Ik zit sinds maandag in een gloednieuw bureau, in een gloednieuw gebouw. De ruimte is echt absurd groot. Ik moet zeven passen nemen om tot aan de kast aan de overkant te geraken; collega's van mij zitten met z'n vieren in een gelijkaardige ruimte... Echt, absurd. Zo ging ik maandag tevergeefs op zoek naar een lichtschakelaar, maar vond er geen. Wuiven naar een soort sensorbolletje had ook geen zin. 'Neen', dacht ik, en ik klapte in mijn handen. Licht!
Wat een gezever. Als het blijft zoals het nu is, zullen er snel anderen op apegapen liggen en deze bureau weer van me afnemen. Zo kwam er een coole collega binnen, zeker 30 ervaring voor het bedrijf en nu in een kleiner bureau dan dat broekventje met 2 jaar anciënniteit. Ik heb heb vanuit dit nieuwe gebouw uitzicht op de hele wijde omgeving, hij op dit nieuwe gebouw...
woensdag 16 december 2009
maandag 14 december 2009
die ene kwis
'Voor uw examens waart gij toch nooit nerveus?' Quote van mijn ma, niet zonder zin voor sarcasme. En ze had gelijk. Want iets ineensteken voor 150 man dat tot een week voordien nog een schets was op een blad papier: niet je dat.
Gelukkig waren daar Loko-kornuiten zoals Hans, Fred, Joris en Koen M( wat een filmronde!) om bij te springen. En op de avond zelf waren de helpers ook goed bezig.
Zelfs nu, drie dagen nadien, zwerft die kwis nog door mijn hoofd. Want uiteindelijk, los van alle felgesmaakte complimenten, zie ik toch dat het allemaal een pak beter kan. Deftig geluid, gecheckte vragen/antwoorden, vroeger beginnen (met kwis, met organisatie), duidelijk opdrachten, kordaat zijn met uitdijende groepen, minder Wim-muziek,... Dit alles is gewoon nuttige bagage voor een volgende keer. Die zal sowieso minder stressy zijn: mailbox openen -> mail zoeken -> alle kwissers van vorig jaar uitnodigen -> einde reclame-campagne!
Iemand nog geïnteresseerd in een duidendtal gedateerde flyers? En curry-ketchup?
Gelukkig waren daar Loko-kornuiten zoals Hans, Fred, Joris en Koen M( wat een filmronde!) om bij te springen. En op de avond zelf waren de helpers ook goed bezig.
Zelfs nu, drie dagen nadien, zwerft die kwis nog door mijn hoofd. Want uiteindelijk, los van alle felgesmaakte complimenten, zie ik toch dat het allemaal een pak beter kan. Deftig geluid, gecheckte vragen/antwoorden, vroeger beginnen (met kwis, met organisatie), duidelijk opdrachten, kordaat zijn met uitdijende groepen, minder Wim-muziek,... Dit alles is gewoon nuttige bagage voor een volgende keer. Die zal sowieso minder stressy zijn: mailbox openen -> mail zoeken -> alle kwissers van vorig jaar uitnodigen -> einde reclame-campagne!
Iemand nog geïnteresseerd in een duidendtal gedateerde flyers? En curry-ketchup?
woensdag 25 november 2009
pecuniam non olet
Vanaf 2012 zal Wayne Rooney 190.000 Euro per week verdienen.
Dat betekent dat hij op minder dan anderhalf uur tijd meer verdient dan ik op een maand. En dat ik, bij gelijk loon, meer dan twee jaar moet werken om dat bijeen te krabben. Een flinke schijtbeurt van tien minuten levert hem niet enkel een gevoel van opluchting, maar ook genoeg centjes voor een Playstation 3.
Begin 2013 heeft dit zwijn 10 miljoen Euro op zijn rekening. Zo'n 3 miljoen minder dan wat Ronaldo (de magere) nu al verdient. Poor Wayne.
Dat betekent dat hij op minder dan anderhalf uur tijd meer verdient dan ik op een maand. En dat ik, bij gelijk loon, meer dan twee jaar moet werken om dat bijeen te krabben. Een flinke schijtbeurt van tien minuten levert hem niet enkel een gevoel van opluchting, maar ook genoeg centjes voor een Playstation 3.
Begin 2013 heeft dit zwijn 10 miljoen Euro op zijn rekening. Zo'n 3 miljoen minder dan wat Ronaldo (de magere) nu al verdient. Poor Wayne.
dinsdag 24 november 2009
I don't like to move it
Het ziet er naar uit dat ik voor de tweede keer dit jaar van bureau ga verhuizen. En wel binnenkort. Voor mij en en mijn vege lijf: geen enkel probleem. Alleen moeten er 5 grote kasten vol boekhouding mee. En daar heb ik geen zin op. Een half jaar geleden heb ik die hele santeboetiek nog zitten inpakken en uitpakken (de stofwolk waart hier nog ergens rond). Allez, waarschijnlijk kom ik in het nieuwe gebouw terecht, op een mooi plekje, tot daar ergens een dienst fors uitbreidt en mij als vreemde eend wegforceert. Dat ze verdomme wel snel beslissen hoe en wanneer, want de drukste dagen van het jaar staan er aan te komen.
Ha, voila, volgende week. Olé.
Ha, voila, volgende week. Olé.
donderdag 19 november 2009
Stomme Fransen
Gisteren het beklijvende slot van Frankrijk-Ierland gezien op TF1. Er lijken steeds vijf of zes verschillende Fransen te brullen in die micro. Ze klonken verward. Er ging geen enkele creativiteit uit van hun ploeg. Het middenveld leek opgetrokken uit stugge verdedigers die enkel een passje breed konden geven. Vooraan was enkel Anelka in beweging en achteraan kregen ze de bal met moeite ontzet. De Ieren daarentegen brachten mooie driehoekjes, uitgemeten passes en vooral veel duelkracht. Elke tweede bal was van hen. In het laatste half uur zag ik hen drie huizenhoge kansen de nek om
wringen. De anders zo daadkrachtige Keane ging te veel voor perfectie in het zicht van de keeper. Verlengingen dus!
Daarin claimde Anelka zo goed als meteen een strafschop na een interventie van Given. 'Dikke zever', achtte de ref correct, maar hij vergat hem geel te geven in het aanzicht van de tienduizenden Fransen. Keane, gekend voor zijn Sonck-achtige goals, vergat wat later om door te lopen op een scherpe voorzet en kwam zo niet tuseen de krasselende verdedigers uit.
En dan, een vrije trap op het middenveld voor de Fransen. De Ierse defensie schuift net op tijd op, zodat twee Fransen buitenspel komen te staan. Moeilijk te zien, maar toch. Een hevig aan het shirt trekkende Fransman kopt door en vindt Henry op de achterlijn. Die houdt de bal eerst binnen met zijn arm, begeleidt die dan nog lichtjes met de hand en geeft voor naar de vrijstaande Gallas. Ongelooflijk...
Zó door en door rot voetbal spelen en toch winnen. Van de Duitsers gaat tenminste altijd nog een zekere degelijkheid uit als ze eens op hun typische manier winnen. Frankrijk scoorde in twee wedstrijden twee fortuinlijke goals en mag naar het WK. Ik hoop -tegen beter weten in, maar dat is nu eenmaal hopen- dat niemand deze farse vergeet, eens aangekomen in Zuid-Afrika. Dat ze de Ieren maar wat eer aandoen door het daar te gaan winnen. Op een deftige manier. Oh, ja, een pluim voor doelman Lloris, de enige Fransoos die niet als een bang konijn op de plein stond.
P.S. Als ik de ongelofelijke torso's van de Franse eerste elf zag, vroeg me af of ze niet beter zouden staan op het WK turnen. Fitter dan topfit, elke mogelijke fysieke optimaliteit aanwezig, en toch niet normaal op een bal kunnen stampen. Iniesta en co bewezen dat het kan zonder die krachtpatserij. Maar bon, da's weer een ander verhaal.
wringen. De anders zo daadkrachtige Keane ging te veel voor perfectie in het zicht van de keeper. Verlengingen dus!
Daarin claimde Anelka zo goed als meteen een strafschop na een interventie van Given. 'Dikke zever', achtte de ref correct, maar hij vergat hem geel te geven in het aanzicht van de tienduizenden Fransen. Keane, gekend voor zijn Sonck-achtige goals, vergat wat later om door te lopen op een scherpe voorzet en kwam zo niet tuseen de krasselende verdedigers uit.
En dan, een vrije trap op het middenveld voor de Fransen. De Ierse defensie schuift net op tijd op, zodat twee Fransen buitenspel komen te staan. Moeilijk te zien, maar toch. Een hevig aan het shirt trekkende Fransman kopt door en vindt Henry op de achterlijn. Die houdt de bal eerst binnen met zijn arm, begeleidt die dan nog lichtjes met de hand en geeft voor naar de vrijstaande Gallas. Ongelooflijk...
Zó door en door rot voetbal spelen en toch winnen. Van de Duitsers gaat tenminste altijd nog een zekere degelijkheid uit als ze eens op hun typische manier winnen. Frankrijk scoorde in twee wedstrijden twee fortuinlijke goals en mag naar het WK. Ik hoop -tegen beter weten in, maar dat is nu eenmaal hopen- dat niemand deze farse vergeet, eens aangekomen in Zuid-Afrika. Dat ze de Ieren maar wat eer aandoen door het daar te gaan winnen. Op een deftige manier. Oh, ja, een pluim voor doelman Lloris, de enige Fransoos die niet als een bang konijn op de plein stond.
P.S. Als ik de ongelofelijke torso's van de Franse eerste elf zag, vroeg me af of ze niet beter zouden staan op het WK turnen. Fitter dan topfit, elke mogelijke fysieke optimaliteit aanwezig, en toch niet normaal op een bal kunnen stampen. Iniesta en co bewezen dat het kan zonder die krachtpatserij. Maar bon, da's weer een ander verhaal.
dinsdag 10 november 2009
rant 2 the hills
Om toch wat positief ingesteld te blijven: nog enkele groepen die een hevig kloppende ader op mijn voorhoofd doen verschijnen (en die voorlopig aan mijn toorn ontsnapten):
Keane: op de rug van de Coldplay-muilezel kregen deze kwezels mainstream populariteit. Elk nieuw nummer lijkt verdacht on-nieuw. Hun grote troef is dat ze tegen geen enkele scheen stampen. Echte conformistische poprock die veel te salonfähig is naar mijn goesting. Ik wil muziek horen die al eens fluimend hoest in het gezicht van mensen met smetvrees.
Anouk: dat kweekt maar, dat kweelt maar. Muzikaal volledig oninteressant! Ze merkte blijkbaar onlangs dat de wandelende wattenstaaf (met tetten) Amy Winehouse veel succes oogste met haar muziek. Ergo: de nieuwe Anouk singles klinken zeer Amy. En zo schreeuwen, dat takkewijf...
Razorlight: of hoe een groep een Live-ke doet. De mannen hadden goeie nummers (In the morning enz.), en besluiten plots Ed Kowalczyk (insert consonants where needed) achterna te gaan. Zijnde: heel hard beginnen wenen (the Dólphins cry !? Fucking wenende vis!?). Jammer.
Dizzee Rascal: Bonkers vond ik al rotslecht van seconde één, nu volgen de obligatoire neten en vlooien die meereizen op die succesvacht. Nochtans vond ik hem in den beginne echt speciale dingen maken (I luv you, enz.). Maar daar zat het grote geld niet, natuurlijk.
Had ik Mika al genoemd? Ik denk het wel, maar je kan niet zeker genoeg zijn. De klet.
Muse: Radiohead-Light, Zornik-Ultra. Onvervalste stadionrock die dus niet thuishoort op de radio. Hun nieuwe nummers lijken zelfs steeds meer op Zornik, hetgeen een schrikbarende evolutie is. Zou in mijn appreciatie stijgen, mochten ze gewoon al wat stouter zijn.
On the brighter note: ja, er is nog muziek die mijn hoogeigenste ik goedvindt (met dt, jawel!).
Monsters of Folk: M. Ward en de zanger van My Morning Jacket (fuck wikipedia) amuseren zich duidelijk in deze 'supergroep'. Een heel afwisselend album, waarvan telkens een ander nummer een paar dagen in mijn schedel blijft plakken.
Editors: met hun tweede cd kregen ze veel airplay te pakken (en mij niet), met hun nieuwe In this Light and on this Evening proberen ze gelukkig wat diepgang te brengen (met echte synthetizeuren). Een paar zeer straffe nummers (voorlopige favoriet: Bricks and Mortar)
Kings of Convenience: Erlend Öye en zijn maat maken knalzachte muziek. Hun nieuwe (Declaration of Dependence) duldde opnieuw weinig weerstand van mij.
The Flaming Lips: At War with the Mystics was nogal poppy en 'gemakkelijk'. In Embryonics (de nieuwe) is Wayne Coyne duidelijk minder goed gezind. Zeer choleriek cd'tje, met als knaller Powerless (Wat een onrustwekkende solo!)
Voor de rest zit ik met een weerbarstige knie. Is dat geen mooie afsluiter?
Keane: op de rug van de Coldplay-muilezel kregen deze kwezels mainstream populariteit. Elk nieuw nummer lijkt verdacht on-nieuw. Hun grote troef is dat ze tegen geen enkele scheen stampen. Echte conformistische poprock die veel te salonfähig is naar mijn goesting. Ik wil muziek horen die al eens fluimend hoest in het gezicht van mensen met smetvrees.
Anouk: dat kweekt maar, dat kweelt maar. Muzikaal volledig oninteressant! Ze merkte blijkbaar onlangs dat de wandelende wattenstaaf (met tetten) Amy Winehouse veel succes oogste met haar muziek. Ergo: de nieuwe Anouk singles klinken zeer Amy. En zo schreeuwen, dat takkewijf...
Razorlight: of hoe een groep een Live-ke doet. De mannen hadden goeie nummers (In the morning enz.), en besluiten plots Ed Kowalczyk (insert consonants where needed) achterna te gaan. Zijnde: heel hard beginnen wenen (the Dólphins cry !? Fucking wenende vis!?). Jammer.
Dizzee Rascal: Bonkers vond ik al rotslecht van seconde één, nu volgen de obligatoire neten en vlooien die meereizen op die succesvacht. Nochtans vond ik hem in den beginne echt speciale dingen maken (I luv you, enz.). Maar daar zat het grote geld niet, natuurlijk.
Had ik Mika al genoemd? Ik denk het wel, maar je kan niet zeker genoeg zijn. De klet.
Muse: Radiohead-Light, Zornik-Ultra. Onvervalste stadionrock die dus niet thuishoort op de radio. Hun nieuwe nummers lijken zelfs steeds meer op Zornik, hetgeen een schrikbarende evolutie is. Zou in mijn appreciatie stijgen, mochten ze gewoon al wat stouter zijn.
On the brighter note: ja, er is nog muziek die mijn hoogeigenste ik goedvindt (met dt, jawel!).
Monsters of Folk: M. Ward en de zanger van My Morning Jacket (fuck wikipedia) amuseren zich duidelijk in deze 'supergroep'. Een heel afwisselend album, waarvan telkens een ander nummer een paar dagen in mijn schedel blijft plakken.
Editors: met hun tweede cd kregen ze veel airplay te pakken (en mij niet), met hun nieuwe In this Light and on this Evening proberen ze gelukkig wat diepgang te brengen (met echte synthetizeuren). Een paar zeer straffe nummers (voorlopige favoriet: Bricks and Mortar)
Kings of Convenience: Erlend Öye en zijn maat maken knalzachte muziek. Hun nieuwe (Declaration of Dependence) duldde opnieuw weinig weerstand van mij.
The Flaming Lips: At War with the Mystics was nogal poppy en 'gemakkelijk'. In Embryonics (de nieuwe) is Wayne Coyne duidelijk minder goed gezind. Zeer choleriek cd'tje, met als knaller Powerless (Wat een onrustwekkende solo!)
Voor de rest zit ik met een weerbarstige knie. Is dat geen mooie afsluiter?
dinsdag 3 november 2009
zondedag
Ik ben kapot. Amper uitgeziekt en amper uitgeslapen (een hele ochtend een complete bucht-luster omhoog zitten hangen), trok ik naar het verre Hasselt naar Sinner's Day.
Het leek een bijeenkomst van mensen geboren tussen '65 en '75. Kalend, uitzakkend, vaak doorleefd, kwamen ze hun jeugd nog eens herbeleven. Voor velen zal het eerder uit nostalgie geweest zijn, dan dat ze echt fan waren van een van de groepen.
Hoedanook, als jonge snaak heb ik me er toch goed geamuseerd. De Belgische oer-new wavers van The Neon Judgement kregen een schamel half uurtje om het publiek op te warmen. Zoals het New Wavers betaamt werd er amper bewogen, maar toch met veel appreciatie geluisterd. En dikke hits zoals The Fashion Party en TV Treated laten natuurlijk niemand onbetuigd. Koele kikkers, die gasten.
Vervolgens bewogen we ons richting drankbonnetjes. Een saaie trip van 45 minuten die gelijke tred hield met het middelmatige optreden van een zekere Lydia Lunch. Ja, verder niks over te zeggen.
Terwijl de eerste broodnodige pintjes onze kelen binnenklutsten, was het de beurt aan de Bollock Brothers. Hun zanger was gekleed in wat leek op een kingsize ruitjes-pijama en zijn tranerige oogjes onthulden dat hij ook al een pintje op had. Niet dat het er toe deed. Ze brachten een soort punk met de nodige zelfspot. Ze kregen dan ook vlot de zaal mee met hun Harley David, Son of a Bitch en de cover van Beats of Love. Er ontstond wat ambiance, zowaar.
De volgende oude gloriën, Gang of Four, vond ik nogal schreeuwerig. Pas op het einde had ik door waarvan ik ze moest kennen: I love a man in a uniform, een nummer dat naar eigen zeggen ooit geband was in de UK. Mwa, het is gewoon een goed hitje van een anders middelmatige groep.
Een snert-DJ later was het de beurt aan Anne Clarke. Zoals verwacht probeerde ze eerst haar onbekende werk te slijten (walls of sound met haar typische scansie). Afsluiten deed ze gelukkig met de klassiekers Sleeper in Metropolis en een knallend Our Darkness. Waarvoor dank.
Het hardst heb ik gelachen met Gary Numan. Deze eighties-veteraan had zich blijkbaar een nieuwe stijl aangemeten en wou hiermee uitpakken. Op zich was zijn NIN-achtige muziek zeker niet slecht (veel luider werd het die avond niet), maar origineel kon je het niet noemen. Tot slot had hij gelukkig een toemaatje voor de veteranen in de zaal met een goeie harde versie van Are Friends Electric. Zoals Luc Janssen zei: 'zijn muziek is bestand tegen de tijd, zijn mascara echter niet'. (of iets dergelijks)
Nog een insignificante DJ later betrad The Human League het podium. Als bezitter van een Best Of van de man en vrouwen, dacht ik er wat van te kennen. En of! Van de hele set kende ik als zesentwintigjarig broekventje op één na alle nummers. Hun enthousiasme leek niet aangetast door de jaren, integendeel. En krakers zoals The Lebanon, Being Boiled en The Sound of the Crowd werken sowieso.
Ik werd zo stilaan moe en hees (naweeën van een griep), en toch moest en zou ik Front 242 zien. Pronkend met mijn T-shirt (een kleinood dat zo'n honderd andere mensen aanhadden) aanzag ik hen voor de tweede keer dit jaar. Ik wijt het aan de vermoeidheid, maar ik vond hen minder overtuigend als op Bruksellive. Er is natuurlijk geen shock-effect op zo'n oude rakkers-event. Hun aflsuiter, Headhunter, blijft gewoon een knoert van een hit.
Moe, voldaan, en schijnbaar een pak jonger droop ik hoestend af naar het verre Meise.
Wie gaan ze volgend jaar boeken? New Order? DAF? Liaisons Dangereuses? Bauhaus? The Cure?? We zullen zien.
Het leek een bijeenkomst van mensen geboren tussen '65 en '75. Kalend, uitzakkend, vaak doorleefd, kwamen ze hun jeugd nog eens herbeleven. Voor velen zal het eerder uit nostalgie geweest zijn, dan dat ze echt fan waren van een van de groepen.
Hoedanook, als jonge snaak heb ik me er toch goed geamuseerd. De Belgische oer-new wavers van The Neon Judgement kregen een schamel half uurtje om het publiek op te warmen. Zoals het New Wavers betaamt werd er amper bewogen, maar toch met veel appreciatie geluisterd. En dikke hits zoals The Fashion Party en TV Treated laten natuurlijk niemand onbetuigd. Koele kikkers, die gasten.
Vervolgens bewogen we ons richting drankbonnetjes. Een saaie trip van 45 minuten die gelijke tred hield met het middelmatige optreden van een zekere Lydia Lunch. Ja, verder niks over te zeggen.
Terwijl de eerste broodnodige pintjes onze kelen binnenklutsten, was het de beurt aan de Bollock Brothers. Hun zanger was gekleed in wat leek op een kingsize ruitjes-pijama en zijn tranerige oogjes onthulden dat hij ook al een pintje op had. Niet dat het er toe deed. Ze brachten een soort punk met de nodige zelfspot. Ze kregen dan ook vlot de zaal mee met hun Harley David, Son of a Bitch en de cover van Beats of Love. Er ontstond wat ambiance, zowaar.
De volgende oude gloriën, Gang of Four, vond ik nogal schreeuwerig. Pas op het einde had ik door waarvan ik ze moest kennen: I love a man in a uniform, een nummer dat naar eigen zeggen ooit geband was in de UK. Mwa, het is gewoon een goed hitje van een anders middelmatige groep.
Een snert-DJ later was het de beurt aan Anne Clarke. Zoals verwacht probeerde ze eerst haar onbekende werk te slijten (walls of sound met haar typische scansie). Afsluiten deed ze gelukkig met de klassiekers Sleeper in Metropolis en een knallend Our Darkness. Waarvoor dank.
Het hardst heb ik gelachen met Gary Numan. Deze eighties-veteraan had zich blijkbaar een nieuwe stijl aangemeten en wou hiermee uitpakken. Op zich was zijn NIN-achtige muziek zeker niet slecht (veel luider werd het die avond niet), maar origineel kon je het niet noemen. Tot slot had hij gelukkig een toemaatje voor de veteranen in de zaal met een goeie harde versie van Are Friends Electric. Zoals Luc Janssen zei: 'zijn muziek is bestand tegen de tijd, zijn mascara echter niet'. (of iets dergelijks)
Nog een insignificante DJ later betrad The Human League het podium. Als bezitter van een Best Of van de man en vrouwen, dacht ik er wat van te kennen. En of! Van de hele set kende ik als zesentwintigjarig broekventje op één na alle nummers. Hun enthousiasme leek niet aangetast door de jaren, integendeel. En krakers zoals The Lebanon, Being Boiled en The Sound of the Crowd werken sowieso.
Ik werd zo stilaan moe en hees (naweeën van een griep), en toch moest en zou ik Front 242 zien. Pronkend met mijn T-shirt (een kleinood dat zo'n honderd andere mensen aanhadden) aanzag ik hen voor de tweede keer dit jaar. Ik wijt het aan de vermoeidheid, maar ik vond hen minder overtuigend als op Bruksellive. Er is natuurlijk geen shock-effect op zo'n oude rakkers-event. Hun aflsuiter, Headhunter, blijft gewoon een knoert van een hit.
Moe, voldaan, en schijnbaar een pak jonger droop ik hoestend af naar het verre Meise.
Wie gaan ze volgend jaar boeken? New Order? DAF? Liaisons Dangereuses? Bauhaus? The Cure?? We zullen zien.
donderdag 22 oktober 2009
Sugi!
Les 2 was al iets vocaler. Je diende te beschikken over een groot voorstellingsvermogen (namelijk: jezelf 5 keer voorstellen op 3 minuten). Het schrijven van de hiragana ging akelig goed, dankzij de bizarre methodiek van het oefenboekje: compleet onzinnige verhaaltjes bij elk tekentje, met steeds terugkerende elementen. Het werkt, me dunkt. Op naar de volgende!
Voorts... De boekhouding is weer afgesloten. Elke drie maand hetzelfde liedje: iedereen zit als opgefokte windhonden te briesen aan de start. Het deadline-konijn wordt gelanceerd en iedereen schiet als een razende uit de startblokken. Velen hebben enkel oog voor het konijn en komen in botsing met elkaar, waardoor het diertje aan hen lijkt te zullen ontsnappen. Uiteindelijk haalt iedereen de finish zo ongeveer tegelijk met het konijn. Uitgeput en nahijgend vragen we ons af waar al die drukte weer voor nodig was. Zo mogen we terug op stal, waar we onnodig opgefokt rondlopen tot de volgende wedstrijddag. En wie zijn de winnaars? De eigenaars en enkele fortuinlijke gokkers.
Klinkt nogal cynisch, maar als je het hele proces een beetje uitkleed komt het daarop neer.
Voetbal! Mijn uitlaatklep! Maar voorlopig even niet. Mijn knie is, vrees ik, overbelast. Net nu mijn motor op punt staat, laat de carosserie het afweten (Metaforendag vandaag?). En het is zo'n sluimerend geval dat de ene dag lijkt te genezen en de dag erop erger lijkt dan tevoren. Zo was ik dit weekend zeer rustig, vermeed elke belasting (zoals het een goed boekhouder betaamt), het leek zo goed als geklaard, maar een half uurtje onnozel crossen achter de kindjes van mijn zus en het was terug naar af (en zelf nog verder dan af). En zo wordt die redelijk goede conditie zomaar in de vuilnisbak gekieperd. *zware zucht*
Gambatte, Wim!
Voorts... De boekhouding is weer afgesloten. Elke drie maand hetzelfde liedje: iedereen zit als opgefokte windhonden te briesen aan de start. Het deadline-konijn wordt gelanceerd en iedereen schiet als een razende uit de startblokken. Velen hebben enkel oog voor het konijn en komen in botsing met elkaar, waardoor het diertje aan hen lijkt te zullen ontsnappen. Uiteindelijk haalt iedereen de finish zo ongeveer tegelijk met het konijn. Uitgeput en nahijgend vragen we ons af waar al die drukte weer voor nodig was. Zo mogen we terug op stal, waar we onnodig opgefokt rondlopen tot de volgende wedstrijddag. En wie zijn de winnaars? De eigenaars en enkele fortuinlijke gokkers.
Klinkt nogal cynisch, maar als je het hele proces een beetje uitkleed komt het daarop neer.
Voetbal! Mijn uitlaatklep! Maar voorlopig even niet. Mijn knie is, vrees ik, overbelast. Net nu mijn motor op punt staat, laat de carosserie het afweten (Metaforendag vandaag?). En het is zo'n sluimerend geval dat de ene dag lijkt te genezen en de dag erop erger lijkt dan tevoren. Zo was ik dit weekend zeer rustig, vermeed elke belasting (zoals het een goed boekhouder betaamt), het leek zo goed als geklaard, maar een half uurtje onnozel crossen achter de kindjes van mijn zus en het was terug naar af (en zelf nog verder dan af). En zo wordt die redelijk goede conditie zomaar in de vuilnisbak gekieperd. *zware zucht*
Gambatte, Wim!
donderdag 15 oktober 2009
Hajime!
Gisteren eerste les Japans. Het doet raar om voor het eerst in een paar jaar terug op de scholbanken te zitten. Doe daar nog een geut stekende koppijn en een snuifje razende honger bij... Maar bon, de les. Het was razend interessant. De lerares is iemand die duidelijk alle aspecten van de taal bevat. Ze gooide met taalkundige termen (diftongering! monosyllabisch!) die ergens nog in een achterhoek van mijn brein zaten. Het lessenpakket dat ze vooropstelt is ook goed uitbreid. Meteen hiragan leren schrijven, meteen veel spreken, veel zelf oefenenen,... Dat laatste wordt effe wennen, zo terug huiswerk maken en CD's napapegaaien.
mja, we zullen zien wat het geeft.
mja, we zullen zien wat het geeft.
vrijdag 25 september 2009
Genoeg!
Zaalvoetbal! Ik speel het om de andere donderdag in Meise. De setting is als volgt: twee ploegen nemen het steeds tegen mekaar op, de ene bestaat uit oude knarren, de andere bestaat op 2 na uit jongeren. Vaak doe ik mee met de ouderen om toch wat uitdaging te hebben. Maar hun tegenstrijdige commentaren... Ge loopt te veel! (ha!), hoger spelen!,schieten!, nee, terugleggen, simpel!. Ja, zeg, op den duur weet ik het ook niet meer. Ik probeer zo weinig mogelijk personèle te spelen, en dan is het nog niet goed. En wee mijn gebeente als ik een lange pas geef. Ze mogen nog een boulevard voor zich hebben, Anspach maal 2, als de bal een meter voor hun voeten is, vertrekken ze niet en roepen ze: simpel! Ik word er simpel van. Zeker ook van hun dubbele standaarden wat fouten betreft. Soit, we wonnen 4-1 met 2 once-in-a-lifetime doelpunten, een goal na een duidelijke fout en een vierde toen niemand het nog iets kon schelen. Gelukkig ook stond bij ons Joris D in doel...
Om de tegenstrijdigheden nog een keer in de verf te zetten. Ik betaal 20€ lidgeld en nog geen vijf minuten later vraag ik aan die ket of ik mijn truitje mag meenemen. Gaat ge regelmatig komen?
Muziek! Die nieuwe van Customs lijkt nog meer op Interpol dan Interpol zelf! Het wringt dan ook om toe te geven dat ik het een goed nummer vind. En natuurlijk is er het prachtige Envoi van Absynthe Minded. Enough!
Om de tegenstrijdigheden nog een keer in de verf te zetten. Ik betaal 20€ lidgeld en nog geen vijf minuten later vraag ik aan die ket of ik mijn truitje mag meenemen. Gaat ge regelmatig komen?
Muziek! Die nieuwe van Customs lijkt nog meer op Interpol dan Interpol zelf! Het wringt dan ook om toe te geven dat ik het een goed nummer vind. En natuurlijk is er het prachtige Envoi van Absynthe Minded. Enough!
dinsdag 15 september 2009
vlug
Twee weken niet werken... Dat ging snel. Eerst een lamlendig, lamzuiperig weekend, dan drie dagen professioneel rondlummelen (met een dagske de Eric zijn appartement gaan ontbehangen). Zeven luie dagen in Bulgarije, met als notoire uitspattingen: het lezen van 2,2 boeken (More Information Than You Require, Why your World Will Become a Whole Lot Smaller en een stuk van Oblomov. Voorts: gedronken, gezwommen, gelezen,... Thuisgekomen een dag lang verdwaasd niks doen. Des zaterdags gaan helpen in huis van broer (nu nog stijf in rug) en des zondags opnieuw niet veel soeps gedaan, met het oog op de grote wederindiensttreding.
Het went akelig snel.
Het went akelig snel.
zondag 30 augustus 2009
all dogs go to heaven
Vreemd toch. Ik rij naar huis na een kalm avondje uit, aan reguliere snelheid, zowaar. Op de Kapellelaan steekt uit het niets op z'n dooie gemakje een soort Jack Russel (hond) over. Rem -> schuif -> bonk! Ik rij beduusd nog 50 meter verder en keer dan op mijn stappen terug. Het beestje lag pal in het midden van de weg, stokstijf. Toen ik me er over boog zag ik dat het nog ademde, maar voor de rest niet de minste krimp gaf... Wat te doen? Stel dat dat beestje nog wat mankt, dan zou ik er nog allerlei halsbrekende toeren voor gedaan hebben. Was het dood, dan was het dood. Nu lag het daar enkel nog te zieltogen, de pijp te voorschijn toverend in het zicht van Maarten. Dus heb ik hem bij zijn vier poten genomen en op de kant gelegd, voor er iemand zou over knallen. Bij het neerleggen merk ik dat mijn hand vol bloed hangt. Pfff... in lichte shock naar huis. 's ochtends: mijn rechter mistlicht is 10 centimeter naar achter geschoten en de zijkant van mijn capot hangt vol bloed. Ik herhaal: pffff...
maandag 24 augustus 2009
maxi spaghetti @ Pee Klak, zon., 23u15
Plof. Talloor staat voor mijn neus. Bestek in de aanslag. Eerst wisselen (ben linkshandig, althans om te eten). Kaas mengen. Vloeken omdat die te snel smelt en aaneenkoekt. Harder mengen zonder onmiddellijk resultaat. Pikants toevoegen. Laatste keer checken of alles er is. Oké, toetasten. Lompweg draaien met vork en lepel. Vork zo dicht mogelijk bij mond brengen door simultaan vork op te heffen en hoofd te buigen. Vorkhoofd volledig in mond brengen en bij het verwijderen vork lichtjes afschuren met tanden om eventuele kaasresten te verwijderen. Vluchtig kauwen. Grote volumes slikken. Intussen nieuwe hap klaarmaken met het bevrijde bestek. Proces herhalen aan een steeds sneller tempo naarmate de plat kouder wordt en uw warmteresistentie toeneemt. Checken of overbuur Crahay kan volgen. Me dunkt! Tempo onbewust lichtjes opdrijven om gelijktijdig klaar te zijn. Schrok! Af en toe een kaascluster met enige weerzin naar binnen werken. Voor de vorm een slok cola drinken. Steeds regelmatiger gekletter van bestek op de bodem. Laatste verstekelingen van de eens zo grote massa binnenspelen. Mond afvegen. Fikse teug flets geworden cola nemen. Zweet van voorhoofd vegen. Gebogen rug rechten. Vertwijfeld voor mij uit staren. Betalen. Huiswaarts gaan. Quasi meteen gaan slapen. Zéér uitgebreid en saai dromen. Wakker worden om 4u door last van maag. Tijdje rechtop zitten. Terug in slaap vallen. Zo mogelijk nog saaier dromen. Hopsa, werkentijd!
dinsdag 11 augustus 2009
Wim, ge rant!
Freaky Age, Lady Sovereign, A Brand, Mika, Madonna, Jaspertje Erkens, Kosheen,... zijn groepen waarbij ik de radio (stubru) onverbiddelijk stil zet. Een kleine onderbouwing.
Freaky Age denken dat ze The Strokes zijn. Je moet niet eens ouder dan 20 jaar zijn om dat door te hebben. 'Maar ze zijn Belgisch en ze doen zo hun best!'. Zucht...
Als zij op The Strokes lijken, dan kan ik de concurrentie aan met Andres Iniesta.
Lady Sovereign laat mij Siberisch koud, ware het niet dat ze haar vermangeling van Close to Me van The Cure nogal veelvuldig draaien. So inhuman...
A Brand heeft een paternoster aan nummer één hits in de Afrekening verzameld. Wat niets wil zeggen over de kwaliteit van hun nummers, maar wel over hun volgzame, stemgrage en bovenal onbegrijpelijke fans. Elk nieuw nummer is de zoveelste doorslag van Hammerhead (op zich een oké nummer) en hun Engels is hilarisch beperkt. Veel te veel airplay voor de mannen.
Mika is een janet. Zijn janetterij is noch sympathiek, noch vrolijk, noch origineel,... Plastieke popmuziek kan al eens grappig zijn, niet in dit geval. Eikes.
Madonna is ook een janet. Madge Oldfrapp steelt en kweelt elke jaar wel een nieuw album bijeen en ramt dit door de strot van nietsvermoedende passanten. Zij die haar goed vinden, kunnen niets anders dan toegeven dat ze te lui zijn om haar invloeden op te zoeken (die pakken beter/armer zijn).
Jasper Erkens, Zijne Ergerlijkheid, is vast een sympathieke knul die behoorlijk gitaar kan spelen. Houden zo. Laat hem nog een paar jaar rijpen bij de Chiro of de KSA, maar haal hem aub uit de ether. And his English is quite beperkt too.
Kosheen is gelukkig al lang dood. Toch draaien ze zo nu en dan nog eens een nummertje van dit Drum 'n Bass-doorslagje met een zeer enervante zangeres.
Er zijn ook goeie dingen die tegenwoordig uit België voortkomen. Zo zijn er plots onnozele/leuke groepen met trosjes (the Galacticos, Barbie Bangkok (très Talking Heads), Team William, Superlijm (très Grandaddy),...)
Freaky Age denken dat ze The Strokes zijn. Je moet niet eens ouder dan 20 jaar zijn om dat door te hebben. 'Maar ze zijn Belgisch en ze doen zo hun best!'. Zucht...
Als zij op The Strokes lijken, dan kan ik de concurrentie aan met Andres Iniesta.
Lady Sovereign laat mij Siberisch koud, ware het niet dat ze haar vermangeling van Close to Me van The Cure nogal veelvuldig draaien. So inhuman...
A Brand heeft een paternoster aan nummer één hits in de Afrekening verzameld. Wat niets wil zeggen over de kwaliteit van hun nummers, maar wel over hun volgzame, stemgrage en bovenal onbegrijpelijke fans. Elk nieuw nummer is de zoveelste doorslag van Hammerhead (op zich een oké nummer) en hun Engels is hilarisch beperkt. Veel te veel airplay voor de mannen.
Mika is een janet. Zijn janetterij is noch sympathiek, noch vrolijk, noch origineel,... Plastieke popmuziek kan al eens grappig zijn, niet in dit geval. Eikes.
Madonna is ook een janet. Madge Oldfrapp steelt en kweelt elke jaar wel een nieuw album bijeen en ramt dit door de strot van nietsvermoedende passanten. Zij die haar goed vinden, kunnen niets anders dan toegeven dat ze te lui zijn om haar invloeden op te zoeken (die pakken beter/armer zijn).
Jasper Erkens, Zijne Ergerlijkheid, is vast een sympathieke knul die behoorlijk gitaar kan spelen. Houden zo. Laat hem nog een paar jaar rijpen bij de Chiro of de KSA, maar haal hem aub uit de ether. And his English is quite beperkt too.
Kosheen is gelukkig al lang dood. Toch draaien ze zo nu en dan nog eens een nummertje van dit Drum 'n Bass-doorslagje met een zeer enervante zangeres.
Er zijn ook goeie dingen die tegenwoordig uit België voortkomen. Zo zijn er plots onnozele/leuke groepen met trosjes (the Galacticos, Barbie Bangkok (très Talking Heads), Team William, Superlijm (très Grandaddy),...)
vrijdag 7 augustus 2009
étienne, étienne
Gisteren een avondje Lokerse feesten meegepikt. Het ging er 100% electronisch aan toe. Net toegekomen waren Nid en Sancy hun set aan het afronden met iets klonk als lawaai met een draai. Een beetje kort om een mening over te hebben. Een mitraillete mexicano ('hé, ge moogt hier met een mitraillette binnen!') en wat pintjes later was het de beurt aan Étienne de Crécy. Op een blauwe maandag kocht ik eens een cd van hem (Tempovision), voor het hitje Am I Wrong. De rest van de cd was complete bagger. Daarna was er het betere Superdiscount, een stevig cd'tje met de hulp van vele Franse Dance-coryfeeën. Nu kwam hij met een zeer flashy constructie. Wat jammer was: het nummer waarmee hij opende was eigenlijk meteen ook het beste. Al wat daarna kwam was nogal generisch van aard, met zéér lange opbouw (voor Fast Track mocht het). Ook de klassiekers Am I wrong en Prix Choc werden vakkundig door de mixer gedraaid, maar konden me niet echt boeien. Soit, we raakten toch vlotjes de set door dankzij de enorme lichtshow. Als konijnen naar een lichtbak...
Even bijtanken en daar kwam Orbital. Ik kende makkelijk een tiental nummers van hen, maar toch was ik nooit echt overtuigd. Ik zag het meer als een soort loungerige achtergrondmuziek. Fout, dus. Blijkbaar kunnen deze overleverenden van menige rave er stevig tegenaan gaan (ik mispak mij dus wekelijks!). Hun opener was er direct boenk op (Lush!). En ze daverden onverwijld voort, zonder hun klassiekers te vergeten (zoals The Box , Halcyon and on en Chime). Weinig op aan te merken.
Tot slot passeerde de Duitse DJ's van Digitalism. Ook van hen heb ik een cd (Idealism), getooid met enkele goeie hits. Veel kreeg ik er niet van te horen. Natuurlijk draai je als DJ ook andere nummers, maar het was vooral de manier waarop. Het knalde steeds veel te kort. Vaak was er een aanloop waar geen einde aan leek te komen, dan kwam toch de ontknoping en vijf tellen later waren ze het beu en begonnen ze een nieuwe mix. Het leek wel Dave Clarke in het kwadraat. Ik ben dan maar voortijdig afgedropen.
Het was sowieso een fijn festivalletje, met enkele schitterende rurale tussenkomsten tussen de optredens. Wat een contrast met die wereldgroepen...
Even bijtanken en daar kwam Orbital. Ik kende makkelijk een tiental nummers van hen, maar toch was ik nooit echt overtuigd. Ik zag het meer als een soort loungerige achtergrondmuziek. Fout, dus. Blijkbaar kunnen deze overleverenden van menige rave er stevig tegenaan gaan (ik mispak mij dus wekelijks!). Hun opener was er direct boenk op (Lush!). En ze daverden onverwijld voort, zonder hun klassiekers te vergeten (zoals The Box , Halcyon and on en Chime). Weinig op aan te merken.
Tot slot passeerde de Duitse DJ's van Digitalism. Ook van hen heb ik een cd (Idealism), getooid met enkele goeie hits. Veel kreeg ik er niet van te horen. Natuurlijk draai je als DJ ook andere nummers, maar het was vooral de manier waarop. Het knalde steeds veel te kort. Vaak was er een aanloop waar geen einde aan leek te komen, dan kwam toch de ontknoping en vijf tellen later waren ze het beu en begonnen ze een nieuwe mix. Het leek wel Dave Clarke in het kwadraat. Ik ben dan maar voortijdig afgedropen.
Het was sowieso een fijn festivalletje, met enkele schitterende rurale tussenkomsten tussen de optredens. Wat een contrast met die wereldgroepen...
dinsdag 4 augustus 2009
plan international
Plannen! Ik haat het altijd een beetje. Tenzij het om vakantie gaat. Nu in september had ik graag een weekje platte rust, vol pension in volle zon, ergens in een semi-beschaafd tot beschaafd land. Bulgarije en andere Oost-Europese landen komen hiervoor in aanmerking. Ik wil er echt geen stap moeten zetten en los drie kilo aankomen zonder een greintje schroom.
Dat is nog korte termijn: enter lange termijn. Volgend jaar in maart twee weken naar Japan... Het hing in de lucht, maar het heeft zonet de eerste tekenen van concretisering gegeven. De vraag is alleen: hoe zo'n fenomenaal land op 14 dagen bezoeken? Een paar dagen kundig verdwalen in Tokio, overstelpt worden door de tempels van Kyoto, naar de oude hoofdstad Nara, het station van Osaka, Hiroshima, Nagano,... Bon, dat valt nog te bespreken. Best lijkt me om bvb in Osaka te landen en te vertrekken uit Tokio. ongetwijfeld meer hierover later.
En sebiet sjotten! yaaah!
Dat is nog korte termijn: enter lange termijn. Volgend jaar in maart twee weken naar Japan... Het hing in de lucht, maar het heeft zonet de eerste tekenen van concretisering gegeven. De vraag is alleen: hoe zo'n fenomenaal land op 14 dagen bezoeken? Een paar dagen kundig verdwalen in Tokio, overstelpt worden door de tempels van Kyoto, naar de oude hoofdstad Nara, het station van Osaka, Hiroshima, Nagano,... Bon, dat valt nog te bespreken. Best lijkt me om bvb in Osaka te landen en te vertrekken uit Tokio. ongetwijfeld meer hierover later.
En sebiet sjotten! yaaah!
woensdag 29 juli 2009
geen spontane geniale titel
Hey, voetbal! Dat zegt mij vaag nog iets. Gisteren voor de eerste keer in een maand nog eens een matchke gespeeld. De conditie was blijkbaar toch nog niet helemaal om zeep. Grappig hoe alles zo snel terugkomt. Zo lekker vuil gaten afdekken en expres ruimtes vrijlaten voor de makkelijke maar alles vertragende laterale pass. Alleen de timing van het instappen is iets dat niet vanzelf terugkomt (en waar meer conditie voor nodig is). Dribbelen kan ik nog steeds niet (evenals koppen en snel lopen) en door de schemering zie ik direct een pak minder. Het hielp ook niet dat ik eerst een paar pinten bij mijn beau-frêre was gaan drinken. Maar bon, er is een zweem van een sprankeltje hoop.
5-0 voor Anderlecht (JVD incl.)! Niet te geloven... Wanneer zou de laatste keer zijn dat een Belgische club in Europees verband met zo'n verschil won? Statistici allerlande verenigt u! Laat ons hopen dat het de andere clubs (Gent! Club!) inspireert om ook eens een slagske te slaan.
5-0 voor Anderlecht (JVD incl.)! Niet te geloven... Wanneer zou de laatste keer zijn dat een Belgische club in Europees verband met zo'n verschil won? Statistici allerlande verenigt u! Laat ons hopen dat het de andere clubs (Gent! Club!) inspireert om ook eens een slagske te slaan.
dinsdag 28 juli 2009
the running man
Hmm, ik ging eens de hele zomer aan mijn conditie werken. Ik kocht zelfs een hartslagmeter (goedkoop model, maar't werkt). De laatste week van juni prompt 2 keer gaan lopen. Dat weekend mijn twee enkels omgeslagen op een zwartblakerend warm tornooi in Tildonk. Bon, dan maar een weekje rusten. Twee weken. Ah, ze zijn terug in orde. Drie weken... We schrijven 27 juli. Na een maand eindelijk nog eens een ronde gaan lopen. Tot mijn grote verbazing ging het mij goed af (zelfs met een maag vol kip en rijst). Nu goed doorperen om messcherp te staan op de start van De Competitie in Tweede Klasse van de Koninklijke Antwerpse Vereniging Van Vriendenclubs, Afdeling Voetbal Vlaams-Brabant & Oost-Vlaanderen.
Bon, los van het sarcasme in deze overdaad aan hoofdletters, ben ik toch benieuwd. Wie gaat zich als eerste lelijk blesseren? Wie hervalt als eerste in een oude blessure? Wat zal de staat van het veld zijn rond Kerstmis, beton of pap? Wat zijn de promovendi en de degradanten waard? Gaan we weer thuis niet te stuiten zijn en uit zeer wisselvallig? Maar vooral, zal ik voor het eerst in 3 jaar nog eens scoren?!
Juist, ik moet ne quiz organiseren. Een publieke, geen clandestiene op een louche locatie in de Ardennen. De inside jokes zullen er dus uit moeten en de mediatieke vragen een pak meer uitgewerkt... Fun, baby!
Bon, los van het sarcasme in deze overdaad aan hoofdletters, ben ik toch benieuwd. Wie gaat zich als eerste lelijk blesseren? Wie hervalt als eerste in een oude blessure? Wat zal de staat van het veld zijn rond Kerstmis, beton of pap? Wat zijn de promovendi en de degradanten waard? Gaan we weer thuis niet te stuiten zijn en uit zeer wisselvallig? Maar vooral, zal ik voor het eerst in 3 jaar nog eens scoren?!
Juist, ik moet ne quiz organiseren. Een publieke, geen clandestiene op een louche locatie in de Ardennen. De inside jokes zullen er dus uit moeten en de mediatieke vragen een pak meer uitgewerkt... Fun, baby!
maandag 27 juli 2009
Hey poor!
Naar Bruksellive gegaan en mij rotgeamuseerd op Front 242. Even de setting omschrijven: gratis festival der Brusselse jeugdhuizen, parkje aan het atomium, een soort amfitheater, volk stroomt gestaag toe, de groep melkers (The Sedan Vault) met een hang naar the Mars Volta (of At the Drive In) en met de overtuigingskracht van een blik stront, was al een klein half uur van het podium gegeeuwd. Enter de relatief oude Belgische rukkers van Front. Ooit, toen VTM nog moest opgericht worden, waren ze pioniers van het EBM-genre, een soort voorloper van wat we nu techno noemen. Maar wat zouden deze knarren anno 2009 nog te vertellen hebben? Tiens, blijkbaar nog veel! Ze vlogen er meteen in met hun typische beats en opruiende lyrics. Niks getrukeerd, geen flauw doorslagje van iets anders, puur hun eigen ding, iets waar ze al 25 jaar in uitblinken. Zelfs al zijn de meeste van hun nummers onbekend voor het grote publiek, toch leek de massa geen seconde te aarzelen om er in op te gaan. Op een enkel traag nummer na, knalden ze er lustig op los (Welcome to Paradise was hemels). Ook de lichtshow en het de animatie op het scherm mocht er wezen. Op het einde dacht ik: 'gaan ze hun klassiekers achterwege laten?'. En toen kwamen bisnummers No Shuffle en klap op de vuurpijl Headhunter. Ook de vrienden waren danig onder de indruk.
Helemaal extatisch ben ik prompt een T-shirt gaan kopen, een kleinood dat veel jaloezie opwekt bij broer en schoonbroer. Daarna werd ik iets te extatisch (zeg maar dronken) en ben ik na het dansen van een flinke dwazendans naar huis gegaan. Het hielp ook niet om in de bouw van 's ochtends aan het goude gerstenat te zitten...
Helemaal extatisch ben ik prompt een T-shirt gaan kopen, een kleinood dat veel jaloezie opwekt bij broer en schoonbroer. Daarna werd ik iets te extatisch (zeg maar dronken) en ben ik na het dansen van een flinke dwazendans naar huis gegaan. Het hielp ook niet om in de bouw van 's ochtends aan het goude gerstenat te zitten...
donderdag 23 juli 2009
Want er komen kalmere tijden
Trouwens, er is bijna licht aan het einde van de werktunnel. Gisteren zat ik hier godbetert tot 21u30, voor de rest ben ik een maand lang bijna niet voor 18u30 naar huis geraakt. Hetgeen me meer verontrust is dat sommigen dit blijkbaar de normaalste zaak ter wereld vinden, dit batenloos overwerken ten koste van uw sociaal leven. En ook dat het alweer rap went. 'Oh, ik blijf tot 7 want dan kan ik vlotter afprinten op de gang'.
Alles is natuurlijk zeer relatief. Een arm Chineeske zou zonder verpinken 28 uur op een dag werken met de gedrevenheid van een mier op speed. Aan de andere kant zal de stereotiepe Spanjaard na de middag enkel nog rustig zijn avondeten bijeen fantaseren (eender wat). Wij, Vlaampjes, neigen meer naar de mier. Maar wie bepaalt ons gemiddelde? Onze buur, onze baas, onze vrienden en familie (die het ook weer hebben van...). Er valt niet aan te ontsnappen. En te bedenken dat de mens van nature lui is. Anders hadden we nooit het servo-stuur uitgevonden. Hoe meer dingen we uitvinden om het ons gemakkelijker te maken, hoe meer we ons zelf in de nesten werken. Kijk nu naar een PC (u was toch bezig): een tekstverwerker was nog nooit zo duidelijk en uitgebreid. Alleen is niemand nu nog tevreden met een rechtlijnige, gortdroge tekst. Neen, alle registers moeten opengetrokken worden om het allemaal zo leuk en uptempo mogelijk te doen lijken (ik had hier al lang ergens een alinea kunnen zetten...).
Hoedanook, deze metaforische traktor is al genoeg in de modder vastgereden en dus kuis ik voortijdig mijn schup af.
Alles is natuurlijk zeer relatief. Een arm Chineeske zou zonder verpinken 28 uur op een dag werken met de gedrevenheid van een mier op speed. Aan de andere kant zal de stereotiepe Spanjaard na de middag enkel nog rustig zijn avondeten bijeen fantaseren (eender wat). Wij, Vlaampjes, neigen meer naar de mier. Maar wie bepaalt ons gemiddelde? Onze buur, onze baas, onze vrienden en familie (die het ook weer hebben van...). Er valt niet aan te ontsnappen. En te bedenken dat de mens van nature lui is. Anders hadden we nooit het servo-stuur uitgevonden. Hoe meer dingen we uitvinden om het ons gemakkelijker te maken, hoe meer we ons zelf in de nesten werken. Kijk nu naar een PC (u was toch bezig): een tekstverwerker was nog nooit zo duidelijk en uitgebreid. Alleen is niemand nu nog tevreden met een rechtlijnige, gortdroge tekst. Neen, alle registers moeten opengetrokken worden om het allemaal zo leuk en uptempo mogelijk te doen lijken (ik had hier al lang ergens een alinea kunnen zetten...).
Hoedanook, deze metaforische traktor is al genoeg in de modder vastgereden en dus kuis ik voortijdig mijn schup af.
en daarmee barça!
Geen 5 volle dagen met 6 man naar de parel van Catalunia. 'Véél te kort', is nog steeds de overheersende gedachte. Na een eerste avondje na-stressen en een overdosis Ricard, was de pees er meteen goed af. 4 dagen hetzelfde stramien: 's Middags wakker worden, dernaast wat tapas met ne grote sucs naturals (vers fruitsap) gaan steken, rustig naar het strand sjokken, de ogen flink de kost geven, vettige klap verkopen, de horden Paki's en Charlies negeren, iets cultureels gaan doen (à la Picasso-museum), eerste hongertje stillen met wat tapas, gin tonics op het terras, iets steviger gaan eten, iets steviger gaan drinken, maffen.
Het wende zo snel... Mijn genuine Iniesta-truitje zal een aandenken blijven. En nu vakantie plannen in september, en snel verdomme. Ik ga augustus overslaan.
Het wende zo snel... Mijn genuine Iniesta-truitje zal een aandenken blijven. En nu vakantie plannen in september, en snel verdomme. Ik ga augustus overslaan.
dinsdag 28 april 2009
Waar hij 't haalt!
Waarheden zijn saai. Ze zijn zo... waar, zowaar. ‘Leugens zijn veel frivoler dan de waarheid’, zei Freud ooit. Een goed geconstrueerde leugen zal meer oren doen spitsen dan de bemerking dat ‘droge kaas eigenlijk vetter is dan smeuïge kaas’. Als ik dan zeg: ‘het omgekeerde is ook het geval’, dan zijn we al een pak verder. ‘Een pak verder’, denkt u? Een pak kaas misschien. Een pak voor je broek. Een broekpak! Vrije associatie, heet dat. Verplichte dissociatie, ha! Obligatoire schizofrenie, voor mij en Renterqvist, mijn alterego/spion. Zo komen we geen meter verder en dat hoeft ook niet. Zo een koe wel behoefte heeft aan hoeven, zo heeft een hoeve geen nood aan grote hoeveelheden hufters. Litterair gezwalm, elitaire walm.
Maar wat de waarheid betreft, dat is het eerste slachtoffer van de oorlog. Ze wordt preventief gevangen genomen en gelijktijdig met de ondertekening van de oorlogsverklaring geëxecuteerd. Sinds mensenheugnis is dit verbonden aan traditie. Zo werd in het Perzië van Darius de waarheid ritueel in een pot kokend lood gedropt, waarna men het lood in de opengesperde monden van tien gevangengenomen Thraciërs goot (of vijftien Daciërs, alnaargelang de beschikbaarheid). De nog nakronkelende lichamen werden daarop vakkundig in twaalf stukken gehakt en begraven. Vandaar de term ‘de waarheid verdoezelen’.
In het Rome van keizer Hadrianus maakte men in het aanschijns van een verovering korte metten met de waarheid. Ze werd vergruizeld tot infieme partikels en uitgestrooid over de wijngaarden van Syracuse. Hieruit is de uitdrukking ‘In vinum veritas est’ letterlijk gegroeid.
Steppevolkeren zoals de Mongolen hadden een goede lakmoesproef om te bepalen of men al dan niet te maken had met de waarheid. Werd de waarheid van een bewering in twijfel getrokken, dan nam men er een volwassene en een jong kind bij. Men gaf hen simultaan een moot gefermenteerde yakpancreas te eten en men volgde halsstarrig de daaropvolgende braakneigingen. Ging hierbij het kind als eerste over de hals, dan achtte men wat beweerd was als bewaarheid. Het moet niet gezegd dat dit de etymologische grondslag vormt voor 'de waarheid komt uit een kindermond'.
Iedereen is vertrouwd met 'het ei van Columbus', maar weinigen weten dat hij ook aan de wieg stond van een andere bekende uitdrukking. Zo aanhoorde hij het gepoch van conquistador Cortes over diens avonturen op het schiereiland Yucatan. Cortes' eigen lof stonk zodanig dat Christopher het waarheidsgehalte openlijk in twijfel trok. Cortes' liet zich niet onbetuigd en riposteerde: "Zeg jij dan iets waarvan je de waarheid honderd procent van kan garanderen?" Columbus zette koeltjes zijn kelk neer en wees naar een aanpalend veldje met daarop een beaat voor zich uitstarende koe. "Dat is een koe", zei hij, "en spreek me maar eens tegen." Dat lukte Cortes hoegenaamd niet, zodat een nieuwe zegswijze het levenslicht zag. Pikant detail hierbij is dat het helemaal geen koe was, daar in de wei. Door het schemerlicht aanzagen beide heren een verdwaalde soldatentent voor een koebeest. Bijna was de het dus: 'een waarheid als een tent.'
Ziezo, ik hoop dat deze uiteenzetting een plaats zal vinden in uw hoofd en dienst zal doen als volledig foute parate kennis. Graag gedaan!
Maar wat de waarheid betreft, dat is het eerste slachtoffer van de oorlog. Ze wordt preventief gevangen genomen en gelijktijdig met de ondertekening van de oorlogsverklaring geëxecuteerd. Sinds mensenheugnis is dit verbonden aan traditie. Zo werd in het Perzië van Darius de waarheid ritueel in een pot kokend lood gedropt, waarna men het lood in de opengesperde monden van tien gevangengenomen Thraciërs goot (of vijftien Daciërs, alnaargelang de beschikbaarheid). De nog nakronkelende lichamen werden daarop vakkundig in twaalf stukken gehakt en begraven. Vandaar de term ‘de waarheid verdoezelen’.
In het Rome van keizer Hadrianus maakte men in het aanschijns van een verovering korte metten met de waarheid. Ze werd vergruizeld tot infieme partikels en uitgestrooid over de wijngaarden van Syracuse. Hieruit is de uitdrukking ‘In vinum veritas est’ letterlijk gegroeid.
Steppevolkeren zoals de Mongolen hadden een goede lakmoesproef om te bepalen of men al dan niet te maken had met de waarheid. Werd de waarheid van een bewering in twijfel getrokken, dan nam men er een volwassene en een jong kind bij. Men gaf hen simultaan een moot gefermenteerde yakpancreas te eten en men volgde halsstarrig de daaropvolgende braakneigingen. Ging hierbij het kind als eerste over de hals, dan achtte men wat beweerd was als bewaarheid. Het moet niet gezegd dat dit de etymologische grondslag vormt voor 'de waarheid komt uit een kindermond'.
Iedereen is vertrouwd met 'het ei van Columbus', maar weinigen weten dat hij ook aan de wieg stond van een andere bekende uitdrukking. Zo aanhoorde hij het gepoch van conquistador Cortes over diens avonturen op het schiereiland Yucatan. Cortes' eigen lof stonk zodanig dat Christopher het waarheidsgehalte openlijk in twijfel trok. Cortes' liet zich niet onbetuigd en riposteerde: "Zeg jij dan iets waarvan je de waarheid honderd procent van kan garanderen?" Columbus zette koeltjes zijn kelk neer en wees naar een aanpalend veldje met daarop een beaat voor zich uitstarende koe. "Dat is een koe", zei hij, "en spreek me maar eens tegen." Dat lukte Cortes hoegenaamd niet, zodat een nieuwe zegswijze het levenslicht zag. Pikant detail hierbij is dat het helemaal geen koe was, daar in de wei. Door het schemerlicht aanzagen beide heren een verdwaalde soldatentent voor een koebeest. Bijna was de het dus: 'een waarheid als een tent.'
Ziezo, ik hoop dat deze uiteenzetting een plaats zal vinden in uw hoofd en dienst zal doen als volledig foute parate kennis. Graag gedaan!
dinsdag 24 maart 2009
bezoeka
Klinkt absurd, maar vandaag kreeg ik werkgerelateerd al 3 verschillende mensen op bezoek in mijn bureau. En hoe simpel ook, het maakt mij blij. Ten eerste omdat mijn langverwachte Panamese boekhouding eindelijk van start blijkt te gaan (het was een ware ezelsdracht). Ten tweede omdat zowel onze contactpersoon in Panama als die in Angola eens dag kwamen zeggen. Allemaal een pak fijner dan die gortdroge mails altijd.
donderdag 12 maart 2009
counter counterstrike
2 jaar lang speelde ik Carmaggedon. Niet één keer kreeg ik zin om lukraak mensen omver te rijden. Laat staan om ze te zappen met electriciteit.
Ik speelde Doom, Duke Nuke’m, Quake, Unreal, Half Life, Fallout. Niet één keer heb ik zin gekregen om op een killing-spree te gaan. Zeker niet met een rocket launcher.
Ik speelde Grand Theft Auto 1,2 en 3. Ik stal tot nu toe geen enkele auto en heb nog niemand lukraak op straat tot moes geslagen.
Red Alert noch Total Annihilation hebben er toe geleid dat ik een militaire basis heb opgericht.
Civilization 1,2,3 noch 4 vergrootten mijn honger om de wereld te veroveren. Hetzelfde geldt voor Shogun, Medieval, Rome en Empire Total War. Hmm... Joker!
Jarenlang speelde ik Tetris. Geen enkele keer kreeg ik zin om een echte puzzel te leggen.
Ik speelde Super Mario, toch sprong ik nooit met mijn hoofd tegen het plafond.
... dit moet op zich duidelijk genoeg zijn als standpunt. Stomme pers. Miljoenen mensen spelen counterstrike of soortgelijken. Per jaar is er een gek of 5 die zijn school aan flarden schiet. miljoenen > < 5. Oh, dat moet een oorzakelijk verband zijn! Wacht eens, als dat het geval is... Miljoenen mensen lezen over geweld in de krant of zien het op het nieuws. Per jaar is er een gek of 5 die zijn school aan flarden schiet. Leve de logica van het zevenste knoopsgat!
De media, die vierde macht, geeft opinies waarvan men acht dat de grootste gemene deler van de bevolking er achter staat. In dit geval: ouden van dagen en/of die 2 miljoen Belgen die nog nooit op het internet geweest zijn. Wat een afzetmarkt! Die mensen kan je nog alles opspelden. De rest van de markt is voor hen te heterogeen om op te richten, dus die moeten maar beter weten...
'Ze moesten al die zotten opsluiten'. Wat moeten al die mensen met een psychisch probleem, de 99,9 procent die niks misdoen, wel denken? Ik las zelfs dat zulke mensen procentueel minder neiging hebben tot misdaad dan 'gewone' mensen. Ha!
Rant, rant,... Over dat laatste, lees de manga Say Hello To Black Jack (in't Nederlands!) en voel uw vooroordelen vervagen, ook die waarvan je dacht dat je ze niet had.
Ik speelde Doom, Duke Nuke’m, Quake, Unreal, Half Life, Fallout. Niet één keer heb ik zin gekregen om op een killing-spree te gaan. Zeker niet met een rocket launcher.
Ik speelde Grand Theft Auto 1,2 en 3. Ik stal tot nu toe geen enkele auto en heb nog niemand lukraak op straat tot moes geslagen.
Red Alert noch Total Annihilation hebben er toe geleid dat ik een militaire basis heb opgericht.
Civilization 1,2,3 noch 4 vergrootten mijn honger om de wereld te veroveren. Hetzelfde geldt voor Shogun, Medieval, Rome en Empire Total War. Hmm... Joker!
Jarenlang speelde ik Tetris. Geen enkele keer kreeg ik zin om een echte puzzel te leggen.
Ik speelde Super Mario, toch sprong ik nooit met mijn hoofd tegen het plafond.
... dit moet op zich duidelijk genoeg zijn als standpunt. Stomme pers. Miljoenen mensen spelen counterstrike of soortgelijken. Per jaar is er een gek of 5 die zijn school aan flarden schiet. miljoenen > < 5. Oh, dat moet een oorzakelijk verband zijn! Wacht eens, als dat het geval is... Miljoenen mensen lezen over geweld in de krant of zien het op het nieuws. Per jaar is er een gek of 5 die zijn school aan flarden schiet. Leve de logica van het zevenste knoopsgat!
De media, die vierde macht, geeft opinies waarvan men acht dat de grootste gemene deler van de bevolking er achter staat. In dit geval: ouden van dagen en/of die 2 miljoen Belgen die nog nooit op het internet geweest zijn. Wat een afzetmarkt! Die mensen kan je nog alles opspelden. De rest van de markt is voor hen te heterogeen om op te richten, dus die moeten maar beter weten...
'Ze moesten al die zotten opsluiten'. Wat moeten al die mensen met een psychisch probleem, de 99,9 procent die niks misdoen, wel denken? Ik las zelfs dat zulke mensen procentueel minder neiging hebben tot misdaad dan 'gewone' mensen. Ha!
Rant, rant,... Over dat laatste, lees de manga Say Hello To Black Jack (in't Nederlands!) en voel uw vooroordelen vervagen, ook die waarvan je dacht dat je ze niet had.
woensdag 11 maart 2009
de schuchtere schutter
Laat ik eens actueel zijn. In Stuttgart (ook in Alabama, trouwens) zijn er ongeveer 10 mensen doodgeschoten. De motieven zijn nog niet duidelijk. Moet dat dan? Die kerel was duidelijk kwaad, had waarschijnlijk een voor hem afdoende reden en wist aan wapens te geraken (van zijn ouders, blijkt).
Wie zal de schuldige zijn? De maatschappij, zoals zo vaak. 'De maatschappij heeft geen grip meer op de jeugd, geeft slechte voorbeelden (games!films!), ouders hebben geen tijd meer,...' Maar wie zijn die vingerwijzers ook altijd? De beste stuurlui, nog steeds aan wal. Mensen die vergeten dat ze zelf deel zijn van die rotte maatschappij, waarin elk zijn ongezouten mening mag spuien en daar geen verantwoording voor hoeft te geven. Ze komen dan nog aan bod in alle mogelijke media, die getrainde aasgieren. 'We moeten het wel brengen of anders heeft de andere de primeur. Ons marktaandeel zou dalen.' Oh, dus consequente berichtgeving moet plaatsmaken voor de demagogie van de 'markt'.
Zinloos. Zou het kunnen dat die mensen hun hele bestaan net als zinloos zien, en met uitbreiding dat van iedereen? Zoja, dan rechtvaardigt dat niet dat je ieder over de kling mag jagen. Dus, die kerel is fout zolang dat niet gerechtvaardigd wordt. Het overgrote deel zal dit nooit rechtvaardigen, dus voor mij is er (voorlopig) geen probleem.
Pff, zinloze discussie.
Wie zal de schuldige zijn? De maatschappij, zoals zo vaak. 'De maatschappij heeft geen grip meer op de jeugd, geeft slechte voorbeelden (games!films!), ouders hebben geen tijd meer,...' Maar wie zijn die vingerwijzers ook altijd? De beste stuurlui, nog steeds aan wal. Mensen die vergeten dat ze zelf deel zijn van die rotte maatschappij, waarin elk zijn ongezouten mening mag spuien en daar geen verantwoording voor hoeft te geven. Ze komen dan nog aan bod in alle mogelijke media, die getrainde aasgieren. 'We moeten het wel brengen of anders heeft de andere de primeur. Ons marktaandeel zou dalen.' Oh, dus consequente berichtgeving moet plaatsmaken voor de demagogie van de 'markt'.
Zinloos. Zou het kunnen dat die mensen hun hele bestaan net als zinloos zien, en met uitbreiding dat van iedereen? Zoja, dan rechtvaardigt dat niet dat je ieder over de kling mag jagen. Dus, die kerel is fout zolang dat niet gerechtvaardigd wordt. Het overgrote deel zal dit nooit rechtvaardigen, dus voor mij is er (voorlopig) geen probleem.
Pff, zinloze discussie.
vrijdag 27 februari 2009
you're kidding, right?
Humor. Een concept waar ieder zo zijn opvatting over heeft. Eigenlijk zijn er gewoon enkele basisprincipes die altijd werken.
-Ergernissen
De ruwe inhoud. Dram door over een simpele, banale ergernis, liefst een waar je niet meteen bij stilstaat. Type-opmerkingen, gewoontes, verpakkingen, herkenbare situaties, menselijk falen,...
Om af te sluiten:
a) geef er een absurde draai aan, overdrijf
b) vergelijk met iets gelijkaardig in een gans andere situatie ('percies alsof...')
c) shockeer
d) blijf doorlullen tot je aan een nieuwe ergernis uitkomt
-Tempo
Laatst zag ik in Comedy Casino Cup iemand heel zijn act afdrammen als een opstelletje. Fout. Tenzij je het zo bedoelt. Tempowisselingen verscherpen de aandacht van de toeschouwer, omdat verandering nu eenmaal dat effect heeft. Bij een plotse versnelling zullen die met het snelste brein vroeg lachen, daarmee de iets trageren van geest uilokkend om anticiperend te lachen. Ze zullen ze op korte termijn wel snappen, maar willen niet onderdoen voor hun snellere medemens. En als ze het dan toch niet snappen, dan heb je gewonnen. Zo kunnen matig humoristische mensen toch een hoop mensen aan het lachen krijgen.
-De flauwe grap
Die werkt best als dessert bij een andere, meer uitgewerkte grap. Of je kan ze plots volledig los plaatsen en 'hohoo'-lachers de rest laten doen. Mislukt ze, dan mag je ze proberen redden, afhankelijk van waar uw krachtpunten liggen (ben ik onnozel of een shocker). Pro's wenden vaak een flauwe grap aan als themawissel ('speaking of...')
-Mimiek/gesticuleren
Bij het overbrengen van een boodschap is wat je zegt maar voor 30% belangrijk, 70% komt op het conto van uw lijf. Dit wil niet zeggen dat je moet bewegen als een gek om grappig te zijn. Contrasten werken vaak het best. Mensen die met een uitgestreken gezicht complete waanzin verkondigen, bijvoorbeeld (zie: Stephen Colbert!).
-Inleving
Het moeilijkste aspect van humor. Dit komt in grote mate neer op uw vermogen tot aanvoelen van de toehoorder. Hier gaan velen de mist in, vaak hun leven lang. Als je geen benul hebt van wat de ander denkt, dan kan je niet inspelen op diens lachspieren. Dit is bij een één-op-één situatie, of bij meerdere gelijkgestemden. Is de groep heterogeen, dan moet je voor de grootste gemene deler gaan, maar dan in gemiddelde. Wat? Scherpe en platte moppen door elkaar gebruiken, dus.
-Timing
Hangt vast aan inleving. Zonder timing is er geen humor. Verschrikkelijk lastig om onder de knie te krijgen (typ : ga jarenlang op café, maar dan niet steeds hetzelfde). Valt veel over te zeggen, maar ik denk gewoon dat het niet iedereen gegeven is.
-Overdrijven
Gewoon de grenzen van wat algemeen aanvaard/verwacht wordt aftasten en er dan over gaan. Ga je er ver over, dan shockeer je. Let op: er treedt hier gewenning op. Als je veel shockeert, dan zwakt het shock-effect af. Tenzij je steeds erger shockeert, natuurlijk.
-Aanwezig zijn
Jezelf betrekken in de grap, je zwak of gespeeld sterk tonen, relativeren of net een stijfkop zijn. Wat je het best past, maar toon je betrokkenheid. Verlaag je niet tot een 'meningmens' ('Ik heb er gelezen dat...' ''t Is toch wel erg dat...').
Facultatief:
-Verwarring zaaien
'Huh? Is hij nu serieus?' Ruimte laten voor interpretatie, dus ('bedoelt hij dat nu zo?')
-Publiek gebruiken
Zoek iemand uit die duidelijk niet kan volgen en laat hem/haar zweten
-Geen steek houden
Een zeer moeilijke vorm van humor. Vergt volharding in de onzin, want glijdt anders af in los gezever.
-Specialiseren
Houdt u aan bijvoorbeeld: gedichtjes, geluidjes, typetjes, attributen,... Soms combineerbaar.
-Brand stichten
Niets trekt beter de aandacht dan een plots opflakkerend vuur.
Dit voorgaande is mijn persoonlijke opvatting van humor en kan dus dik mis zijn. Maar kom, heel veel van wat grappig is, vindt hier zijn grond in.
Volgende week: macramé voor beginners.
-Ergernissen
De ruwe inhoud. Dram door over een simpele, banale ergernis, liefst een waar je niet meteen bij stilstaat. Type-opmerkingen, gewoontes, verpakkingen, herkenbare situaties, menselijk falen,...
Om af te sluiten:
a) geef er een absurde draai aan, overdrijf
b) vergelijk met iets gelijkaardig in een gans andere situatie ('percies alsof...')
c) shockeer
d) blijf doorlullen tot je aan een nieuwe ergernis uitkomt
-Tempo
Laatst zag ik in Comedy Casino Cup iemand heel zijn act afdrammen als een opstelletje. Fout. Tenzij je het zo bedoelt. Tempowisselingen verscherpen de aandacht van de toeschouwer, omdat verandering nu eenmaal dat effect heeft. Bij een plotse versnelling zullen die met het snelste brein vroeg lachen, daarmee de iets trageren van geest uilokkend om anticiperend te lachen. Ze zullen ze op korte termijn wel snappen, maar willen niet onderdoen voor hun snellere medemens. En als ze het dan toch niet snappen, dan heb je gewonnen. Zo kunnen matig humoristische mensen toch een hoop mensen aan het lachen krijgen.
-De flauwe grap
Die werkt best als dessert bij een andere, meer uitgewerkte grap. Of je kan ze plots volledig los plaatsen en 'hohoo'-lachers de rest laten doen. Mislukt ze, dan mag je ze proberen redden, afhankelijk van waar uw krachtpunten liggen (ben ik onnozel of een shocker). Pro's wenden vaak een flauwe grap aan als themawissel ('speaking of...')
-Mimiek/gesticuleren
Bij het overbrengen van een boodschap is wat je zegt maar voor 30% belangrijk, 70% komt op het conto van uw lijf. Dit wil niet zeggen dat je moet bewegen als een gek om grappig te zijn. Contrasten werken vaak het best. Mensen die met een uitgestreken gezicht complete waanzin verkondigen, bijvoorbeeld (zie: Stephen Colbert!).
-Inleving
Het moeilijkste aspect van humor. Dit komt in grote mate neer op uw vermogen tot aanvoelen van de toehoorder. Hier gaan velen de mist in, vaak hun leven lang. Als je geen benul hebt van wat de ander denkt, dan kan je niet inspelen op diens lachspieren. Dit is bij een één-op-één situatie, of bij meerdere gelijkgestemden. Is de groep heterogeen, dan moet je voor de grootste gemene deler gaan, maar dan in gemiddelde. Wat? Scherpe en platte moppen door elkaar gebruiken, dus.
-Timing
Hangt vast aan inleving. Zonder timing is er geen humor. Verschrikkelijk lastig om onder de knie te krijgen (typ : ga jarenlang op café, maar dan niet steeds hetzelfde). Valt veel over te zeggen, maar ik denk gewoon dat het niet iedereen gegeven is.
-Overdrijven
Gewoon de grenzen van wat algemeen aanvaard/verwacht wordt aftasten en er dan over gaan. Ga je er ver over, dan shockeer je. Let op: er treedt hier gewenning op. Als je veel shockeert, dan zwakt het shock-effect af. Tenzij je steeds erger shockeert, natuurlijk.
-Aanwezig zijn
Jezelf betrekken in de grap, je zwak of gespeeld sterk tonen, relativeren of net een stijfkop zijn. Wat je het best past, maar toon je betrokkenheid. Verlaag je niet tot een 'meningmens' ('Ik heb er gelezen dat...' ''t Is toch wel erg dat...').
Facultatief:
-Verwarring zaaien
'Huh? Is hij nu serieus?' Ruimte laten voor interpretatie, dus ('bedoelt hij dat nu zo?')
-Publiek gebruiken
Zoek iemand uit die duidelijk niet kan volgen en laat hem/haar zweten
-Geen steek houden
Een zeer moeilijke vorm van humor. Vergt volharding in de onzin, want glijdt anders af in los gezever.
-Specialiseren
Houdt u aan bijvoorbeeld: gedichtjes, geluidjes, typetjes, attributen,... Soms combineerbaar.
-Brand stichten
Niets trekt beter de aandacht dan een plots opflakkerend vuur.
Dit voorgaande is mijn persoonlijke opvatting van humor en kan dus dik mis zijn. Maar kom, heel veel van wat grappig is, vindt hier zijn grond in.
Volgende week: macramé voor beginners.
dinsdag 17 februari 2009
omfloersend
Maslow. Iemand? Als ik het me goed herinner had die kerel een piramide uitgedacht die de menselijke basisbehoeften in orde van belangrijkheid schikt. Bovenaan staat zelfontwikkeling. Dat ding dat na eten, onderdak, menselijk contact en stabiliteit komt (ruwe gok, ik blijf even uit wikipedia). Het menselijk probleem bestaat er uit dat, om aan de toplaag iets te doen, men aan de andere lagen moet prutsen. De ene verbouwt al iets liever/sneller dan de andere. Omfloerst genoeg? Nul zelfontwikkeling op werk, zeer veel stabiliteit. Er valt niet veel te ontwikkelen in deze situatie zonder zwaar aan de stabiliteit te rammelen.
Nog te omfloerst, in feite. Feit is: ik ben het hier meer dan beu, ondanks woelige economische tijden en een deftig loon. En mijn kramikel diploma.
Ha, zonet kreeg ik telefoon. Ik had me mistypt in een betrekkelijk simpel ding. 'Om daar mee op te passen'. Ok, maar het raakt mijn kouwe kleren niet. Mijn werk nu bestaat uit witteboordsbandwerk, waarbij het belangrijkste is dat ik me niet mistyp. Dan heb ik soms even niets om handen, wordt mij ook niets gevraagd, tot iemand belt om te zeggen dat ik me vergist heb. Vervolgens terug uren radiostilte.
Beestig!
Nog te omfloerst, in feite. Feit is: ik ben het hier meer dan beu, ondanks woelige economische tijden en een deftig loon. En mijn kramikel diploma.
Ha, zonet kreeg ik telefoon. Ik had me mistypt in een betrekkelijk simpel ding. 'Om daar mee op te passen'. Ok, maar het raakt mijn kouwe kleren niet. Mijn werk nu bestaat uit witteboordsbandwerk, waarbij het belangrijkste is dat ik me niet mistyp. Dan heb ik soms even niets om handen, wordt mij ook niets gevraagd, tot iemand belt om te zeggen dat ik me vergist heb. Vervolgens terug uren radiostilte.
Beestig!
dinsdag 10 februari 2009
*uche*
Stof. En rust. Ok, ik moet nog een paar dozen uitladn, maar het leeuwedeel zit op zijn plaats. Nu nog de lastige details afwerken: een rustplaats vindenen voor de 'documentatie', dat eufemisme voor brol. Pff...
maandag 9 februari 2009
executive privileges
Niet te geloven. Mijn nieuwe bureau is monsterlijk groot. Er kan makkelijk 2 man in, en een shitload aan kasten. Ik heb zelfs uitzicht op de vijver, een hele vooruitgang van: een gevel.
De verhuis is nog volop aan de gang. Hier steekt een pak bijeen...
A zo'n pak. De hele dag zitten dozen vullen...
De verhuis is nog volop aan de gang. Hier steekt een pak bijeen...
A zo'n pak. De hele dag zitten dozen vullen...
dinsdag 3 februari 2009
Die audit, die (cfr. Sideshow Bob)
En maar vragen stellen. 'Hoe komt dat jullie die verzekeringen vooraf betalen?'. Euh, omdat achteraf betalen nogal moeilijk te rijmen valt met het begrip 'verzekering'?
Dit weekend was eigenlijk weer bevreemdend. In die zin dat het achteraf gezien redelijk klassiek verlopen is. Het vrijdagse Mutske betekende alweer het einde van de avond, vooral door de uitloper van een griepje. Zaterdag mij riant overslapen voor de kapper. Ook niet in enig winkel geraakt. Samen met Jean lukraak de kantine opgekuist: 7 à 8 vuilzakken vol en there's plenty more where that came from. Algauw algauw achter multi's gereden (Puma's). Ze zitten aardig, geen blaren, wel 2 keer ongelofelijk uitgegleden, maar dat was met elke schoen gebeurd. Tenzij bij een met hete zolen die het veld instant ontdooien bij elke stap en wiens toppen bij aanraking van een pappig bovenlaagje automatisch langer worden. Maar die hebt ge niet voor 60 euro.
Bon, na één helft zat het alweer op (of af?) voor mij. Zucht... Alsdan : Trappistenavond @ kantine. Mij toch wel kranig gehouden na een Westvleteren 8, een Rochefort 6 en nog iets (cijfer).
Niet gegeten (enkel wat frieten van Jean gepikt). Vervolgens: Voetbal @ Eldo met de Mati. Zegt mij vaag nog iets... Amper iets gedronken, wel slecht gedarts.
White Shot Nite @ Bloem, ook met Mati. Euh... gelukkig heb ik tal van cola's genomen, evenals liters 'pas', of ik had de 12 uur weer niet gehaald. Toch sloop er af en toe een pintje en een blue thrill tussen. Een 5-tal uur daarna, na een korte, hevige flugelkanonnade naar huis geraakt ('Droes al toe om 5u! De pussies!').
Zondag: recup! En niks van vast voedsel binnengekregen. Mijn nichtje merkte op dat mijn elleboog blauw zag (restanten blue Curacao...). En hop, maandag en dus werk lag te lonken!
Dat was het weekend. Geen clue. Geen katten op koorden, apen uit mouwen. Geen katharsismoment. En neen, ook geen aha-erlebnissen. Ca va, dus.
Dit weekend was eigenlijk weer bevreemdend. In die zin dat het achteraf gezien redelijk klassiek verlopen is. Het vrijdagse Mutske betekende alweer het einde van de avond, vooral door de uitloper van een griepje. Zaterdag mij riant overslapen voor de kapper. Ook niet in enig winkel geraakt. Samen met Jean lukraak de kantine opgekuist: 7 à 8 vuilzakken vol en there's plenty more where that came from. Algauw algauw achter multi's gereden (Puma's). Ze zitten aardig, geen blaren, wel 2 keer ongelofelijk uitgegleden, maar dat was met elke schoen gebeurd. Tenzij bij een met hete zolen die het veld instant ontdooien bij elke stap en wiens toppen bij aanraking van een pappig bovenlaagje automatisch langer worden. Maar die hebt ge niet voor 60 euro.
Bon, na één helft zat het alweer op (of af?) voor mij. Zucht... Alsdan : Trappistenavond @ kantine. Mij toch wel kranig gehouden na een Westvleteren 8, een Rochefort 6 en nog iets (cijfer).
Niet gegeten (enkel wat frieten van Jean gepikt). Vervolgens: Voetbal @ Eldo met de Mati. Zegt mij vaag nog iets... Amper iets gedronken, wel slecht gedarts.
White Shot Nite @ Bloem, ook met Mati. Euh... gelukkig heb ik tal van cola's genomen, evenals liters 'pas', of ik had de 12 uur weer niet gehaald. Toch sloop er af en toe een pintje en een blue thrill tussen. Een 5-tal uur daarna, na een korte, hevige flugelkanonnade naar huis geraakt ('Droes al toe om 5u! De pussies!').
Zondag: recup! En niks van vast voedsel binnengekregen. Mijn nichtje merkte op dat mijn elleboog blauw zag (restanten blue Curacao...). En hop, maandag en dus werk lag te lonken!
Dat was het weekend. Geen clue. Geen katten op koorden, apen uit mouwen. Geen katharsismoment. En neen, ook geen aha-erlebnissen. Ca va, dus.
donderdag 29 januari 2009
slaap
Ik heb twaalf uur aan een stuk gemaft tussen 8 en 8. Als een dooie steen. Mijn gezondheidstoestand is zodoende geëvolueerd van zeer belabberd naar quasi kiplekker. Ik heb dan ook mijn auto terug. Tiptop in orde en reeds gedoopt met een verse duivestront. De factuur volgt...
maandag 5 januari 2009
o tempora, o mores
Ik ben het nieuwe jaar knallend van start gegaan. In die mate dat de hele rechtervleugel van mijn wagen ervan weet. Het hoe en waarom laat ik even in het midden. Feit is dat ik mijn dertiende maand en de helft van mijn eerste mag ophoesten voor mijn zoveelste pret. Aldus ben ik een heel weekend thuis gebleven. (het hele eerste seizoen van Battlestar Galactica gezien. Best goed, zeker mevrouw Cylon.)
Allez, ik ga een zware belofte doen: ik drink een tijdje niks meer, met als eerste doel: 31 januari. Klinkt op zich niet zo moeilijk, maar mijnheer en mevrouw pint (en hun vele kinderen en kleinkinderen, kennisen allerhande) zijn aanwezig op zowat elke gelegenheid. Voetbal? Afzakken! Vrijdag, werk uit? Afzakken! Familie op bezoek? Flesje kraken!
Urgh... De kwis nu zaterdag voorspelt normaal een bataljon pinten.
Bon, ik laat weten hoe ver ik geraak.
Allez, ik ga een zware belofte doen: ik drink een tijdje niks meer, met als eerste doel: 31 januari. Klinkt op zich niet zo moeilijk, maar mijnheer en mevrouw pint (en hun vele kinderen en kleinkinderen, kennisen allerhande) zijn aanwezig op zowat elke gelegenheid. Voetbal? Afzakken! Vrijdag, werk uit? Afzakken! Familie op bezoek? Flesje kraken!
Urgh... De kwis nu zaterdag voorspelt normaal een bataljon pinten.
Bon, ik laat weten hoe ver ik geraak.
Abonneren op:
Posts (Atom)
