Ik zag mijn wieldop rollen. Dat moet de eerste keer zijn. Dat ik het zie, tenminste. De klap waarmee ik de borduur raakte was dan ook luid. Van slag was ik terug vijf minuten nuchter, net lang genoeg om naar huis te geraken.
Dit is natuurlijk niet goed te praten. Ik rij zo vaak onbewust naar huis, 't Is een mirakel dat ik nooit iets erger voorheb. Nog frappanter is dat het me, zelf nu, zo weinig kan schelen. Alsof ik immuun ben voor accidenten, dat het altijd bij een waarschuwende wieldop zal blijven.
Vanavond is dit weer allemaal vergeten. Dan drink ik gezellig een pint na de voetbal. Mooi zo!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten