Muhuhuhuhuziek

Altijd gevaarlijk om lyrisch te doen over uw favoriete muziek. En toch zal ik mij eraan wagen!

Die branie, die moed! Vooral omdat ik mezelf ervan verdenk een uitstekende muzieksmaak te bezitten. Een zeer gevaarlijk uitgangspunt voor een betoog, maar kom, zolang ik het mezelf wijs kan maken, ben ik tevreden.

Reden voor mijn overmoed is waarschijnlijk omdat ik ervan overtuigd ben dat ik al zo veel meer gehoord heb dan de gemiddelde aardbewandelaar. Dat is, zo merk ik steeds vaker, een pertinent foute gedachte. In zulke gevallen bekruipt mij een stomme reflex. Ik voel mij bestolen en blij tegelijk. Blijdschap om de smaakdeling, misnoegen om het verlies van mijn 'unieke positie'. Nog idioter is de reflex als iemand een zelfde groep goed vindt, maar dan wel al de foute nummers. Dan spookt door mijn hoofd dat ik met die persoon nooit op de zelfde golflengte zal zitten. Alsof ik een soort breinosmose misloop. Ik weet echter niet of die gevoeligheid bij anderen even sterk is. Het valt ook moeilijk af te meten. Als iemand me gemeend zegt dat 'The cure' een bende zeikers zijn, tja, wat valt er dan nog te zeggen? Of 'Arcade Fire' een nest geitenwollensokken. Hohoo, zelfs imaginair doet het mij koken.



Maar bon, er lopen nogal wat ondergestoffeerde mensen rond. Die luitjes die genoegen nemen met wat de pop hen biedt. Ik zou gek worden. Echt, letterlijk gek. Voor mij moet muziek iets levends zijn, iets ongerust. De maker van de muziek moet van die aard zijn, dat hij/zij fysiek ongemak voelt als hij/zij geen muziek kan maken. En dat mag zich vertalen in die muziek. Een 'lust for life', zeg maar, die verder gaat dan 'I love you, don't leave me. ' Of de zogenaamde 'vrouwen met ballen' die een ridicule, bijna macho geldingsdrang hebben (zoals daar zijn: 99% van al wat R&B zingt.) Of mijn vrienden, de emoes, die strak geproducet vals zingen onder een dikke laag kalk en zwartsel. Of de Bob Sinclars van deze wereld; ik drink nog liever een glas versgeperst puberzwerenpus dan naar die eikel zijn nieuwste snertplaat te luisteren. Of het genre 'ik neem een loop van een seventies disco-hitje en herhaal dit tot de muren beginnen te bloeden'. Of Vlaamsche pseudo-rockers die met een flauw doorslagje van (alwéér) Coldplay menig bakvishart doen sneller slaan. Als ze dan nog eens zingen zoals een grieperige eend en de vreemde voornaam 'Ozark' hebben... Of de zoveelste, van de Youtube-gerukte Engelse burgertrut die authentiek over wilt komen door in een lokaal koeterwaals te zingen. Idem voor Belgische dialectrockers. Of de naar bakvis ruikende rockchicks die zo geloofwaardig zijn als een café op Mars. Of de immer herrijzende boys- en girlbands die opgeplamuurd en wel hun verloren jeugd trachten goed te maken. Of de groepjes die menen dat een enkele akoestische gitaar garant staat voor emotie. Of de oude Madonna-taart die met haar sloten poen zich de nieuwste stijl laat aanmeten en vervolgens alle radio's overspoelt. Of de verlepte rockbands van weleer die qua hipheid kunen concurreren met een hakenkruis.

Nee, geef mij maar zotte apen die een instrument vastpakken en erop los proberen.

Conclusie : het is duidelijk gemakkelijker mij te ergeren aan kutmuziek dan uit leggen waarom ik iets goed vind.

Een toemaatje voor de talloze fans: een cool clipje (het enige eigenlijk) van Boards of Canada