Wegwezen. Ja, daar kan je alle kanten mee uit. Ik tel vier betekenissen.
Eén. Het commando. Het 'ik beveel', dus. Het geeft aanzet tot het ledig achterlaten van de tot dan toe gevulde ruimte, zonder daarbij een richting te specifiëren. Een aansporing tot het creëren van een lokaal mensvacuüm.
Twee. De maatschappij die instaat voor de beweging van het land. Ik weet echter niet wat hun beweegredenen zijn. Ze zijn niet te verwarren met het wegwijzerwezen, een feodale wegbewijzeringsmaatschappij met aan het hoofd een wegwijzerkeizer.
Drie. Ouderloze kinderen die op of aan de kant van de weg leven. Krijgen vaak door voorbijgangers schertsend de eerste betekenis naar het hoofd geslingerd en volgen angstig de grillige beslissingen op van de tweede betekenis. Per definitie is elke wegwees een gewezen niet-wegwees, ofte een ordinair wegkind. 'Onder wezen van de weg, altijd weg', zoals het spreekwoord luidt, waarmee men bedoelt dat als je onderwijs geniet op de straat, je dan altijd je weg vindt, maar niet de straat. .
Vier. Een geanimeerd object (een wezenlijk verschil met een dood object, en dus in wezen een doodgewoon levend wezen) dat zijn biotoop deelt met voormalige wegkinderen. Onderzoek heeft uitgewezen dat hij/zij een koelbloedig moordenaar is. Het is dus aangewezen snel weg te wezen, als je met dit wezen het pad kruist. De kruisweg is er niks tegen, wegens irrelevant als vergelijkend materiaal en enkel van nut om deze tekst nodeloos te rekken. Dagelijks wordt er wel ergens een wezenlijk opgevist. Een verdere wegwijs in het bestaan van dit onwezen, vindt u in het naslagwerk 'Wegwezen in Vlaanderen'.
Vijf. Foute zegswijze voor 'wegwijzers' bij het tegelijk willen uitspreken van 'wegwijzer' en 'Irakezen'.
Zo is eens te meer bewezen dat de tijd traag wegtikt op mijn werk. Neemt niet weg dat ik er veel wijzer van werd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten