Over eten

Mijn maag had sinds de ochtend enkel een glas water hoeven te trotseren. Die ochtend was nu zo'n 9 uur gepasseerd. Amper was ik de oprit opgedraaid of mijn intestinale spier begon te brullen als een bronstige stier. Groot was dan ook mijn ontsteltenis om te zien dat er niks gereed stond. Ok, het was dan ook 4u 's middags, dus op meer dan een verdwaalde wafel had ik niet gehoopt. Dan maar als een razige hond in de koelkast varen, waar mijn gemoed van slag volliep bij het bemerken van een lieflijk doosje spaghetti-saus. Nee, zoiets laat me niet onbetuigd. Ik ben een man van vele oorlogen, maar op zo veel goeds had ik echt niet gerekend. Ik was het delirium nabij toen mij te binnen schoot dat ik eigenlijk zaterdag al spaghetti had gegeten. Het potje saus was dus niet neergedwarreld uit het hemelgespan, maar was een vulgair restant van de klassieke zaterdagse overproductie. Mijn maag bleef in dit sacrale moment zoals vanouds van enige emotie gespeend en gromde onverminderd voort. De ouwe brompot aanzag met lede ogen hoe deze keukenkluns 300 gram spaghetti-pieren partij gaf. Ik kwam als de terechte winnaar uit de bus. Moegevochten en met slappe lenden lieten de pieren zich afgieten. Op de achtergrond klonk het vrolijk knisperende geluid van de hevig bewegende watermoleculen in de saus. Al dit lekkers zou binnen afzienbare tijd ten prooi vallen van mijn meanderende maag. Borden, bestek en consoorten had ik, in mijn poging om gecoördineerd over te komen, reeds lang klaargezet. De slappe pieren trachtten weerstand te bieden door halsstarig aaneen te klitten, maar dit kuddegedrag was machteloos tegen de snelle halen van mijn vork. Ik begraaf de pieren eerbiedvol onder een dikke laag saus. Nu restte mij enkel nog uit de losse pols enkele druppels aan het flesje tabasco te ontfutselen en de kaas equidistant over de plat te verspreiden.Een klein kwartier later. Werkelijk alles is op. Een hevig pulserende maag teistert mijn ribbenkas. Ik heb me weer overeten.