geen spontane geniale titel

Hey, voetbal! Dat zegt mij vaag nog iets. Gisteren voor de eerste keer in een maand nog eens een matchke gespeeld. De conditie was blijkbaar toch nog niet helemaal om zeep. Grappig hoe alles zo snel terugkomt. Zo lekker vuil gaten afdekken en expres ruimtes vrijlaten voor de makkelijke maar alles vertragende laterale pass. Alleen de timing van het instappen is iets dat niet vanzelf terugkomt (en waar meer conditie voor nodig is). Dribbelen kan ik nog steeds niet (evenals koppen en snel lopen) en door de schemering zie ik direct een pak minder. Het hielp ook niet dat ik eerst een paar pinten bij mijn beau-frêre was gaan drinken. Maar bon, er is een zweem van een sprankeltje hoop.

5-0 voor Anderlecht (JVD incl.)! Niet te geloven... Wanneer zou de laatste keer zijn dat een Belgische club in Europees verband met zo'n verschil won? Statistici allerlande verenigt u! Laat ons hopen dat het de andere clubs (Gent! Club!) inspireert om ook eens een slagske te slaan.

the running man

Hmm, ik ging eens de hele zomer aan mijn conditie werken. Ik kocht zelfs een hartslagmeter (goedkoop model, maar't werkt). De laatste week van juni prompt 2 keer gaan lopen. Dat weekend mijn twee enkels omgeslagen op een zwartblakerend warm tornooi in Tildonk. Bon, dan maar een weekje rusten. Twee weken. Ah, ze zijn terug in orde. Drie weken... We schrijven 27 juli. Na een maand eindelijk nog eens een ronde gaan lopen. Tot mijn grote verbazing ging het mij goed af (zelfs met een maag vol kip en rijst). Nu goed doorperen om messcherp te staan op de start van De Competitie in Tweede Klasse van de Koninklijke Antwerpse Vereniging Van Vriendenclubs, Afdeling Voetbal Vlaams-Brabant & Oost-Vlaanderen.

Bon, los van het sarcasme in deze overdaad aan hoofdletters, ben ik toch benieuwd. Wie gaat zich als eerste lelijk blesseren? Wie hervalt als eerste in een oude blessure? Wat zal de staat van het veld zijn rond Kerstmis, beton of pap? Wat zijn de promovendi en de degradanten waard? Gaan we weer thuis niet te stuiten zijn en uit zeer wisselvallig? Maar vooral, zal ik voor het eerst in 3 jaar nog eens scoren?!

Juist, ik moet ne quiz organiseren. Een publieke, geen clandestiene op een louche locatie in de Ardennen. De inside jokes zullen er dus uit moeten en de mediatieke vragen een pak meer uitgewerkt... Fun, baby!

Hey poor!

Naar Bruksellive gegaan en mij rotgeamuseerd op Front 242. Even de setting omschrijven: gratis festival der Brusselse jeugdhuizen, parkje aan het atomium, een soort amfitheater, volk stroomt gestaag toe, de groep melkers (The Sedan Vault) met een hang naar the Mars Volta (of At the Drive In) en met de overtuigingskracht van een blik stront, was al een klein half uur van het podium gegeeuwd. Enter de relatief oude Belgische rukkers van Front. Ooit, toen VTM nog moest opgericht worden, waren ze pioniers van het EBM-genre, een soort voorloper van wat we nu techno noemen. Maar wat zouden deze knarren anno 2009 nog te vertellen hebben? Tiens, blijkbaar nog veel! Ze vlogen er meteen in met hun typische beats en opruiende lyrics. Niks getrukeerd, geen flauw doorslagje van iets anders, puur hun eigen ding, iets waar ze al 25 jaar in uitblinken. Zelfs al zijn de meeste van hun nummers onbekend voor het grote publiek, toch leek de massa geen seconde te aarzelen om er in op te gaan. Op een enkel traag nummer na, knalden ze er lustig op los (Welcome to Paradise was hemels). Ook de lichtshow en het de animatie op het scherm mocht er wezen. Op het einde dacht ik: 'gaan ze hun klassiekers achterwege laten?'. En toen kwamen bisnummers No Shuffle en klap op de vuurpijl Headhunter. Ook de vrienden waren danig onder de indruk.

Helemaal extatisch ben ik prompt een T-shirt gaan kopen, een kleinood dat veel jaloezie opwekt bij broer en schoonbroer. Daarna werd ik iets te extatisch (zeg maar dronken) en ben ik na het dansen van een flinke dwazendans naar huis gegaan. Het hielp ook niet om in de bouw van 's ochtends aan het goude gerstenat te zitten...

Want er komen kalmere tijden

Trouwens, er is bijna licht aan het einde van de werktunnel. Gisteren zat ik hier godbetert tot 21u30, voor de rest ben ik een maand lang bijna niet voor 18u30 naar huis geraakt. Hetgeen me meer verontrust is dat sommigen dit blijkbaar de normaalste zaak ter wereld vinden, dit batenloos overwerken ten koste van uw sociaal leven. En ook dat het alweer rap went. 'Oh, ik blijf tot 7 want dan kan ik vlotter afprinten op de gang'.

Alles is natuurlijk zeer relatief. Een arm Chineeske zou zonder verpinken 28 uur op een dag werken met de gedrevenheid van een mier op speed. Aan de andere kant zal de stereotiepe Spanjaard na de middag enkel nog rustig zijn avondeten bijeen fantaseren (eender wat). Wij, Vlaampjes, neigen meer naar de mier. Maar wie bepaalt ons gemiddelde? Onze buur, onze baas, onze vrienden en familie (die het ook weer hebben van...). Er valt niet aan te ontsnappen. En te bedenken dat de mens van nature lui is. Anders hadden we nooit het servo-stuur uitgevonden. Hoe meer dingen we uitvinden om het ons gemakkelijker te maken, hoe meer we ons zelf in de nesten werken. Kijk nu naar een PC (u was toch bezig): een tekstverwerker was nog nooit zo duidelijk en uitgebreid. Alleen is niemand nu nog tevreden met een rechtlijnige, gortdroge tekst. Neen, alle registers moeten opengetrokken worden om het allemaal zo leuk en uptempo mogelijk te doen lijken (ik had hier al lang ergens een alinea kunnen zetten...).

Hoedanook, deze metaforische traktor is al genoeg in de modder vastgereden en dus kuis ik voortijdig mijn schup af.

en daarmee barça!

Geen 5 volle dagen met 6 man naar de parel van Catalunia. 'Véél te kort', is nog steeds de overheersende gedachte. Na een eerste avondje na-stressen en een overdosis Ricard, was de pees er meteen goed af. 4 dagen hetzelfde stramien: 's Middags wakker worden, dernaast wat tapas met ne grote sucs naturals (vers fruitsap) gaan steken, rustig naar het strand sjokken, de ogen flink de kost geven, vettige klap verkopen, de horden Paki's en Charlies negeren, iets cultureels gaan doen (à la Picasso-museum), eerste hongertje stillen met wat tapas, gin tonics op het terras, iets steviger gaan eten, iets steviger gaan drinken, maffen.

Het wende zo snel... Mijn genuine Iniesta-truitje zal een aandenken blijven. En nu vakantie plannen in september, en snel verdomme. Ik ga augustus overslaan.