geheel niet

Een geheel. Het is meer dan de som van de delen. Dat is toch logisch? Ik heb al honderden tekstjes geschreven en nog vormen ze geen geheel. Ze geven zelfs blijk van weinig interesse voor het geheel. Ze staan daar maar, los van mekaar. Zei ik honderden? Neem maar tientallen. Zie, zo wordt mijn eigen gedachtengang onderbroken door een nieuwe gedachtengang. Schrijven is best leuk. Het geeft op een redelijk transparante manier vorm aan gedachten. Zelfs de kleinste tekstjes hebben een kern van zingeving in zich. Zoals: 'Ik ben al achter brood gegaan.' In zes woordjes weet je dat er iemand zo vriendelijk geweest is om aan uw toekomstige broodbehoefte te voldoen, en op die manier u de moeite uitgespaard heeft van zelf te moeten gaan. Het is ook een duidelijke blijk van vriendschap, of zeg maar liefde. Moederlijke geruststellendheid zelfs. De wereld lijkt een pak logischer na het lezen van zulk een warme boodschap. Het houdt dan ook geen enkele voorwaarde in, geen dwingende verwachting van een wederdienst. Eerder zie ik een spontane welwillendheid van het broodhalend subject. Uiteraard kan het ook zijn dat die persoon toevallig in de buurt was van de bakker, of tijd te veel had, of eigenlijk zélf achter brood moest gaan. Die opties laat ik hier voorlopig onbelicht. Ik ga in dit geval uit van het proactief gaan halen van een brood ondanks de eigen beslommeringen. De onbaatzuchtige daad die qua belangrijkheid ogenschijnlijk futiel is, maar op lange termijn zo levensvervullend kan zij.

Hoedanook, een mooi omlijnd geheel is er niet. Gelukkig maar.