'Wat ik nu ga vertellen, zal u verbazen.'
De ziener liet een pauze vallen om wat extra gewicht te geven aan zijn woorden. Hij zat al jaren in het vak en wist als geen ander hoe hij iets waarachtig kon doen klinken. Je kon zelfs zeggen dat hij 'pauzes laten vallen' tot een kunst had verheven. Hij keek in stilte zijn aanhoorders aan en monsterde hun gezichten. Het stamhoofd was duidelijk van het ongeduldige type, en toen zijn ogen die van de ziener kruisten, kon hij niet langer zwijgen.
'Ja, ziener, wat staat ons nu te wachten? Vertel op, in plaats van de show te stelen!'
'Alles op zijn tijd, eerwaarde stamhoofd, de toekomst kent geen spoed', suste de ziener. 'Ik ben immers goed geplaatst om te weten dat we erbij gebaat zijn om ons de komende momenten vooral niet te haasten. De ingewanden waren onverbiddelijk.'
Hij schraapte zijn keel en de omstaanders zetten zich schrap. Een ideaal moment om een pauze te laten vallen. Hij zocht tergend langzaam in zijn tuniek naar iets om het zweet van zijn voorhoofd te deppen. Niet dat hij zodanig transpireerde, het hoorde er gewoon bij.
'De vis was categoriek. Vooral de lever die kwam zo uit het Tekstboek der Haruspices gewandeld. Maar ik dwaal af van de essentie. Het staat vast dat vanaf morgen ...
ah kak... ik zit vast. later meer
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten