zondedag

Ik ben kapot. Amper uitgeziekt en amper uitgeslapen (een hele ochtend een complete bucht-luster omhoog zitten hangen), trok ik naar het verre Hasselt naar Sinner's Day.
Het leek een bijeenkomst van mensen geboren tussen '65 en '75. Kalend, uitzakkend, vaak doorleefd, kwamen ze hun jeugd nog eens herbeleven. Voor velen zal het eerder uit nostalgie geweest zijn, dan dat ze echt fan waren van een van de groepen.

Hoedanook, als jonge snaak heb ik me er toch goed geamuseerd. De Belgische oer-new wavers van The Neon Judgement kregen een schamel half uurtje om het publiek op te warmen. Zoals het New Wavers betaamt werd er amper bewogen, maar toch met veel appreciatie geluisterd. En dikke hits zoals The Fashion Party en TV Treated laten natuurlijk niemand onbetuigd. Koele kikkers, die gasten.

Vervolgens bewogen we ons richting drankbonnetjes. Een saaie trip van 45 minuten die gelijke tred hield met het middelmatige optreden van een zekere Lydia Lunch. Ja, verder niks over te zeggen.

Terwijl de eerste broodnodige pintjes onze kelen binnenklutsten, was het de beurt aan de Bollock Brothers. Hun zanger was gekleed in wat leek op een kingsize ruitjes-pijama en zijn tranerige oogjes onthulden dat hij ook al een pintje op had. Niet dat het er toe deed. Ze brachten een soort punk met de nodige zelfspot. Ze kregen dan ook vlot de zaal mee met hun Harley David, Son of a Bitch en de cover van Beats of Love. Er ontstond wat ambiance, zowaar.

De volgende oude gloriën, Gang of Four, vond ik nogal schreeuwerig. Pas op het einde had ik door waarvan ik ze moest kennen: I love a man in a uniform, een nummer dat naar eigen zeggen ooit geband was in de UK. Mwa, het is gewoon een goed hitje van een anders middelmatige groep.

Een snert-DJ later was het de beurt aan Anne Clarke. Zoals verwacht probeerde ze eerst haar onbekende werk te slijten (walls of sound met haar typische scansie). Afsluiten deed ze gelukkig met de klassiekers Sleeper in Metropolis en een knallend Our Darkness. Waarvoor dank.


Het hardst heb ik gelachen met Gary Numan. Deze eighties-veteraan had zich blijkbaar een nieuwe stijl aangemeten en wou hiermee uitpakken. Op zich was zijn NIN-achtige muziek zeker niet slecht (veel luider werd het die avond niet), maar origineel kon je het niet noemen. Tot slot had hij gelukkig een toemaatje voor de veteranen in de zaal met een goeie harde versie van Are Friends Electric. Zoals Luc Janssen zei: 'zijn muziek is bestand tegen de tijd, zijn mascara echter niet'. (of iets dergelijks)

Nog een insignificante DJ later betrad The Human League het podium. Als bezitter van een Best Of van de man en vrouwen, dacht ik er wat van te kennen. En of! Van de hele set kende ik als zesentwintigjarig broekventje op één na alle nummers. Hun enthousiasme leek niet aangetast door de jaren, integendeel. En krakers zoals The Lebanon, Being Boiled en The Sound of the Crowd werken sowieso.

Ik werd zo stilaan moe en hees (naweeën van een griep), en toch moest en zou ik Front 242 zien. Pronkend met mijn T-shirt (een kleinood dat zo'n honderd andere mensen aanhadden) aanzag ik hen voor de tweede keer dit jaar. Ik wijt het aan de vermoeidheid, maar ik vond hen minder overtuigend als op Bruksellive. Er is natuurlijk geen shock-effect op zo'n oude rakkers-event. Hun aflsuiter, Headhunter, blijft gewoon een knoert van een hit.

Moe, voldaan, en schijnbaar een pak jonger droop ik hoestend af naar het verre Meise.
Wie gaan ze volgend jaar boeken? New Order? DAF? Liaisons Dangereuses? Bauhaus? The Cure?? We zullen zien.