Mijn koninkrijk voor een vlag (die deze lading crap dekken kan)

Zijn er evenementen waar ik mijn ongezouten mening over kwijt wil... Kenya? Die dwaze Kees die denkt dat hij Sherlock is? De inzendingen voor Eurosong? De maagklachten van Wesley Sonck? Kerviél? Ha, die kerel zijn foto is schitterend. Kunnen ze iemand er nog misdadiger uit laten zien? Die rakker heeft dat natuurlijk niet zelf gedaan. Hij is er immers zelf geen Euro rijker van geworden, het grote verschil met die Engelsman van enkele jaren terug. Op zo'n momenten is het hypocrisie troef. 'Wij wisten van niks, 't was een eenmansactie'. Natuurlijk, brave directeurs. Jullie zitten hele dagen professioneel cognac te drinken in de fauteuil der onwetendheid. Tot jullie, als bij toverslag, de dag voor het schandaal uitkomt al jullie eigen aandelen verkopen. Puur toeval, natuurlijk, dat zal ook het Franse gerecht uiteindelijk concluderen. Want nog veel belangrijker dan het bekomen van de waarheid, is het vermijden van gezichtsverlies. On doit protéger la France, quoi. On se fiche des règles européennes. Wat moet een jong, ambitieus bankdirecteurtje daar van denken? Al die jaren zuivere, internationale economie gestudeerd, terwijl de top excelleert in het omgekeerde. Enron was zo een mooi staaltje van hoe een beperkte groep aan de top mekaar zo lang kan bepraten dat voor hen een rechthoekige drol op een klomp goud begint te lijken. Er is een mooie naam voor dit fenomeen. Een naam is echter te vaak een eerste vorm van excuus. Geen excuses hier, geef ze 40 jaar dwangarbeid.

Waarom witteboordcriminelen zo bepamperen? Alsof ze voorheen zo belangrijk waren voor de maatschappij. Ze bezitten alleen zoveel achtergrondkennis dat ze wel ergens van dienst kunnen gaan. Genre van 'de grootste oplichters worden de beste belastingscontroleurs'. Ik vind dat er geen sprake mag zijn van gratie. Ze spelen met het geld van de mensen, en bovenal met hun vertrouwen. Hoe kan je immers als grote bank (of staat) burgerlijke gehoorzaamheid verwachten als ge uw mensen langs achter sjarelt? Tja. 't Is zo. Wat gaat ge eraan doen...

Niks, inderdaad. Het grappige aan democratie is dat het u een ongewenst schuldgevoel geeft. Als je in volle vertrouwen op iemand stemt die later in ambt treedt en het volledig verknoeit, dan is het nog eens uw fout ook. 'Jij had maar moeten weten dat...' Schitterend! Vandaar dat ik weigerachtig sta tegenover in de politiek gaan. Je kan nooit voor iedereen goed doen. Je kán dat doen, maar niet iedereen kan of wil dat inzien. Dan blijf ik liever een gefrustreerde idealist dan een door stress aangevreten idealist. Klinkt vreselijk flauw. Kan me geen zak schelen. Waar ik wel op let, is dat ik niet te veel commentaar geef op die door stress aangevreten idealisten.

Nieuwsupdate: honderden slagers te kort. Dit is het meest alarmerende bericht dat ik in maanden gehoord heb. Waar ga ik binnenkort naartoe moeten voor een schoon stukske vlees? Aargh. Ik zie de vrolijke aanwervingscampagnes al voor mij, zo net tussen nieuws en weerbericht. Een knappe vrouw die in een handomdraai een varken uitbeent, onder de noemer 'Belgische slagers blijven verbazen'. Of het zoveelste leuke varkentje in een latex pakje dat smeekt om gestraft te worden door een professional. Nog zoiets. Die varkensvleesreclame is subliem. Alsof die diertjes met een glimlach een cotelette of twee afstaan. Bij deze pleit ik dan ook voor een meer eufemistische naam voor het slagersberoep, zoals 'vleesverstrekker' of 'bambibuddy'. Want dat vlees, dat komt gelukkig uit de lucht vallen of wordt geplukt van de vleesboom die maar al te blij is dat je hem van zijn zware last verlicht.

Eufemismen... Het zijn zweren op de maatschappij. De mooiste is toch 'friendly fire', ofte 'vriendelijk vuur'. Het nogal stom afgeschoten worden door iemand van uw eigen leger. In de brief naar de ouders staat dan een grote, omfloerste 'sorry', en een aanbieding voor psychologische bijstand, een nog overtreffendere trap van 'sorry'. Ze zouden een film moeten maken over 'Casper, The Friendly Fire'. Een lief klein kogeltje dan de hele wereld afreist, in het zog van het Amerikaanse leger, en overal per ongeluk soldaten doodt tot zijn eigen toenemende droefnis. Zijn typische, schattige verzuchting luidt dan 'Ow, shoot!'. Dan sussen de treurige soldaten het arme kogeltje: 'Don't worry, Casper, it's not your fault. It could happen to anyone. Now fuck off!' Gegarandeerd succes.

'There's no time to analyze, to thinks through', zingt Thom Yorke. Hier anders wel. Meer als tijd genoeg. Genoeg. Gnoeïg. 'Dat beest komt me nogal gnoeïg over'. 'The hour of the bewilderbeast' zou die kerel van Badly Drawn Boy zeggen. Niet onterecht. Ik kijk (al?) reikhalzend uit naar mijn broodje. Een procorn martino, dat wordt smullen. Daarna drink ik een slokje, neem een appel mee en sjok opnieuw naar mijn stoel. Het is een zeer bizarre uithoudingsproef aan het worden...

Straks nog een mooie ondersteunende vraag voor mijn thesis ontwerpen. In de trant van 'waarom kunnen Chinezen en Japanners mekaar niet luchten, ondanks het feit dat ze elkaars grootste handelspartner zijn? Het is alsof iemand elke dag naar de vleesverstrekker gaat en zegt: 'wat heb je daar een mooie cotelette liggen, gij stuk vleesverstrekker van mijn voeten. Geef mij er maar voor 500 gram, zielig hoopje mens.' 'Komt voor de bakker, overjaarse stinkzwam, dat is dan 15 Euro, alstublieft, gij achterlijke dweil.' 'Alstublieft, baarsbakkes.'

Het lijkt wel een nationale sport (langs beide kanten) om net dan als de relaties op hun best zijn, af te komen met dwaze negationistische uitspraken (Jp.) of georkestreerde protesten tegen Japanse bedrijven (Chn.). Het mooiste voorbeeld is de bezoeken aan de Yasukuni-schrijn van de Japanse premier. Onder die schrijn liggen duizenden brave soldaatjes begraven, alsook een vijftal zware oorlogsmisdadigers. Dit gebeurt al van in de jaren 60, en pas nu, vanaf de jaren 90, is dat een probleem. Dit is in gang gezet door Deng Xiaoping. Na Tienanmen (89) was er nood aan een nieuw nationaal bewustzijn. De 'glorierijke revolutie' lag al te ver in het geheugen. In de plaats daarvan kwam een nationalistische, vaak ook anti-Japanse gedachte naar boven, die op het slachtoffergevoel inspeelde. Die Japanse bezetting was eigenlijk nog ouder dan de revolutie, maar door de jarenlange vergetelheid en de propaganda in de schoolboeken sloeg het wel aan.

De Japanners zijn van hun kant even tegendraads. Ze slagen er in om in één dag zeer veel goed te maken en vervolgens dubbel en dik te verneuken. 'Sorry voor den oorlog,enzo', dan thuiskomen en in de krant zeggen 'Bwa, wat hebben we eigenlijk misdaan?'. Alsof er op die 1,4 miljard Chinezen geen één is die een mondje Japans kan.

Nu ga ik pas een boude uitspraak doen: qua politiek systeem is er in beide landen geen groot verschil. Als ge ziet, de LDP (Liberaal Democratische Partij) is sinds de machtsoverdracht van Amerika op één jaar na onafgebreoken aan de macht geweest. De CCP (Chinese Communistische Partij) is al even lang aan de macht. Verschil in beleid komt hoofdzakelijk uit beweging binnen die heersende fractie. In beide landen is het een kwestie om het hele bureaucratische apparaat doorlopen te hebben. De verkiezingen in Japan zijn te voorspelbaar om er op te letten. Fukuda is van de meer China-vriendelijke tak van de partij, Hu Jintao is niet per se Japan-vriendelijk, maar is in het algemeen een rationele mens (nen ingenieur van opleiding). Voeg daar nog bij dat in beide landen een veel te omslachtige bureaucratie heerst, politiek en bedrijven een zeer sterke band hebben. De Li Li in de straat mag niet over politiek praten, de Taro Yamamoto in de straat wil niet over politiek praten, want de verkeizingen maken amper iets uit. Wat je natuurlijk wel ziet in Japan, is dat als de LDP onder druk komt te staan, ze hun beleid gaan aanpassen. De CCP kent amper druk.

Maar daar gaat mijn thesis eigenlijk niet over...