zever en later zever

Vaak genoeg heb ik deze zeverzin getypt. Kan zever überhaupt zin hebben? Ik meen van wel. Zever omvat de essentie van het zijn, althans wat ik acht het zijn te zijn. Mij laat het koud hoeveel en welke interpretaties van zijn er zijn. Enkel mijn zijn telt. Zever, in zijn licht sarcastische, kant-noch-wal-rakende vorm, verzacht de zeden en doet hoop heropleven. Als een baken van licht doorklieft het de duistere hemel, schijnbaar zonder enig doel. Net daarin ligt de essentie van ware zever. Onder een knapperig laagje luchtigheid schuilt een zeer voedzame substantie waarmee u gegarandeerd de dag doorkomt. Of meerdere dagen. Metabolismes neigen te verschillen. Ik, voor één, kan een hele week teren op een enkele portie goedgesmaakte zever. Subtiliteit is hiervoor van kapitaal belang. Geen eenheidskeuken graag, het mag al wat meer exquis zijn. Afwijken van wat ook de norm mag wezen, dat is de norm. Zo zachtjesaan dringt zich de vraag op van wat zever nu precies inhoudt. Al wat tot nu toe gezegd is draagt immers niet bijster bij tot een eenduidige definitie van het woord zever. Men kan zelfs zonder schroom stellen dat al het bovengenoemde tot niets verder strekt dan een amechtige poging om grappig over te komen. Om niet te zeggen dat dit een spijtig excuus van een stuk lamme aars tekst is. De semantiek terzijde gelaten, heeft deze opmerking allicht een grond van waarheid. Immers, voor klare taal komt het in de verste verte niet in aanmerking. Heikneuters schermen nu steevast met de term ‘oeverloos gewauwel’, maar ze zullen de grootste moeite hebben deze bewering te onderbouwen. Het ontbreekt hen aan de nodige argumenten ter staving van hun stelling, die voor doorslaggevende bewijslast kunnen doorgaan. Hoogstens zie ik ze komen opdraven met een of ander axiomatisch verwijt, dat makkelijk gecatalogeerd kan worden als ‘toogpraat’ of ‘wijveklap’.Het geoefend oog, verbonden aan een evenzeer getraind brein, heeft reeds lang mijn kleine maskerade doorzien en de ware aard ontrafeld van dit schrijfstuk. Wat ik hier ten tonele breng is niet meer of niet minder dan mijn definitie van de essentie van zever. Hierbij wil ik bemerken dat ik niet beweer de hoogste waarheid inzake zever in pacht te hebben. Zulks beweren zou een aanfluiting zijn van het grondvest van al waar zever voor staat. Het niet-definieerbare van zever is immers net wat zever zever maakt. Elke poging om de zin van zever vast te leggen, is bijgevolg futiel. Niettegenstaande dat ik zonet nogal fors in eigen vlees heb gesneden, kan ik niet anders dan als volgt te besluiten : zever heeft zin. Of : hoe ik per se de cirkel rond wou krijgen en daarbij niets ontziend tewerk ben gegaan. Niet dat er van een mooie ronde cirkel sprake is, maar het is iets dat ongeveer begint waar het eindigt. Waar begint trouwens een cirkel ? P.S. Deze oefenstonde brengt me alvast een stap dichter bij het bereiken van de hoogste staat van zever. De weg is lang, en geplaveid met idioten.