Ik heb me net een paar nieuwe CD's laten aanmeten. De eerste 2 zitten alvast strak genoeg. Tijd om er een woordje over te spreken. De eerste schijf was voor naar het werk, de tweede voor de bevrijdende tocht naar huis.
Datarock - Datarock Datarock
Ik vertrok redelijk onverschillig richting werk, maar toch dat tikkeltje nerveus omdat ik ocharme tien minuten te laat was. Die nervositeit werd snel ingewisseld voor vervreemding. Datarock, een Noors bandje stak in. 'Wat is dit?', hijs ik me de A-12 op. Het lijkt wel even het begin van iets van de Silversun Pickups te zijn. Het evolueert naar een 'No Cars Go'-achtig tekstje. Fijn zo, wat nu? Een belachelijk simpel synth-ritme krijgt steun van een sappige baslijn en funky drums. De tekst is alweer schitterend dwaas. Zeker het slot in achteruit is belachelijk catchy. Nee, dit kan zo niet verder. Of... 'Computer Camp Love' heeft met voorsprong de sulligste tekst van het nog jonge millennium. Welkom, grijns op mijn gezicht. Het snoepje is amper weggesmolten en daar komt de singel ('Fa-fa-fa')aan. Die lieve, goede Singel. Alweer een zeer funky bas-, drum- en gitaarsoep, zo catchy als een flosh op het molentje voor pakweg Lange Peter. Een rechttoe rechtaan nummer, denk je, tot er een geniaal geplaatst Tiroler-brugje tussen sluipt. Welkom, lach op mijn gezicht. De plaat kabbelt verder terwijl ik me in Wilrijk langs 8 verkeerslichten werk. 'Princess' (you have the ass of a prince, you have the prince of an ass) heeft iets Das Pop-stomerig, ca va dus. 'Sex me up' (and I'll sex you down...) en 'Nightflight to Uranus' (ugh, de titels...) wegen iets te licht. Wat jammer nu ik eindelijk terug kon doorrijden. 'Maybelline' is gelukkig terug speciaal, iets tussen triphop en funk, met onheilspellende gefluister (Maybe she's not worth it). 'Laurie', lofzang voor zangeres Laurie Anderson, is een fijne uitboller. Ken het mens wel niet... De echt goeie jus is nu wel uit het album. Ook de afsluiter is wel ok, maar zal bij volgende luisterbeurten onherroepelijk sneuvelen. Maar ik neem het ze niet kwalijk. Zelden ben ik zo goedgemutst op het werk beland. En voor wie nog denkt dat Scandinaafjes vast zitten in óf esoterisch Ijslands gezwets,´óf deathrockende trollen : think again. Think Datarock.
The Whip - X Marks Destination
Terugrijdende stak ik nog een portie jong geweld in mijn sleuf. The Whip is een groepje Mancunians die nog maar 2 jaar bezig zijn. Het eerste nummer 'Trash' lijkt een beetje last te hebben van het beginnerschap. Ik vond het nogal generisch vuilnis à la Body Rockers' 'I like the way you move'. Enkele keren voelde ik al de drang om verder te zappen. Naar 'Frustration', waaruit duidelijk zou blijken dat ze al van Joy Division gehoord hebben (en zeker van het nummer 'Atmosphere'). Als Cure-fan kan zo'n poging wel eens appreciëren, maar kom: volgende. 'Fire' lijkt ook iets te doorsnee te starten, maar de aloude truuk van de vele registers wordt met verve toegepast. Lijkt wat op 'Fast Track' van 'Superdiscount'. 'Save my soul' is ook net dat tikkeltje te braaf om echt door te vlammen. Een Tom Vek-vette bas samen met een Postal Service-tekstje, zeg maar. Ik zie geen flikken, en toch hoor ik 'Sirens'. Gelukkig dat ik er zelf om kan lachen. Zalige, melige pop-synth nummer met de New Waverige hoge synthjes op de achtergrond 'The only truth I know is in the palm of your hands'. Voor de tweede keer vandaag overvalt mij een 'Wat is dit?'. Net nu ik weer stilsta aan de lichten in Wilrijk, komt een kanonbal van electro uit mijn speakertjes gevlamd. 'Divebomb' komt per Stuca geworpen en lijkt wel 'Crispy Bacon' van Laurent Garnier en 'Back to Nature' van Fad Gadget door elkaar. Amehoela. Amper bekomen, krijg ik nog eens 'Blackout' (lijkt wat op LCD Soundsystem naar het einde) in mijn tronie gespiest. Sowieso steeds coole synth-geluiden, laat dat geweten zijn. 'Muzzle #1' is meer radioproof materiaal, maar verzuipt voor mij dan weer in de normaliteit. De twee afsluiters zijn gelukkig weer top in de lekker-naïeve-synth categorie, met een voorkeur voor 'Sister Siam' met diens LCD-trekjes.
Fijn om te beginnen, me dunkt. Morgen rijg ik Foals met 'Antidotes' en MGMT met 'Oracular Spectacular' aan mijn verwijs-degen. Nog een geluk dat er gewerkt moet worden.
dinsdag 22 april 2008
woensdag 9 april 2008
aargh
Eh, manne, in 2 splitsen zie ik nog zitten, maar in 4 zal niet gaan.
Ik doe nu boekhouding op 2 diensten tegelijk. Komt daar nog eens lekker bij een opdracht om een 300tal kutfacturen te kutkopiëren. En wandelt er natuurlijk om de 5 tellen iemand binnen met een vraag (of gewoon nog meer werk).
Ik stop ermee voor vandaag. Iedereen is trouwens als door...
Ik doe nu boekhouding op 2 diensten tegelijk. Komt daar nog eens lekker bij een opdracht om een 300tal kutfacturen te kutkopiëren. En wandelt er natuurlijk om de 5 tellen iemand binnen met een vraag (of gewoon nog meer werk).
Ik stop ermee voor vandaag. Iedereen is trouwens als door...
zaterdag 5 april 2008
hahahahhahaar
Karel woelde nogmaals door zijn haar en dacht: 'Toch wel eens tijd dat ik naar de kapper ga.' Niets weerhield zijn denken ervan om omgezet te worden in een doen. Zo nam hij zijn gsm en belde naar kapsalon François.
'Met kapsalon François, goeiemiddag.'
'Goeiemiddag François,' sprak Karel en zijn haren klitten in elkaar van angst, 'mijn haren zijn te lang. Ik neem aan dat u mij kunt helpen om deze situatie te verhelpen.'
'Helpen verhelpen is mijn stiel, meneer,' sprak François integer, 'zeker als daar haar bij te pas komt. Komt u gerust langs om uw probleem uit de doeken te doen.'
'Ik wil niet vrijpostig lijken, maar wat kan het u eigenlijk schelen? Krijgt u niet dagelijks van deze telefoontjes. Het moet zo stilaan uw kouwe kleren niet meer raken, al dat haar. Op dit eigenste moment zou ik in uw plaats mijn tanden stukknarsen voor die zoveelste bellende pummel die zijn haar niet in bedwang kan houden.'
'Welnee, meneer, zulke vragen stemmen niet tot extreme onderlinge wrijving van mijn kiezen. Integendeel, ik zie het als mijn roeping om elke vraag naar haarsteun te beantwoorden. Het zou me zelfs ernstig teleurstellen als u nu door schroom overvallen zou inhaken. Slapeloze nachten, meneer, dat geef ik u op een briefje.'
'Mijn excuses, François, mijn inlevingsvermogen is blijkbaar toch niet wat het geweest is. Ik herinner me nog goed hoe ik me eens inleefde in een tandarts. Dat lukte toen probleemloos. De man in kwestie was zelfs alle gevoel van identiteit kwijt. U weet hoe dat gaat.'
'Om eerlijk te zijn, weet ik dat niet, meneer. Kunt u mij daarover verdere uitleg verschaffen...'
'...terwijl u mijn haarproblemen onder de loep neemt?', onderbrak Karel. 'Ha, ik mag dan wel mijn inlevingsvermogen verloren hebben, iemand de woorden uit de mond nemen kan ik nog steeds als...'
'... de beste?', waagde ook François zijn kans.
'Zo goed nu ook weer niet,' zei Karel,'zeg maar zoals de gemiddelde tandarts.'
'Alle lof dan voor uw inlevingsvermogen, meneer.'
'Ach, het was verre van een gemiddelde tandarts, François. Spaar dus uw lof voor iemand die het wel verdient.' Karel was weer zijn ootmoedige zelf.
'Kunt u mij zo iemand aanraden, meneer?'
'Wat dacht u van uw moeder?', opperde Karel meteen.
'Tot op heden niet veel, nu ik er zo aan denk.' François was duidelijk van zijn melk.
'Dat komt nog wel. Met de jaren.' suste Karel.'Maar ik zou sowieso nooit al mijn lof aan één persoon geven. Er is altijd wel iemand anders die ook wat lof kan gebruiken. Je maakt fouten, François.'
'Verschoning, meneer,' prevelde die, 'ik ben maar een simpele kapper. U moet verstaan dat zulke concepten mijn kappershoofd ver te boven gaan.'
'Is het van die aard dat je nu met pruilende lip terugdenkt aan al die gemiste kansen in het onderwijs, en dat je vervloekt dat je met Nancy en Cindy de danscafé's onveilig maakte in plaats van eens een boek open te slaan zoals het een normaal mens betaamt?'
'Ja, meneer, dat komt aardig dicht in de buurt. Hoe wist u dat van Nancy en...'
'Ha', stiet Karel zelfverzekerd uit terwijl hij inhaakte,'dat lijkt me wel voldoende inleving voor een stiel als de deze.'
Hij nam trots de keukenschaar ter hand en zette het op een knippen. 'Trouwens, zo lang is mijn haar nu ook weer niet', dacht Karel voldaan en hij knipte in zijn oor.
'Met kapsalon François, goeiemiddag.'
'Goeiemiddag François,' sprak Karel en zijn haren klitten in elkaar van angst, 'mijn haren zijn te lang. Ik neem aan dat u mij kunt helpen om deze situatie te verhelpen.'
'Helpen verhelpen is mijn stiel, meneer,' sprak François integer, 'zeker als daar haar bij te pas komt. Komt u gerust langs om uw probleem uit de doeken te doen.'
'Ik wil niet vrijpostig lijken, maar wat kan het u eigenlijk schelen? Krijgt u niet dagelijks van deze telefoontjes. Het moet zo stilaan uw kouwe kleren niet meer raken, al dat haar. Op dit eigenste moment zou ik in uw plaats mijn tanden stukknarsen voor die zoveelste bellende pummel die zijn haar niet in bedwang kan houden.'
'Welnee, meneer, zulke vragen stemmen niet tot extreme onderlinge wrijving van mijn kiezen. Integendeel, ik zie het als mijn roeping om elke vraag naar haarsteun te beantwoorden. Het zou me zelfs ernstig teleurstellen als u nu door schroom overvallen zou inhaken. Slapeloze nachten, meneer, dat geef ik u op een briefje.'
'Mijn excuses, François, mijn inlevingsvermogen is blijkbaar toch niet wat het geweest is. Ik herinner me nog goed hoe ik me eens inleefde in een tandarts. Dat lukte toen probleemloos. De man in kwestie was zelfs alle gevoel van identiteit kwijt. U weet hoe dat gaat.'
'Om eerlijk te zijn, weet ik dat niet, meneer. Kunt u mij daarover verdere uitleg verschaffen...'
'...terwijl u mijn haarproblemen onder de loep neemt?', onderbrak Karel. 'Ha, ik mag dan wel mijn inlevingsvermogen verloren hebben, iemand de woorden uit de mond nemen kan ik nog steeds als...'
'... de beste?', waagde ook François zijn kans.
'Zo goed nu ook weer niet,' zei Karel,'zeg maar zoals de gemiddelde tandarts.'
'Alle lof dan voor uw inlevingsvermogen, meneer.'
'Ach, het was verre van een gemiddelde tandarts, François. Spaar dus uw lof voor iemand die het wel verdient.' Karel was weer zijn ootmoedige zelf.
'Kunt u mij zo iemand aanraden, meneer?'
'Wat dacht u van uw moeder?', opperde Karel meteen.
'Tot op heden niet veel, nu ik er zo aan denk.' François was duidelijk van zijn melk.
'Dat komt nog wel. Met de jaren.' suste Karel.'Maar ik zou sowieso nooit al mijn lof aan één persoon geven. Er is altijd wel iemand anders die ook wat lof kan gebruiken. Je maakt fouten, François.'
'Verschoning, meneer,' prevelde die, 'ik ben maar een simpele kapper. U moet verstaan dat zulke concepten mijn kappershoofd ver te boven gaan.'
'Is het van die aard dat je nu met pruilende lip terugdenkt aan al die gemiste kansen in het onderwijs, en dat je vervloekt dat je met Nancy en Cindy de danscafé's onveilig maakte in plaats van eens een boek open te slaan zoals het een normaal mens betaamt?'
'Ja, meneer, dat komt aardig dicht in de buurt. Hoe wist u dat van Nancy en...'
'Ha', stiet Karel zelfverzekerd uit terwijl hij inhaakte,'dat lijkt me wel voldoende inleving voor een stiel als de deze.'
Hij nam trots de keukenschaar ter hand en zette het op een knippen. 'Trouwens, zo lang is mijn haar nu ook weer niet', dacht Karel voldaan en hij knipte in zijn oor.
Muhuhuhuhuziek
Altijd gevaarlijk om lyrisch te doen over uw favoriete muziek. En toch zal ik mij eraan wagen!
Die branie, die moed! Vooral omdat ik mezelf ervan verdenk een uitstekende muzieksmaak te bezitten. Een zeer gevaarlijk uitgangspunt voor een betoog, maar kom, zolang ik het mezelf wijs kan maken, ben ik tevreden.
Reden voor mijn overmoed is waarschijnlijk omdat ik ervan overtuigd ben dat ik al zo veel meer gehoord heb dan de gemiddelde aardbewandelaar. Dat is, zo merk ik steeds vaker, een pertinent foute gedachte. In zulke gevallen bekruipt mij een stomme reflex. Ik voel mij bestolen en blij tegelijk. Blijdschap om de smaakdeling, misnoegen om het verlies van mijn 'unieke positie'. Nog idioter is de reflex als iemand een zelfde groep goed vindt, maar dan wel al de foute nummers. Dan spookt door mijn hoofd dat ik met die persoon nooit op de zelfde golflengte zal zitten. Alsof ik een soort breinosmose misloop. Ik weet echter niet of die gevoeligheid bij anderen even sterk is. Het valt ook moeilijk af te meten. Als iemand me gemeend zegt dat 'The cure' een bende zeikers zijn, tja, wat valt er dan nog te zeggen? Of 'Arcade Fire' een nest geitenwollensokken. Hohoo, zelfs imaginair doet het mij koken.
Maar bon, er lopen nogal wat ondergestoffeerde mensen rond. Die luitjes die genoegen nemen met wat de pop hen biedt. Ik zou gek worden. Echt, letterlijk gek. Voor mij moet muziek iets levends zijn, iets ongerust. De maker van de muziek moet van die aard zijn, dat hij/zij fysiek ongemak voelt als hij/zij geen muziek kan maken. En dat mag zich vertalen in die muziek. Een 'lust for life', zeg maar, die verder gaat dan 'I love you, don't leave me. ' Of de zogenaamde 'vrouwen met ballen' die een ridicule, bijna macho geldingsdrang hebben (zoals daar zijn: 99% van al wat R&B zingt.) Of mijn vrienden, de emoes, die strak geproducet vals zingen onder een dikke laag kalk en zwartsel. Of de Bob Sinclars van deze wereld; ik drink nog liever een glas versgeperst puberzwerenpus dan naar die eikel zijn nieuwste snertplaat te luisteren. Of het genre 'ik neem een loop van een seventies disco-hitje en herhaal dit tot de muren beginnen te bloeden'. Of Vlaamsche pseudo-rockers die met een flauw doorslagje van (alwéér) Coldplay menig bakvishart doen sneller slaan. Als ze dan nog eens zingen zoals een grieperige eend en de vreemde voornaam 'Ozark' hebben... Of de zoveelste, van de Youtube-gerukte Engelse burgertrut die authentiek over wilt komen door in een lokaal koeterwaals te zingen. Idem voor Belgische dialectrockers. Of de naar bakvis ruikende rockchicks die zo geloofwaardig zijn als een café op Mars. Of de immer herrijzende boys- en girlbands die opgeplamuurd en wel hun verloren jeugd trachten goed te maken. Of de groepjes die menen dat een enkele akoestische gitaar garant staat voor emotie. Of de oude Madonna-taart die met haar sloten poen zich de nieuwste stijl laat aanmeten en vervolgens alle radio's overspoelt. Of de verlepte rockbands van weleer die qua hipheid kunen concurreren met een hakenkruis.
Nee, geef mij maar zotte apen die een instrument vastpakken en erop los proberen.
Conclusie : het is duidelijk gemakkelijker mij te ergeren aan kutmuziek dan uit leggen waarom ik iets goed vind.
Een toemaatje voor de talloze fans: een cool clipje (het enige eigenlijk) van Boards of Canada
Die branie, die moed! Vooral omdat ik mezelf ervan verdenk een uitstekende muzieksmaak te bezitten. Een zeer gevaarlijk uitgangspunt voor een betoog, maar kom, zolang ik het mezelf wijs kan maken, ben ik tevreden.
Reden voor mijn overmoed is waarschijnlijk omdat ik ervan overtuigd ben dat ik al zo veel meer gehoord heb dan de gemiddelde aardbewandelaar. Dat is, zo merk ik steeds vaker, een pertinent foute gedachte. In zulke gevallen bekruipt mij een stomme reflex. Ik voel mij bestolen en blij tegelijk. Blijdschap om de smaakdeling, misnoegen om het verlies van mijn 'unieke positie'. Nog idioter is de reflex als iemand een zelfde groep goed vindt, maar dan wel al de foute nummers. Dan spookt door mijn hoofd dat ik met die persoon nooit op de zelfde golflengte zal zitten. Alsof ik een soort breinosmose misloop. Ik weet echter niet of die gevoeligheid bij anderen even sterk is. Het valt ook moeilijk af te meten. Als iemand me gemeend zegt dat 'The cure' een bende zeikers zijn, tja, wat valt er dan nog te zeggen? Of 'Arcade Fire' een nest geitenwollensokken. Hohoo, zelfs imaginair doet het mij koken.
Maar bon, er lopen nogal wat ondergestoffeerde mensen rond. Die luitjes die genoegen nemen met wat de pop hen biedt. Ik zou gek worden. Echt, letterlijk gek. Voor mij moet muziek iets levends zijn, iets ongerust. De maker van de muziek moet van die aard zijn, dat hij/zij fysiek ongemak voelt als hij/zij geen muziek kan maken. En dat mag zich vertalen in die muziek. Een 'lust for life', zeg maar, die verder gaat dan 'I love you, don't leave me. ' Of de zogenaamde 'vrouwen met ballen' die een ridicule, bijna macho geldingsdrang hebben (zoals daar zijn: 99% van al wat R&B zingt.) Of mijn vrienden, de emoes, die strak geproducet vals zingen onder een dikke laag kalk en zwartsel. Of de Bob Sinclars van deze wereld; ik drink nog liever een glas versgeperst puberzwerenpus dan naar die eikel zijn nieuwste snertplaat te luisteren. Of het genre 'ik neem een loop van een seventies disco-hitje en herhaal dit tot de muren beginnen te bloeden'. Of Vlaamsche pseudo-rockers die met een flauw doorslagje van (alwéér) Coldplay menig bakvishart doen sneller slaan. Als ze dan nog eens zingen zoals een grieperige eend en de vreemde voornaam 'Ozark' hebben... Of de zoveelste, van de Youtube-gerukte Engelse burgertrut die authentiek over wilt komen door in een lokaal koeterwaals te zingen. Idem voor Belgische dialectrockers. Of de naar bakvis ruikende rockchicks die zo geloofwaardig zijn als een café op Mars. Of de immer herrijzende boys- en girlbands die opgeplamuurd en wel hun verloren jeugd trachten goed te maken. Of de groepjes die menen dat een enkele akoestische gitaar garant staat voor emotie. Of de oude Madonna-taart die met haar sloten poen zich de nieuwste stijl laat aanmeten en vervolgens alle radio's overspoelt. Of de verlepte rockbands van weleer die qua hipheid kunen concurreren met een hakenkruis.
Nee, geef mij maar zotte apen die een instrument vastpakken en erop los proberen.
Conclusie : het is duidelijk gemakkelijker mij te ergeren aan kutmuziek dan uit leggen waarom ik iets goed vind.
Een toemaatje voor de talloze fans: een cool clipje (het enige eigenlijk) van Boards of Canada
Abonneren op:
Posts (Atom)
