Onnozelator

Ik doe niet graag moeite. Om te beschrijven wat tussen de lijnen zit. Het is er toch, ongeacht welke letter nu de andere zal volgen. Het is sowieso verloren moeite, maar daar draait het nu eenmaal om. Waarom steken we zoveel moeite in sommige dingen? Wanneer begint iets nut te hebben? Zit ik hier nu de zoveelste drammerige tekst te schrijven over weemoed en angst voor veranderingen? Wie heeft er baat bij om iets te lezen wat hij of zij zelf al weet? Het zijn zulke nutteloze vragen die vervagen zullen met de tijd. Menselijke communicatie is een raar beestje. Het is gewoon ontoereikend voor sommige diepe emoties. Neem daar nog bij dat we ons de hele tijd verbergen achter een muur van clichés. Een muur die pas bezwijkt op rampzalige momenten. Of na liters bier. Het lijkt wel of de mens die gesprekken moedwillig uit de weg gaat, hoewel men er heimelijk naar snakt. Zo loop je steeds gebukt onder kilo’s emotionele bagage. En de vracht groeit gestaag aan tot dat ene ontladende moment, de onverwachte rake babbel, die zo stomweg kan losbarsten als een bergrivier gevuld met smeltwater. Daar zit je dan, als een onnozelaar je diepste gedachten te spuien, in een toestand tussen lachen en huilen. Huilen door de bruuske overgang naar emotionaliteit en lachen met je eigen dwaze kop omdat je zolang onnodig hebt gezwegen. Die emotionele emmer elke dag leeggieten, daar zijn we niet toe in staat. Hoe zou het met de mijne staan… Die valt al eens om op een leeg blad. Maar steeds komt de vraag bovendrijven waar ik nu precies naartoe wil. Ik sta immers op het punt om aan het gewone leventje te beginnen, op naar het werk, vol gewone mensen die bijna allen van zichzelf niet beseffen hoe onnozel ze wel zijn. Ik wil diegene zijn die dat masker afneemt. Die met een fikse ruk die laag verwijdert en ze voor het voldongen feit stelt dat ze, net als u en ik, volstrekt onnozel zijn. En dat ze dat ook schaamteloos mogen zijn! Los daarvan koester ik geen enkele noemenswaardige ambitie. Uiteraard wil ik geld, een leuke partner en zeeën van tijd, maar dat is enkel normaal. Helaas, veel jobaanbiedingen voor onnozelator zijn er niet de laatste tijd. Verwar alstublieft onnozel niet met onverschillig. Door iets luchtig op te vatten wil dit helemaal niet zeggen dat je de ernst van de zaak niet aanvoelt.

Aha, de goede mensen van Fortis hebben zopas beslist om zich te weerhouden van mijn geniale inbreng. Laat ze zich maar wentelen in hun waan dat ze mij doorgrond hebben. Net zoals ik me wentelde in de waan dat het in kannen en kruiken was. Wat heerlijk naïef van mij. Alweer een val waarin ik niet gauw meer zal trappen. Welaan, ik voel me plots een pak meer ervaren, volwassen en zomeer. Deze kleine knauw in mijn zelfbesef is zo futiel dat ik het aanvoel als een muggenbeet van een wel zeer kleine mug.

Maandagen zijn, zo merk ik toch, steeds meer een broedplaats voor goede voornemens. Ze komen er samen om zich te nestelen, uit te breiden, om dan later in de week plots weg te vliegen naar oorden die ik niet wil bezoeken. Wat is het toch vermoeiend, steeds weer van nul beginnen. Het weekend is weer vervlogen als een valwind, herinneringen zijn volledig willekeurig opgeslagen en de lever heeft op volle toeren gedraaid. Ik heb me schitterend geamuseerd, met de gedachte dat dit wel eens de laatste werkloze week kon zijn. Nu zit ik weer te Sukkelstraat, 1, vragen rijzen en bedwelmen de ‘normale’ gang van zaken. Hoe vul ik in hemelsnaam de tijd? Thesis… Mijn nemesis van het voorbije jaar is ontwaakt uit zijn korte slaap aan de Turkse Middellandse Zeekust. Nu hoor ik hem voortdurend grommen in de kelder. Ik ga niet graag in de kelder. Ik weet dat ik hem kan verslagen, maar ik heb geen zin in die lange, bij voorbaat gewonnen strijd. Het leven zelf heeft ook zulke aspecten. De voorspelbaarheid is zo groot dat het allemaal soms zo onnodig lijkt. De mens heeft er eeuwen over gedaan om alles zo goed mogelijk te kunnen voorspellen. Omdat voorspelbaarheid gemoedsrust biedt, neem ik aan. Wel, is het dan niet puur menselijk dat ik steeds nieuwe onvoorspelbaarheid opzoek? En dat ik bijgevolg slechts matige interesse toon voor al wat al vastligt? Ik hoef de retorische vraag eigenlijk niet te stellen. Het antwoord is immers voorspelbaar.

Mijn god, wat een hoop gezwets is het toch allemaal. Zo, mijn waarde lezer, kan ik dus hele dagen piekeren. Het is nergens goed voor, denk ik. Ik kom immers geen meter vooruit. Het probleem is simpel, nochtans. Organisatie! Structuur! Doortastendheid! Hoe maak je dat aan? Ha, we zullen wel zien. Ziedaar, de clichémuur is zich al aan het herstellen.

P.S. Lees ook eens 'Deken van Sneeuw' van Craig Thompson en u zal zien waarom ik plots zo volgelopen ben.

De lotgevallen van Doelman Dida

De lotgevallen van Doelman Dida:

11-09
Doelman Dida wandelt door de tuin. Hij komt in botsing met een dolgedraaide bromvlieg. Ze treft hem vol in de ribbenkas. Doelman Dida wordt 3 meter door de lucht geslingerd en komt daarbij onzacht in aanraking met een mug evenals verschillende stofdeeltjes. Kermend valt Doelman Dida ter aarde. Aldaar wordt hij nog nagetrapt door een mier.

12-09
Doelman Dida wordt 's ochtends wakker. Licht treft hierbij zijn netvlies. Kermend draait Doelman Dida zich om en slaapt verder.

14-09
Doelman Dida dwaalt door de stad. Het begint zachtjes te miezeren. Voor Doelman Dida het goed en wel beseft wordt hij gebombardeerd met ontelbare waterpartikels. Kermend begeeft Doelman Dida onder de druppels. Hij scheurt daarbij zijn eilandjes van Langerhans.

17-09
Doelman Dida bekijkt The Lion King. Hierbij wordt hij geraakt door het schielijk overlijden van Simba's vader. Kermend valt Doelman Dida uit zijn zetel, met tot gevolg een blessure aan zijn linkerbuis van Eustachius.

20-09
Doelman Dida bekijkt een mooie vrouw. Die werpt een blik terug. Kermend zet Doelman Dida het op een lopen en ontsteekt daarbij zijn blindedarm.

23-09
Doelman Dida gaat grote miserie. Helaas, hij krijgt de laatste slag. Kermend grijpt Doelman Dida naar zijn gelaat en ontwikkelt hierbij jeuk aan zijn lymfevatenstelsel.

etc...

Waarschuwing :Onsamenhangend als een tros druiven!

Hans Van Temsche, Maddie McCan, Paris Hilton, ... Is er dan echt niets interessants meer aan het gebeuren? De nieuwste kledingrage bij kabouters (weg puntmuts, hallo bolhoed). Of is er een fusie op til tussen Disney en General Motors ('to the mouse-mobile!')? Tel daar nog eens bij dat ik godbetert mijn intresse in voetbal begin te verliezen, gezien de prestatie van onze vaderlandsche gloriën. Zwijg me van de nieuwste kutploeg uit Engeland. Fucking Engelsen, ze stijgen met stip in mijn lijst van meest gehate volkeren. Engeland, uitvinders van het concentratiekamp, de immerwederkerende wits in hun kranten (pun always super-intended), steeds varkens in het buitenland, een compleet ongegrond superioriteitsgevoel,...

Gelukkig is er hun comedy en hun bands.

Wat een compleet nutteloze en onsamenhangende tekst.

Ewel, ik zal een waarschuwingsschot invoeren.