Alweer een bijdrage op deze razend actuele blog. Gisteren ben ik naar Anima geweest. De hoofdbrok van de avond was de film Tekkon Kinkreet. Wel, het is alweer zo'n 'gemiste-kans' film geworden. De opbouw zat goed, de animatie was levendig, de personnages grappig,... Het eerste uur van de film was dan ook bijzonder aangenaam om volgen. En dan kwamen we aan het punt waar Japanse animatiefilms vaak last mee hebben: het einde. Dit einde -vraag me niet wanneer het einde precies begon- was ten eerste veel te lang. Mijn toenemende moeheid zal ook wel een rol gespeeld hebben, maar de finale confrontatie -die ook lang duurde- liet veel te lang op zich wachten. Neem daar nog eens bij dat er blijkbaar willens nillens een grote portie spiritualitiet in verwerkt werd. Een kwaaltje waar wel meer anime helaas last van hebben. Genre van: 'Je moet er niet aan uitkunnen, hoor, het gaat ons aller petje toch te boven'. Dit heeft de film extra scheef getrokken, want in het begin was er helemaal geen sprake van een dieperliggende betekenis.
Daarvoor was ik al naar een selectie Belgische kortfilms gaan kijken. Ik had niet zoveel kwaliteit verwacht. 'Le Gardien du Nid' was een algemeen goed kortverhaal (eigenlijk Luxemburgs...). 'Wollen honden' was hilarisch, surrealistisch. Een redelijk herkenbare setting, maar wel een compleet absurd verhaaltje (waarom die Japanse muziek??). De appelsien-en banaanfabriek (naam kwijt...) was dan weer veruit de grappigste. Een simpel thema meesterlijk uitgewerkt met heel onnozele geluid. En tot slot wass er nog een compleet fout filmpje over een soort baby+moederkoek in een bokaal (wordt uiteindelijk door een hond verscheurd en geneukt). Ik denk dat het 6-jarig jongetje op de eerste rij slecht zal geslapen hebben.
Voorts had ik vooral honger. Echt waar. Nu nog eigenlijk. Eigenlijk altijd een beetje. Meestal veel. Soms zelfs vlak na het eten. Zo'n tien minuten na het moment dat je dacht: 'verdomme, nu zit ik écht vol', dan bekruipt u ineens een honger die nog sterker is dan die voorheen. Die is gelukkig van betrekkelijk korte duur, maar als je er toch aan toegeeft, zit je een hele dag met een zware maag.
Waarom sluit ik niet eens normaal af? Is dat te veel gevraagd, misschien? Punctuatie is zeer belangrijk. Maar daar ga ik nu geen punt van maken.
Ai, die was pijnlijk slecht. Zulke opmerkingen moet je eigenlijk sparen voor momenten die reeds zwanger zijn van humor, en dan liefst onbewust. Of indien toch bewust, zeer goed getimed. Woordspelingen zijn een zeer gevaarlijk soort humor. De kans is veel groter dat het infantiel overkomt, dan dat het oprecht gesmaakt wordt. 'Oprecht gesmaakt', zegt u? Ja, weldegelijk, jij fictief in dialoog tredend wezen. Ik hou hier immers doorlachers buiten beschouwing. Dit zijn mensen die in een storm van opeenvolgende grappen en grollen geleidelijk aan met alles beginnen te lachen. Op die momenten delen ze veel eigenschappen met mentaal gehandicapten. Het is helaas net in zo'n stormen dat woorspelingen het best gedijen. Dus om ze op een humorisch verantwoorde manier te gebruiken, moet je ze durven loskoppelen van de grappenbrij. Zo zijn ze fragieler, gewaagder, onverwachter en dus kunnen ze in de juiste context groot succes oogsten.
Bij deze bent u weer een stap verder in het leerproces van de humorologie. Al diegenen die alsnog een woordspeling verwachtten, zijn gebuisd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten