5 kopies gemaakt, alle 5 geklasseerd (een eufisme voor 'weggestoken'). En nu al een uur met de moed der wanhoop het internet aan het afschuimen, op zoek naar sites die én interessant zijn én geen media bevatten. Jawel, dit is de drukste periode van het jaar, met de meeste stress. Ik zie het. Nog even en ik krijg weer last van nietsdoe-stress. Een zeldzaam geval van psychose dat gedijt in in lamlendige habitati (habitata? habitatten?). Echt, ik haat dit. Desnoods help ik de meisjes van de personeelsdienst met eender wat. Maar dit is te ridicuul. Mapje halen, blaadjes kopiëren,... Ik vraag me af of ze me niet gewoon gaan laten gaan. Nog effe die opleiding genieten, er een beetje mee werken en dan een maand of 2 naar huis. Hier hebben zij noch ik iets aan. Nu zit ik hier enkel en alleen mijn Duvels van gisteren te ontgisten, hetgeen net zo goed vanuit mij luie bedstee had kunnen gebeuren, een paar liter naft rijker.
Toch wel grappig hoe een mens ineen zit. Wat houdt mij in dit geval op mijn stoel? De gedachte aan toekomstig geld, de premisse dat 'arbeid adelt', de tegenzin voor de lange terugrit, het gevoel dat ik hier heel misschien vandaag nog van nut kan zijn. Vooral het eerste en het laatste krijgen een grote waarde toegemeten en winnen, zij het nipt van de argumenten contra, zijnde: vrijheid, drang tot luid scheten laten, slaap, schabouwlijk tekort aan koffie, huiselijke geborgenheid, zapmarathons, filmpjes, thesis,... In dit geval zou het laatste de meeste waarde toegeschreven moeten worden.
De vis valt niet langer dan de vogel. De kip kapt niet korter dan de kogel. Egel.
De echt baanbrekende zever lijkt er ook vandaag niet uit te komen. Die komt namelijk zo sporadisch, dat het niet anders dan toeval kan zijn.
Ha, iets te doen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten