Anderhalf uur op het werk. Ondanks de vriendelijke vraag of er iets te doen was, heb ik nog geen opdracht gekregen. Mijn vermoedens lijken gesterkt: ze weten met mij geen blijf. Ik heb geen enkele functie in dit bedrijf, enkele een vage toekomstige. Die kunnen ze me nu nog niet opdringen, maar toch zit ik hier. Zitten is zo ongeveer het enige dat ik onopgemerkt kan doen. Terwijl rondom mij mensen zwermen, vreemde termen. Ik typ dit enkel en alleen om clandestien te blijven. Dit toneel moet ik nog twee uur volhouden. Het blijft een vreemde ervaring. Geld verdienen om niets te doen en niet eens gelukkig zijn. In mijn achterhoof hoor ik al geroddel over mijn functie binnen het bedrijf. Wat kan die? Wat doet die? Ik begin zo stilaan te denken dat ik beter inter gerimd had. Dan hebben ze je meteen nodig en heb je een duidelijk omschreven taak. Dit hier lijkt me eerder op in een wachtzaal zitten van een dokter die op vakantie is.
Arbeidsethos, het was een vaag begrip, maar ik kan er mij stilaan wel een beeld van vormen. In dit geval is het wel abnormaal. Waarom namen ze me dan aan? Is dit een kleine blunder van de HR, of mag ik er meer achter zoeken? Want als je uren de tijd hebt om te malen op slechte gedachten, tja, dan doe je dat ook op den duur.
Kom, iets vrolijks dan. Er was eens een oude scheidsrechter. Hij ging fluitend door het leven. Op een dag gaf hij een bal, maar hij geraakte zelf niet aan een kaart. Einde.
Dit alles heeft me weer een kwartier respijt gegeven. Mijnheer baas kwam hier zelfs binnengewandeld, maar gaf geen gehoor aan mijn overduidelijke verveling. Wat kan ik nog meer doen? Wat zouden ze aanleren in ‘Assertiviteit 101’? Neem het heft in handen! Spreek iemand aan! Doe zelf een voorstel! Huh? Ik wordt hier tewerkgesteld en men zegt mij niks. Ik vraag of ik iets kan doen en men zegt mij niks. Moet ik dan echt op het werk mijn thesis schrijven? Ik zou zo onderhand niet eens abnormaal vinden. In zulk een resultaatgerichte omgeving is het zelfs voor mij niet moeilijk om productief te zijn.
Hé, een kans op werk? Gimme, gimme, gimme!
Niks. Zelf geen steelse blik.
Cryostasis, dat zou me nu nog afgaan. Me effe in de vriezer zetten en me laten ontdooien indien nodig. Nu zit ik me, dat is nu wel duidelijk, onnodig druk te maken.
Derde entree. Ik luister naar zijn gesprek. Ik kan niet volgen. Ik stel de vraag die op mijn lippen brand. Antwoord: ’t is een lastige periode. Dat had ik wel door ja. Ik verwijt hier niemand, hoor. Iedereen verzuipt in zijn taak, zijn radertje dat in het grote mechanisme moet passen tegen eind januari. Ik kan in principe enkel zien dat ik niet in de weg loop en dat ik hoogstens ‘help waar het kan’.
Oef, mijn nutteloosheid is eindelijk gerechtvaardigd. Nu kan ik opnieuw de duimen invetten om er nog vijf uur mee te draaien. Anderhalve meter voor mij zit iemand echt te werken.
Initiatief nemen. Ga ik zelf achter werk op zoek? Ik lees immers geweldig hard tussen de lijnen. En ik heb al lang genoeg door dat er voor mij in deze periode niets weggelegd is, noch onder Lukas, noch onder Guido. Op de middag eens gaan horen bij Jan, of Herman. Of Zhang.
Oei, nog een uur en tien minuten te gaan tot de rust.
Nog een uur, en dit waren de tien langste minuten van de ochtend. Heel even leek ik nergens meer voor te gaan. Ik ga me straks ergens anders zetten. Eerst eens polsen bij J H (familie van Tony?). Yo, Hermz, niks te shizzelen, dawg !?
Aha, een nieuwe telg in het DEME-kroost kwam binnengewandeld. Ze kan zo naar Angola (u weet wel de zus van Pär, Mon en Paula Gola). Angola, Luanda. Dat spreekt voor zich. Goeiedag, ik ben Wim en ik ken alle hoofdsteden en ik zoek werk. Allez, niet alle hoofdsteden. Mijn pijnpunten zijn de Caraïben en Polynesië. Verder ken ik ze allemaal. Dikke zever, nietwaar? En toch ben ik er fier op. Vooral Afrika heeft moeite gekost. En de Stannen, natuurlijk. Naypyidaw was ook geen makkelijke, in tegenstelling tot Bandar Seri Begawan of Antananarivo. Afrika telt iemmers vele kleine landjes waar niemand om maalt (ook niet om de grote landen, eigenlijk). Malawi (Lilongwe), iemand? Of Djibouti (Djibouti stad)? Of het schitterende Sao Tome & Principe (Sao Tome)? De gemiddelde mens weet volgens mij enkel de Maghreb-hoofdsteden, Kinshasa, Dakar en als toemaatje Pretoria. Wat dan met Swaziland (Mbabane) of Lesotho (Maseru), de twee landomgeven staatjes in Zuid-Afrika. Om niet te spreken van Lusaka, Luanda, Yaoundé, Porto Novo, Libreville, Freetown, Monrovia, Bissau, Banjul, Conakry, Accra, Abidjan, Abuja (niet Lagos), Nouakchott, Bangui, Niamey, Khartoem, Addis Abeba, Dar es Salaam, Nairobi, Gaborone, Harare, Windhoek, Praia, Victoria, Mayotte, St. Denis, Port Louis, Moroni, Kampala, Kigali, Bujumbura, Mogadishu, Asmara, Bamako, Ouagadougou, Malabo, Lomé, Ndjamena, Brazzaville. Cairo, Tripoli, Algiers, Tunis en Rabat acht ik gekend.
Azië en Europa ken ik gans, dus, tot zelfs het officieuze Transnestrië (Tiraspol), en de Stanstaten (Dusjanbe, Bisjkek, Tasjkent, Asjchabad, Astana). De dwergen (Vaduz, Valletta, La Vella, Podgorica, Chisinau, Brussel, San Marino, …).
Verschrikkelijk stom voel ik me nu. Nog een kwartier te gaan en dan heb ik er drie en een half uur niets opzitten. Werkelijk niets. Enkel een nogal pover matchverslag voor de voetbalploeg. Dat staat nu keurig op de site. Ik heb het nu al vier keer gelezen. Het blijft best interessant. Het zou wel een pak helpen mocht ik meteen na de match de belangrijkste fases neerpennen. Maar na de match heb ik vooral dorst.
Zelf my main man Hermz weet met mij geen blijf, en dit voor de rest van de week. Wicked…
Drie en een half uur niets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten