boys haalden ze ook 1 op 6. Zelfs hun doelpuntensaldo (+50) lijkt op het onze (+49). Alleen maakten en slikten ze 20 goals meer dan ons.

Als we het relatief bekijken:

Beste verdediging:
1. C Boys (-15)
2. Loko (-16)
3. ZSV (-23)
4. IOT (-33)
5. Bobo (-35)

Beste aanval:
1. C Boys (-93)
2. IOT (-83)
3. ZSV (-80)
4. Loko (-65)
5. Rangers (-55)

Beiden telkens tweede en vierde...

Wat kan je hieruit opmaken. Dat ZSV als ze winnen, zwaar winnen en als ze verliezen, heel nipt.Dat IOT dubbel zoveel goals slikte als wij en maar een kwart meer goals maakten. Let wel: niet iedereen speelde evenveel matchen. We zijn dus relatief efficiënt. Als je kijkt hoeveel kansen we soms krijgen, zou je anders denken. Worden we kampioen, dan is dat een statistisch gezien zo zalig onverdiend. Maar nogmaals, statistiek is zuiver om mee te lachen.

Conclusie? We zullen wel zien...

Rendez-vous

Net een monsterfactuur geboekt. Ik ben compleet tureluurs van al die cijfers. Het duurde meer dan 3 uur. Zeker een uur ging verloren naar het zoeken naar een fout. Via een omweg heb ik die gelukkig gevonden. Anders was het allemaal voor niets geweest. Ik kan amper voorstellen hoe pissig ik dan geweest zou zijn. Ik zou de Pinatubo degraderen tot hoogstens een luidruchtige scheet.

Mijn kop is toe. Neus, keel en oren. Ogen ook soms. Maar vooral de hersenen zelf. Ik ga vanavond maffen als een dode steen.

Matchverslag (serieus dan nog)

Omtrent Arsenal-Milan gisteren. Het verschil in teneur op Nederland 3 en Kanaal 2 was enorm. Op Kanaal 2 stak de commentator voortdurend de loftrompet voor Arsenal, hij had het over 'spektakel' en 'spanning'. Zijn Nederlandse collega, geruggesteund door een zekere J. Cruijff, zag het gebrek aan oplossingen dat Arsenal te bieden had.

Ik schaar mij achter de uitspraak van onze noorderbuur. Je kon zo zien welke consignes de Gunners hadden meegekregen. Snel rondspelen. Verbod op gebruik van hoge bal, tenzij ruwweg richting Adebayor of op voorzet uit de hoek. Ze zijn er geen millimeter van afgeweken, zelfs niet na de wissels. Natuurlijk creëerden ze meer gevaar, maar verder dan wat dreigementen kwam het niet (tenzij dan de bal op de lat in de slotseconden). Milan paste een echte handbaltactiek toe om de Engelsen (Engelsen?) van de doelmond weg te houden. Hun half maantje van dubbele dekking dreef hen ofwel vast, ofwel hopeloos naar buiten. Dropten ze de bal er achter, dan doken Nesta of Maldini in die ruimte. Geen enkel probleem.

Het leek wel een wedstrijd tussen beloften en de elite. De beloften willen kost wat kost etaleren wat ze kunnen, lopen onnodig veel kilometers. De elite wacht geduldig af, is energie-efficiënt en laat de bal rustig heen en weer tikken. Dit is het lepe aan het oudere Milan. Ze zien de bal helemaal niet graag. Balbezit is immers geen garantie voor de overwinning. Waarom moeite doen als je achterover kunt leunen en wachten tot de storm gepasseerd is? Gewoon even volhouden, een venijnig balletje naar de spits en hop, het is gebakken.

Hier lag dan weer het falen bij Milan. De snotneus Pato is geen Inzaghi, dat is duidelijk. En ook Pirlo, de fournisseur van dienst, was niet in goede doen. Ik zag hem zowar drie slechte passes na elkaar geven. Maar het hoeft allemaal niet voor Milan. Ik zag het als een grote jongen die een kleine wildebras afhoudt door simpelweg zijn hand tegen diens voorhoofd te houden. De kleine heeft toch te korte armpjes.

Tot slot nog iets over de Trend. Fysiek, fysiek, fysiek. Wat Cruijff erover zei was correct: de passes hoeven niet loepzuiver meer te zijn. We lopen er toch achter en bonken er tegenaan. Dat is jammer. Als fysieke overmacht de bepalende factor van voetbal wordt, dan kunnen we evengoed naar de koers kijken.

natuurlijk

Mijn benen zijn stilaan om zeep. Ik denk dat ze jaloers waren toen ik onlangs nieuwe banden had laten steken. De motor (1.9 Turbo-Duvelinjectie) doet het prima, maar het onderstel laat het afweten. Mijn linkerkant vooral. Mijn ligamentjes zijn overspannen waardoor andere rare voetonderdelen overbelast raken. Mijn dikke teen acteert al 4 maanden vreemd sinds ik hem majestraal verstuikte. Noem hem maar de Peter Van Asbroek van mijn tenen. Hint: probeer geen hoge volley op een dwarrelbal die van schuin achter u komt. De kloterij is dat ik graag puntertjes geef. Er gaat geen training of wedstrijd voorbij of ik bezeer mijn teen opnieuw op die manier. Deze zaterdag nog gaf ik, naar mijn mening, een puike diepe bal op Jean. Vol met die teen getrapt. We kregen een corner. Terwijl ik erover zat te jammeren tegen hun spits, kopte Miche de enige goal van de wedstrijd binnen. Allemaal met dank aan Peter Van Asbroek.

Mijn nieuwste aanwinst is een schimmel. Laat ik hem Jos noemen. Jos teistert mijn voetzolen. Hij verschaft jeuk op de lastigste momenten. Daarom pest ik hem tweemaal daags met een anti-schimmelspray. Nu is hij nog een schim van zichzelf.

Alles bij elkaar is het simpel: ik moet doorbijten. Als ik nu een weekje rust en Freek/Fred speelt een dijk van een wedstrijd, dan is het terug naar het bankske. Ik kan u zeggen, er is geen bank in Noord-West Vlaams Brabant waar ik niet op gezeten heb. Mogelijke hiaten in deze prestatie wens ik allerminst op te vullen. Dat voorgekauwde zinnetje: 'Als de ploeg maar wint' is zo fake als iets. Natuurlijk is er dan blijdschap, maar er is geen voldoening. En geen inspanning. De pinten na de match smaken gewoon veel minder verdiend.

Uiteraard. 'Uiteraard'? Ajuinopgrond. Weg met de hydrocultuur! Groenten moeten naar grond smaken.

'Vanzelfsprekend'. Een egotripper, dus. Of iemand die van zich laat spreken.

Anima en de gevolgen voor humor

Alweer een bijdrage op deze razend actuele blog. Gisteren ben ik naar Anima geweest. De hoofdbrok van de avond was de film Tekkon Kinkreet. Wel, het is alweer zo'n 'gemiste-kans' film geworden. De opbouw zat goed, de animatie was levendig, de personnages grappig,... Het eerste uur van de film was dan ook bijzonder aangenaam om volgen. En dan kwamen we aan het punt waar Japanse animatiefilms vaak last mee hebben: het einde. Dit einde -vraag me niet wanneer het einde precies begon- was ten eerste veel te lang. Mijn toenemende moeheid zal ook wel een rol gespeeld hebben, maar de finale confrontatie -die ook lang duurde- liet veel te lang op zich wachten. Neem daar nog eens bij dat er blijkbaar willens nillens een grote portie spiritualitiet in verwerkt werd. Een kwaaltje waar wel meer anime helaas last van hebben. Genre van: 'Je moet er niet aan uitkunnen, hoor, het gaat ons aller petje toch te boven'. Dit heeft de film extra scheef getrokken, want in het begin was er helemaal geen sprake van een dieperliggende betekenis.

Daarvoor was ik al naar een selectie Belgische kortfilms gaan kijken. Ik had niet zoveel kwaliteit verwacht. 'Le Gardien du Nid' was een algemeen goed kortverhaal (eigenlijk Luxemburgs...). 'Wollen honden' was hilarisch, surrealistisch. Een redelijk herkenbare setting, maar wel een compleet absurd verhaaltje (waarom die Japanse muziek??). De appelsien-en banaanfabriek (naam kwijt...) was dan weer veruit de grappigste. Een simpel thema meesterlijk uitgewerkt met heel onnozele geluid. En tot slot wass er nog een compleet fout filmpje over een soort baby+moederkoek in een bokaal (wordt uiteindelijk door een hond verscheurd en geneukt). Ik denk dat het 6-jarig jongetje op de eerste rij slecht zal geslapen hebben.

Voorts had ik vooral honger. Echt waar. Nu nog eigenlijk. Eigenlijk altijd een beetje. Meestal veel. Soms zelfs vlak na het eten. Zo'n tien minuten na het moment dat je dacht: 'verdomme, nu zit ik écht vol', dan bekruipt u ineens een honger die nog sterker is dan die voorheen. Die is gelukkig van betrekkelijk korte duur, maar als je er toch aan toegeeft, zit je een hele dag met een zware maag.

Waarom sluit ik niet eens normaal af? Is dat te veel gevraagd, misschien? Punctuatie is zeer belangrijk. Maar daar ga ik nu geen punt van maken.

Ai, die was pijnlijk slecht. Zulke opmerkingen moet je eigenlijk sparen voor momenten die reeds zwanger zijn van humor, en dan liefst onbewust. Of indien toch bewust, zeer goed getimed. Woordspelingen zijn een zeer gevaarlijk soort humor. De kans is veel groter dat het infantiel overkomt, dan dat het oprecht gesmaakt wordt. 'Oprecht gesmaakt', zegt u? Ja, weldegelijk, jij fictief in dialoog tredend wezen. Ik hou hier immers doorlachers buiten beschouwing. Dit zijn mensen die in een storm van opeenvolgende grappen en grollen geleidelijk aan met alles beginnen te lachen. Op die momenten delen ze veel eigenschappen met mentaal gehandicapten. Het is helaas net in zo'n stormen dat woorspelingen het best gedijen. Dus om ze op een humorisch verantwoorde manier te gebruiken, moet je ze durven loskoppelen van de grappenbrij. Zo zijn ze fragieler, gewaagder, onverwachter en dus kunnen ze in de juiste context groot succes oogsten.

Bij deze bent u weer een stap verder in het leerproces van de humorologie. Al diegenen die alsnog een woordspeling verwachtten, zijn gebuisd.

geheel niet

Een geheel. Het is meer dan de som van de delen. Dat is toch logisch? Ik heb al honderden tekstjes geschreven en nog vormen ze geen geheel. Ze geven zelfs blijk van weinig interesse voor het geheel. Ze staan daar maar, los van mekaar. Zei ik honderden? Neem maar tientallen. Zie, zo wordt mijn eigen gedachtengang onderbroken door een nieuwe gedachtengang. Schrijven is best leuk. Het geeft op een redelijk transparante manier vorm aan gedachten. Zelfs de kleinste tekstjes hebben een kern van zingeving in zich. Zoals: 'Ik ben al achter brood gegaan.' In zes woordjes weet je dat er iemand zo vriendelijk geweest is om aan uw toekomstige broodbehoefte te voldoen, en op die manier u de moeite uitgespaard heeft van zelf te moeten gaan. Het is ook een duidelijke blijk van vriendschap, of zeg maar liefde. Moederlijke geruststellendheid zelfs. De wereld lijkt een pak logischer na het lezen van zulk een warme boodschap. Het houdt dan ook geen enkele voorwaarde in, geen dwingende verwachting van een wederdienst. Eerder zie ik een spontane welwillendheid van het broodhalend subject. Uiteraard kan het ook zijn dat die persoon toevallig in de buurt was van de bakker, of tijd te veel had, of eigenlijk zélf achter brood moest gaan. Die opties laat ik hier voorlopig onbelicht. Ik ga in dit geval uit van het proactief gaan halen van een brood ondanks de eigen beslommeringen. De onbaatzuchtige daad die qua belangrijkheid ogenschijnlijk futiel is, maar op lange termijn zo levensvervullend kan zij.

Hoedanook, een mooi omlijnd geheel is er niet. Gelukkig maar.

Jay-Zus

Die avond sprak hij tot zijn leerlingen:' Graag had ik jullie mening geweten over iets. Gelieve daarbij eerlijk te zijn en niet terughoudend zijn om mijn persoon. Ook al ben ik uw herder met grote H, ik kan heus wel tegen een beetje kritiek. Weet je nog die keer met die Farizeeërs? Toen ben ik ook niet beginnen wenen omdat ze commentaar hadden op mijn lang haar. Neen, ik ben toen heel kordaat opgestapt met de woorden:' Vergeef hen Heer, want zij weten niet beter.' En die ene keer met die grote Filistijn, diegene die een opmerking had over mijn toontje, zo van: 'Hoe spreekt Gij nu!'. Wel, toen heb ik die opmerking rustig laten doordringen zonder daarom kattig te worden tegen die reus. Sterker nog, ik heb hem ter plekke een psalm gezongen, zo'n keicoole uptempo-psalm, geweetwel. Ma kom, ik zen aan't afdwalen, wette. Wa ging kik weeral vraagen? Allez, da's echt flippe, gast. A ja, kweetet trug. Vinde gijle mij nen toffe?

'I win', zei Shao Kahn, en hij kroop op zijn varken

Ik ben stevig aan het afdwalen. Mocht afdwalen een sport zijn, ik was elk jaar wereldkampioen. Elke avond gaan trainen op café. Zo weinig mogelijk to the point zijn, zo veel mogelijk rond de pot. En pint. Ge zijt gewonnen van zodra ge vergeten zijt waarover ge eigenlijk bezig waart. Alzheimerpatiënten mogen logischerwijs niet meedoen. Het lijkt me anders wel een moeilijke sport om over te jureren. Wat was het beginonderwerp? En zijt ge het wel echt vergeten? Hier zal de nieuwste technologie voor nodig zijn. Een soort controle op de geheugenstatus van uw hersenen. Het doet wel af van de charme van het amateuristisch afdwalen in een of ander provinciaal verbond. Maar als getrainde professional moet ge het er voor over hebben. Live op Eurosport, het WK Afdwalen over lange afstand in Japan. Met als toemaatje de estafette. Waar was ik eigenlijk over bezig? ... Gewonnen!

Mijn koninkrijk voor een vlag (die deze lading crap dekken kan)

Zijn er evenementen waar ik mijn ongezouten mening over kwijt wil... Kenya? Die dwaze Kees die denkt dat hij Sherlock is? De inzendingen voor Eurosong? De maagklachten van Wesley Sonck? Kerviél? Ha, die kerel zijn foto is schitterend. Kunnen ze iemand er nog misdadiger uit laten zien? Die rakker heeft dat natuurlijk niet zelf gedaan. Hij is er immers zelf geen Euro rijker van geworden, het grote verschil met die Engelsman van enkele jaren terug. Op zo'n momenten is het hypocrisie troef. 'Wij wisten van niks, 't was een eenmansactie'. Natuurlijk, brave directeurs. Jullie zitten hele dagen professioneel cognac te drinken in de fauteuil der onwetendheid. Tot jullie, als bij toverslag, de dag voor het schandaal uitkomt al jullie eigen aandelen verkopen. Puur toeval, natuurlijk, dat zal ook het Franse gerecht uiteindelijk concluderen. Want nog veel belangrijker dan het bekomen van de waarheid, is het vermijden van gezichtsverlies. On doit protéger la France, quoi. On se fiche des règles européennes. Wat moet een jong, ambitieus bankdirecteurtje daar van denken? Al die jaren zuivere, internationale economie gestudeerd, terwijl de top excelleert in het omgekeerde. Enron was zo een mooi staaltje van hoe een beperkte groep aan de top mekaar zo lang kan bepraten dat voor hen een rechthoekige drol op een klomp goud begint te lijken. Er is een mooie naam voor dit fenomeen. Een naam is echter te vaak een eerste vorm van excuus. Geen excuses hier, geef ze 40 jaar dwangarbeid.

Waarom witteboordcriminelen zo bepamperen? Alsof ze voorheen zo belangrijk waren voor de maatschappij. Ze bezitten alleen zoveel achtergrondkennis dat ze wel ergens van dienst kunnen gaan. Genre van 'de grootste oplichters worden de beste belastingscontroleurs'. Ik vind dat er geen sprake mag zijn van gratie. Ze spelen met het geld van de mensen, en bovenal met hun vertrouwen. Hoe kan je immers als grote bank (of staat) burgerlijke gehoorzaamheid verwachten als ge uw mensen langs achter sjarelt? Tja. 't Is zo. Wat gaat ge eraan doen...

Niks, inderdaad. Het grappige aan democratie is dat het u een ongewenst schuldgevoel geeft. Als je in volle vertrouwen op iemand stemt die later in ambt treedt en het volledig verknoeit, dan is het nog eens uw fout ook. 'Jij had maar moeten weten dat...' Schitterend! Vandaar dat ik weigerachtig sta tegenover in de politiek gaan. Je kan nooit voor iedereen goed doen. Je kán dat doen, maar niet iedereen kan of wil dat inzien. Dan blijf ik liever een gefrustreerde idealist dan een door stress aangevreten idealist. Klinkt vreselijk flauw. Kan me geen zak schelen. Waar ik wel op let, is dat ik niet te veel commentaar geef op die door stress aangevreten idealisten.

Nieuwsupdate: honderden slagers te kort. Dit is het meest alarmerende bericht dat ik in maanden gehoord heb. Waar ga ik binnenkort naartoe moeten voor een schoon stukske vlees? Aargh. Ik zie de vrolijke aanwervingscampagnes al voor mij, zo net tussen nieuws en weerbericht. Een knappe vrouw die in een handomdraai een varken uitbeent, onder de noemer 'Belgische slagers blijven verbazen'. Of het zoveelste leuke varkentje in een latex pakje dat smeekt om gestraft te worden door een professional. Nog zoiets. Die varkensvleesreclame is subliem. Alsof die diertjes met een glimlach een cotelette of twee afstaan. Bij deze pleit ik dan ook voor een meer eufemistische naam voor het slagersberoep, zoals 'vleesverstrekker' of 'bambibuddy'. Want dat vlees, dat komt gelukkig uit de lucht vallen of wordt geplukt van de vleesboom die maar al te blij is dat je hem van zijn zware last verlicht.

Eufemismen... Het zijn zweren op de maatschappij. De mooiste is toch 'friendly fire', ofte 'vriendelijk vuur'. Het nogal stom afgeschoten worden door iemand van uw eigen leger. In de brief naar de ouders staat dan een grote, omfloerste 'sorry', en een aanbieding voor psychologische bijstand, een nog overtreffendere trap van 'sorry'. Ze zouden een film moeten maken over 'Casper, The Friendly Fire'. Een lief klein kogeltje dan de hele wereld afreist, in het zog van het Amerikaanse leger, en overal per ongeluk soldaten doodt tot zijn eigen toenemende droefnis. Zijn typische, schattige verzuchting luidt dan 'Ow, shoot!'. Dan sussen de treurige soldaten het arme kogeltje: 'Don't worry, Casper, it's not your fault. It could happen to anyone. Now fuck off!' Gegarandeerd succes.

'There's no time to analyze, to thinks through', zingt Thom Yorke. Hier anders wel. Meer als tijd genoeg. Genoeg. Gnoeïg. 'Dat beest komt me nogal gnoeïg over'. 'The hour of the bewilderbeast' zou die kerel van Badly Drawn Boy zeggen. Niet onterecht. Ik kijk (al?) reikhalzend uit naar mijn broodje. Een procorn martino, dat wordt smullen. Daarna drink ik een slokje, neem een appel mee en sjok opnieuw naar mijn stoel. Het is een zeer bizarre uithoudingsproef aan het worden...

Straks nog een mooie ondersteunende vraag voor mijn thesis ontwerpen. In de trant van 'waarom kunnen Chinezen en Japanners mekaar niet luchten, ondanks het feit dat ze elkaars grootste handelspartner zijn? Het is alsof iemand elke dag naar de vleesverstrekker gaat en zegt: 'wat heb je daar een mooie cotelette liggen, gij stuk vleesverstrekker van mijn voeten. Geef mij er maar voor 500 gram, zielig hoopje mens.' 'Komt voor de bakker, overjaarse stinkzwam, dat is dan 15 Euro, alstublieft, gij achterlijke dweil.' 'Alstublieft, baarsbakkes.'

Het lijkt wel een nationale sport (langs beide kanten) om net dan als de relaties op hun best zijn, af te komen met dwaze negationistische uitspraken (Jp.) of georkestreerde protesten tegen Japanse bedrijven (Chn.). Het mooiste voorbeeld is de bezoeken aan de Yasukuni-schrijn van de Japanse premier. Onder die schrijn liggen duizenden brave soldaatjes begraven, alsook een vijftal zware oorlogsmisdadigers. Dit gebeurt al van in de jaren 60, en pas nu, vanaf de jaren 90, is dat een probleem. Dit is in gang gezet door Deng Xiaoping. Na Tienanmen (89) was er nood aan een nieuw nationaal bewustzijn. De 'glorierijke revolutie' lag al te ver in het geheugen. In de plaats daarvan kwam een nationalistische, vaak ook anti-Japanse gedachte naar boven, die op het slachtoffergevoel inspeelde. Die Japanse bezetting was eigenlijk nog ouder dan de revolutie, maar door de jarenlange vergetelheid en de propaganda in de schoolboeken sloeg het wel aan.

De Japanners zijn van hun kant even tegendraads. Ze slagen er in om in één dag zeer veel goed te maken en vervolgens dubbel en dik te verneuken. 'Sorry voor den oorlog,enzo', dan thuiskomen en in de krant zeggen 'Bwa, wat hebben we eigenlijk misdaan?'. Alsof er op die 1,4 miljard Chinezen geen één is die een mondje Japans kan.

Nu ga ik pas een boude uitspraak doen: qua politiek systeem is er in beide landen geen groot verschil. Als ge ziet, de LDP (Liberaal Democratische Partij) is sinds de machtsoverdracht van Amerika op één jaar na onafgebreoken aan de macht geweest. De CCP (Chinese Communistische Partij) is al even lang aan de macht. Verschil in beleid komt hoofdzakelijk uit beweging binnen die heersende fractie. In beide landen is het een kwestie om het hele bureaucratische apparaat doorlopen te hebben. De verkiezingen in Japan zijn te voorspelbaar om er op te letten. Fukuda is van de meer China-vriendelijke tak van de partij, Hu Jintao is niet per se Japan-vriendelijk, maar is in het algemeen een rationele mens (nen ingenieur van opleiding). Voeg daar nog bij dat in beide landen een veel te omslachtige bureaucratie heerst, politiek en bedrijven een zeer sterke band hebben. De Li Li in de straat mag niet over politiek praten, de Taro Yamamoto in de straat wil niet over politiek praten, want de verkeizingen maken amper iets uit. Wat je natuurlijk wel ziet in Japan, is dat als de LDP onder druk komt te staan, ze hun beleid gaan aanpassen. De CCP kent amper druk.

Maar daar gaat mijn thesis eigenlijk niet over...

oefening

Nog vlug iets proberen voor het eten. Ik ben nuttig gewesst voor mezelf vandaag. Eindelijk iets bijgeleerd. Saai. Waarom zou ik hierover vertellen?

De kanarie kwam het café terug binnengewandeld met de vraag: 'Heeft er iemand mijn gas gezien?'

Kijk, dat was een staaltje spontane (en ook zwakke) zever. Het probleem is dat de goeie zever even spontaan komt.

De meivis kwam het café binnengevlogen en sprak: 'Excuseer, mijnheer, sorry dat ik u stoor, maar zou ik hier alstublieft ergens kunnen kakken?'

Zowaar, het wordt enkel nog zwakker. Meestal is het echter zo dat op momenten dat ik denk: 'Dit wordt alleen maar zwakker', dat net dan de beste zever komt boven drijven.

De visarend kwam het café binnengezwalpt en oreerde: 'Als het aan mij lag, had ik jullie allemaal getrakteerd.'

Neen, zo kom ik er niet. Het beweegt zich nog verder uit de buurt van grappig. Best dat ik er mee ophoud.

De meerkat kwam het café binnengedonderd en brulde: 'Red de muis, eet meer kat!'

Ah, etenstijd. Zo komt het toch nog een beetje uit. Niet dat ik daarmee iets win, maar toch, hé, snapt ge, hé, wette wattak bedoel, nee, klet, laat dan,...

Wat is tees nu weer...

Ideaal is het niet. Maar het vult wel. Die korte gaatjes kan ik onmogelijk met stukken thesis vullen. Beter, inderdaad, uit mijn nek lullen. En rijmelen, kwijmelen, zwijmelen,... Ik heb een natuurlijke rijmwoordenboekfunctie ingebouwd in mijn hoofd, die ik dan onbewust aanzet tijdens het zeveren. Helaas is een rijm dikwijls niet grappig, veel humor zal ze niet opleveren. Zeker in deze prozaïsche vertelvorm valt het amper op. Van de regen in den drop. Het neigt naar het fixkesiaanse, die drang om alles te doen uitkomen. Zo bepaald het toekomstige rijm eenvoudigweg het volgende onderwerp waarover ik zal doorbomen. Alleen de eerstvolgende zin moet dan weer voor een nieuw elan zorgen. Op die manier kan ik nog doorgaan tot morgen. Zal ik, in navolging van die Duitser, 11 dagen aan een stuk rijmen? Hoe debiel moet dat niet zijn.

Ik ben trouwens mappen in een koffer aan't leggen. Ben ik blij dat ik al die wiskunde daarvoor heb gestudeerd. Leve de oubollige meritocratie! 't Wordt toch tijd dat ze het schoolgegeven eens herzien. Ik lachtte gisteren met die McDonalds-diploma's, maar in feite is dat goed gezien. Er wordt op die jaren unif/hogeschool zo inefficiënt met tijd omgesprongen. Mumumumumuuuu *sarcastisch toontje (omwille van mijn eigen gezeik)*

Nah, this sucks balls.

weirdop

Ik zag mijn wieldop rollen. Dat moet de eerste keer zijn. Dat ik het zie, tenminste. De klap waarmee ik de borduur raakte was dan ook luid. Van slag was ik terug vijf minuten nuchter, net lang genoeg om naar huis te geraken.

Dit is natuurlijk niet goed te praten. Ik rij zo vaak onbewust naar huis, 't Is een mirakel dat ik nooit iets erger voorheb. Nog frappanter is dat het me, zelf nu, zo weinig kan schelen. Alsof ik immuun ben voor accidenten, dat het altijd bij een waarschuwende wieldop zal blijven.

Vanavond is dit weer allemaal vergeten. Dan drink ik gezellig een pint na de voetbal. Mooi zo!

samenvatting van 3,5 uur.

Anderhalf uur op het werk. Ondanks de vriendelijke vraag of er iets te doen was, heb ik nog geen opdracht gekregen. Mijn vermoedens lijken gesterkt: ze weten met mij geen blijf. Ik heb geen enkele functie in dit bedrijf, enkele een vage toekomstige. Die kunnen ze me nu nog niet opdringen, maar toch zit ik hier. Zitten is zo ongeveer het enige dat ik onopgemerkt kan doen. Terwijl rondom mij mensen zwermen, vreemde termen. Ik typ dit enkel en alleen om clandestien te blijven. Dit toneel moet ik nog twee uur volhouden. Het blijft een vreemde ervaring. Geld verdienen om niets te doen en niet eens gelukkig zijn. In mijn achterhoof hoor ik al geroddel over mijn functie binnen het bedrijf. Wat kan die? Wat doet die? Ik begin zo stilaan te denken dat ik beter inter gerimd had. Dan hebben ze je meteen nodig en heb je een duidelijk omschreven taak. Dit hier lijkt me eerder op in een wachtzaal zitten van een dokter die op vakantie is.

Arbeidsethos, het was een vaag begrip, maar ik kan er mij stilaan wel een beeld van vormen. In dit geval is het wel abnormaal. Waarom namen ze me dan aan? Is dit een kleine blunder van de HR, of mag ik er meer achter zoeken? Want als je uren de tijd hebt om te malen op slechte gedachten, tja, dan doe je dat ook op den duur.

Kom, iets vrolijks dan. Er was eens een oude scheidsrechter. Hij ging fluitend door het leven. Op een dag gaf hij een bal, maar hij geraakte zelf niet aan een kaart. Einde.

Dit alles heeft me weer een kwartier respijt gegeven. Mijnheer baas kwam hier zelfs binnengewandeld, maar gaf geen gehoor aan mijn overduidelijke verveling. Wat kan ik nog meer doen? Wat zouden ze aanleren in ‘Assertiviteit 101’? Neem het heft in handen! Spreek iemand aan! Doe zelf een voorstel! Huh? Ik wordt hier tewerkgesteld en men zegt mij niks. Ik vraag of ik iets kan doen en men zegt mij niks. Moet ik dan echt op het werk mijn thesis schrijven? Ik zou zo onderhand niet eens abnormaal vinden. In zulk een resultaatgerichte omgeving is het zelfs voor mij niet moeilijk om productief te zijn.

Hé, een kans op werk? Gimme, gimme, gimme!

Niks. Zelf geen steelse blik.

Cryostasis, dat zou me nu nog afgaan. Me effe in de vriezer zetten en me laten ontdooien indien nodig. Nu zit ik me, dat is nu wel duidelijk, onnodig druk te maken.

Derde entree. Ik luister naar zijn gesprek. Ik kan niet volgen. Ik stel de vraag die op mijn lippen brand. Antwoord: ’t is een lastige periode. Dat had ik wel door ja. Ik verwijt hier niemand, hoor. Iedereen verzuipt in zijn taak, zijn radertje dat in het grote mechanisme moet passen tegen eind januari. Ik kan in principe enkel zien dat ik niet in de weg loop en dat ik hoogstens ‘help waar het kan’.

Oef, mijn nutteloosheid is eindelijk gerechtvaardigd. Nu kan ik opnieuw de duimen invetten om er nog vijf uur mee te draaien. Anderhalve meter voor mij zit iemand echt te werken.

Initiatief nemen. Ga ik zelf achter werk op zoek? Ik lees immers geweldig hard tussen de lijnen. En ik heb al lang genoeg door dat er voor mij in deze periode niets weggelegd is, noch onder Lukas, noch onder Guido. Op de middag eens gaan horen bij Jan, of Herman. Of Zhang.

Oei, nog een uur en tien minuten te gaan tot de rust.

Nog een uur, en dit waren de tien langste minuten van de ochtend. Heel even leek ik nergens meer voor te gaan. Ik ga me straks ergens anders zetten. Eerst eens polsen bij J H (familie van Tony?). Yo, Hermz, niks te shizzelen, dawg !?

Aha, een nieuwe telg in het DEME-kroost kwam binnengewandeld. Ze kan zo naar Angola (u weet wel de zus van Pär, Mon en Paula Gola). Angola, Luanda. Dat spreekt voor zich. Goeiedag, ik ben Wim en ik ken alle hoofdsteden en ik zoek werk. Allez, niet alle hoofdsteden. Mijn pijnpunten zijn de Caraïben en Polynesië. Verder ken ik ze allemaal. Dikke zever, nietwaar? En toch ben ik er fier op. Vooral Afrika heeft moeite gekost. En de Stannen, natuurlijk. Naypyidaw was ook geen makkelijke, in tegenstelling tot Bandar Seri Begawan of Antananarivo. Afrika telt iemmers vele kleine landjes waar niemand om maalt (ook niet om de grote landen, eigenlijk). Malawi (Lilongwe), iemand? Of Djibouti (Djibouti stad)? Of het schitterende Sao Tome & Principe (Sao Tome)? De gemiddelde mens weet volgens mij enkel de Maghreb-hoofdsteden, Kinshasa, Dakar en als toemaatje Pretoria. Wat dan met Swaziland (Mbabane) of Lesotho (Maseru), de twee landomgeven staatjes in Zuid-Afrika. Om niet te spreken van Lusaka, Luanda, Yaoundé, Porto Novo, Libreville, Freetown, Monrovia, Bissau, Banjul, Conakry, Accra, Abidjan, Abuja (niet Lagos), Nouakchott, Bangui, Niamey, Khartoem, Addis Abeba, Dar es Salaam, Nairobi, Gaborone, Harare, Windhoek, Praia, Victoria, Mayotte, St. Denis, Port Louis, Moroni, Kampala, Kigali, Bujumbura, Mogadishu, Asmara, Bamako, Ouagadougou, Malabo, Lomé, Ndjamena, Brazzaville. Cairo, Tripoli, Algiers, Tunis en Rabat acht ik gekend.

Azië en Europa ken ik gans, dus, tot zelfs het officieuze Transnestrië (Tiraspol), en de Stanstaten (Dusjanbe, Bisjkek, Tasjkent, Asjchabad, Astana). De dwergen (Vaduz, Valletta, La Vella, Podgorica, Chisinau, Brussel, San Marino, …).

Verschrikkelijk stom voel ik me nu. Nog een kwartier te gaan en dan heb ik er drie en een half uur niets opzitten. Werkelijk niets. Enkel een nogal pover matchverslag voor de voetbalploeg. Dat staat nu keurig op de site. Ik heb het nu al vier keer gelezen. Het blijft best interessant. Het zou wel een pak helpen mocht ik meteen na de match de belangrijkste fases neerpennen. Maar na de match heb ik vooral dorst.

Zelf my main man Hermz weet met mij geen blijf, en dit voor de rest van de week. Wicked…

Drie en een half uur niets.

trapdoor

Ja, met de voet is alles terug betrekkelijk goed. Nu zit ik met kopppijn dankzij een laaghangende zon. Misschien toch even zeggen dat het nu wel aangenaam druk is. Hetgeen ik nu zit te typen, gebeurt tijddens mijn middagpauze. Ahh, koppijn. Ik wil effe geen cijfer meer zien. De kans is helaas onwelvoeglijk groot dat ik binnen dit en een kwartier weer lig te puzzelene met cijfers. Nooit een verwoed puzzelaar geweest.

hopelijk kan ik hier rap doorgaan, kwestie van hier rap door te gaan. Doorgaans ga ik rap door.

verrek!

Jawel, alweer mijn poot omgeslaan op training. Niemand in mijn buurt, geen enkele dreiging en dat *wring*. Laat ik de foute beweging eens ontleden: Ik beweeg voorwaarts, ergens tussen lopen en stappen. Ik zit dus met een lichte twijfel of ik verder op mijn tippen, dan niet mijn zool zal lopen. Ik plant mijn linkertip in de grond. De zool zijgt normaal rustig neer achter die tip, maar door een onderschatting van mijn voorwaartse beweging poogt die zool om neer te komen zo ergens links naast die tip. Dit is natuurlijk fysionomisch niet aan te raden. De enkel wordt door een dynamische energie van zo'n 85 kilo gedwongen om deze beweging alsnog uit te voeren en laat op die manier alle ligamenten aan hun lot over. Komt daar nog eens bij dat die plotse pijnscheut voor een reflexbeweging zorgt die de verrekking enkel nog erger maakt.

Gevolg: vandaag kan ik mijn kleine tenen niet pijnloos opheffen en voorts heb ik een buil bovenop mijn voet. Kalm aan dus opdat ik fit geraak voor VPRLW. Vragende Prang: Recupereren Ligamenten Wim? Gezever...

De 4 betekenissen (in werkelijkheid 5)

Wegwezen. Ja, daar kan je alle kanten mee uit. Ik tel vier betekenissen.

Eén. Het commando. Het 'ik beveel', dus. Het geeft aanzet tot het ledig achterlaten van de tot dan toe gevulde ruimte, zonder daarbij een richting te specifiëren. Een aansporing tot het creëren van een lokaal mensvacuüm.

Twee. De maatschappij die instaat voor de beweging van het land. Ik weet echter niet wat hun beweegredenen zijn. Ze zijn niet te verwarren met het wegwijzerwezen, een feodale wegbewijzeringsmaatschappij met aan het hoofd een wegwijzerkeizer.

Drie. Ouderloze kinderen die op of aan de kant van de weg leven. Krijgen vaak door voorbijgangers schertsend de eerste betekenis naar het hoofd geslingerd en volgen angstig de grillige beslissingen op van de tweede betekenis. Per definitie is elke wegwees een gewezen niet-wegwees, ofte een ordinair wegkind. 'Onder wezen van de weg, altijd weg', zoals het spreekwoord luidt, waarmee men bedoelt dat als je onderwijs geniet op de straat, je dan altijd je weg vindt, maar niet de straat. .

Vier. Een geanimeerd object (een wezenlijk verschil met een dood object, en dus in wezen een doodgewoon levend wezen) dat zijn biotoop deelt met voormalige wegkinderen. Onderzoek heeft uitgewezen dat hij/zij een koelbloedig moordenaar is. Het is dus aangewezen snel weg te wezen, als je met dit wezen het pad kruist. De kruisweg is er niks tegen, wegens irrelevant als vergelijkend materiaal en enkel van nut om deze tekst nodeloos te rekken. Dagelijks wordt er wel ergens een wezenlijk opgevist. Een verdere wegwijs in het bestaan van dit onwezen, vindt u in het naslagwerk 'Wegwezen in Vlaanderen'.

Vijf. Foute zegswijze voor 'wegwijzers' bij het tegelijk willen uitspreken van 'wegwijzer' en 'Irakezen'.

Zo is eens te meer bewezen dat de tijd traag wegtikt op mijn werk. Neemt niet weg dat ik er veel wijzer van werd.

Egel

5 kopies gemaakt, alle 5 geklasseerd (een eufisme voor 'weggestoken'). En nu al een uur met de moed der wanhoop het internet aan het afschuimen, op zoek naar sites die én interessant zijn én geen media bevatten. Jawel, dit is de drukste periode van het jaar, met de meeste stress. Ik zie het. Nog even en ik krijg weer last van nietsdoe-stress. Een zeldzaam geval van psychose dat gedijt in in lamlendige habitati (habitata? habitatten?). Echt, ik haat dit. Desnoods help ik de meisjes van de personeelsdienst met eender wat. Maar dit is te ridicuul. Mapje halen, blaadjes kopiëren,... Ik vraag me af of ze me niet gewoon gaan laten gaan. Nog effe die opleiding genieten, er een beetje mee werken en dan een maand of 2 naar huis. Hier hebben zij noch ik iets aan. Nu zit ik hier enkel en alleen mijn Duvels van gisteren te ontgisten, hetgeen net zo goed vanuit mij luie bedstee had kunnen gebeuren, een paar liter naft rijker.

Toch wel grappig hoe een mens ineen zit. Wat houdt mij in dit geval op mijn stoel? De gedachte aan toekomstig geld, de premisse dat 'arbeid adelt', de tegenzin voor de lange terugrit, het gevoel dat ik hier heel misschien vandaag nog van nut kan zijn. Vooral het eerste en het laatste krijgen een grote waarde toegemeten en winnen, zij het nipt van de argumenten contra, zijnde: vrijheid, drang tot luid scheten laten, slaap, schabouwlijk tekort aan koffie, huiselijke geborgenheid, zapmarathons, filmpjes, thesis,... In dit geval zou het laatste de meeste waarde toegeschreven moeten worden.

De vis valt niet langer dan de vogel. De kip kapt niet korter dan de kogel. Egel.

De echt baanbrekende zever lijkt er ook vandaag niet uit te komen. Die komt namelijk zo sporadisch, dat het niet anders dan toeval kan zijn.

Ha, iets te doen.

Met verve vervelen

Tijd om nog wat gezanik van de beginnende werkmens te spuien.

Zo'n werkweek duurt lang. Zelfs nu op vrijdag aangekomen lijkt het alsof ik morgen weer aan de bak moet. Ergens klopt dat wel, zij het dan op het voetbalveld. Ha, de flauwste woordspeling tot nog toe van het hele jaar. Ik zal ze proberen te overtreffen. Ik had ergens nog een goeie maar ze is mij ontgaan. Woordspelingen zijn en blijven nu eenmaal tijdsgebonden. Zo mogen dan nog zo geniaal lijken op het moment zelf, zodra er een andere gedachte tussenkomt, is ze helemaal vervlogen. De efemeriteit ervan is natuurlijk de charme, net als de spontane aard. Je kan onmogelijk een goed gesprek beginnen door te zeggen: 'Hé, ken je die woordspeling al?'. Dit zuig ik niet uit mijn duim, dit heb ik empirisch onderzocht. De teneur na die opener is hoogst ongemakkelijk. Daarom wend ik het nu uitsluitend aan om onbekende mensen te shockeren.

...

Verdomme, normaal vloeien ze als vanzelf binnen, die doldwaze woordspelingen. En toch zal ik voortgaan! Er is immers niks te doen op dit moment, een soort technische werkloosheid. Dus vul ik lijntjes. Ik lapzwans er maar op los. Helaas is deze werkgerichte omgeving geen goede voedingsbodem voor onnozelheid. Er groeien enkel mappen, kopies en kopies van kopies. Ik zal op zoek moeten gaan naar die zorgvuldig verborgen kunstige schimmels die er ongetwijfeld zijn. Dan kan ik ze komisch in kaart brengen tot meerdere glorie van de goegemeente.

...

We zijn nu een klein uur verder (ja, zo traag typ ik), en ik kan nog steeds niets doen. Op deze manier heb ik toch de indruk dat ik iets gedaan heb. Wa ne zever... Mijn Hollandse colleychaa dwingt mij onbewust tot het gebruik van de meest spastische mengvorm van Vlaams en Hollands ooit aanhoord. Op zulke momenten wou ik dat ik een achterlijke West-Vlaams boerengespuis was à la Gringo, die zonder probleem zijn thuiselijk accent verzaken kan om een fantastisch nep-hollands ten berde te brengen.

...

Alweer een half uur verder. Ik heb 10 kopieën genomen. Wow. Straks alweer een update met breaking news van deze spannende werkdag.

...

En jawel, het is in orde. Anderhalf uur $$$ voor ___

Hoe genoten?

Wat een wereld van verschil. Ik ben gewend van te zitten niksen. Zodanig zelfs dat ik er een diploma voor zou moeten krijgen. De manier waarop ik uren bijeen genikst heb, is ronduit verbluffend. Nu heb ik echter nog een zaligere vorm van niksen ontdekt: de betaalde vorm. Op dit eigenste moment zit ik hier mijn blog aan te passen terwijl twee onwelriekende Cyprioten naast mij hun nikkel aan het afdraaien zijn. Het leukste van al is dat er geen stoelen meer zijn, zodat zij moeten rechtstaan en ik de comfortabele bureaustoel inpalm. Nog een klein kwartier nauwelijks faken dat ik niks doe en ik ben pleite.

Niet dat ik niks gedaan heb vandaag. Ik heb zelfs veel genoten. Gesteld dat 'nieten' een sterk werkwoord zou zijn. Nieten, printen, faxen, nakijken; daar kwam het op neer. Morgen hopelijk toch iets serieuzer. De cyprioot naast mij begint het zo stilaan op zijn systeem te krijgen. 't Is niks, manneke, ge zult wel meer verdienen.